Οχι γιατι το τσιγαρο με ηρεμει,αλλωστε οταν με πιανουν οι κρισεις παρανοιας τιποτα δεν μπορει να με ηρεμισει η να με κρατησει απο το να κανω πραγματα που δεν θελω.
Αλλα επειδη με το τσιγαρο ξεκινανε τα λογια να βγαινουν απο μεσα μου.
Ειναι αστειο το πως ενα μικρο πραγματακι που θεωρητικα απασχολει το στομα και το μυαλο σου σε κανει να βγαζεις τα πιο δυσκολα πραγματα απο μεσα σου.Πραγματα που συνηθως αποφευγεις να πεις.
Ειναι ομορφες αυτες οι μερες.Ξεκλεβω λιγο χρονο για να κοιμηθω και μετα καθομαι εξω,βλεπω τον ηλιο ,νιωθω τον αερα να με χτυπαει και σκεφτομαι τι τυχερη που ειμαι να ζω.
Η ζωη ειναι ομορφη,ο κοσμος ειναι ομορφος,και συμβαινουν τοσα ομορφα πραγματα.
Σημερα το μεσημερι σκεφτομουν πως καμια φορα οι λεξεις δεν ειναι αρκετες για να μεταδωσουν στον αλλον την ευτυχια που κρυβουμε μεσα μας.Ισως θα πρεπε να σταματησω να γραφω,ισως να νιωθα τοσο τις στιγμες που να μου αφηναν αποτυπωματα.
Απ την αλλη αν σταματουσα να γραφω,δεν θα μου μενε τιποτα αλλο πια στον κοσμο.
Ετσι ειναι αυτα υποθετω.Πρεπει να βελτιωνεσαι διαρκως.
Δεν ξερω ποτε ακριβως πρωτοεσπασε κατι μεσα μου,ομως αυτη τη φορα φοβαμαι πως εσπασε πολυ σοβαρα.
Ακουω το τραγουδι απο εκεινη την πρωτη φορα και νιωθω να με χτυπαει ενα κυμα μετανοιας.Πως ισως δεν ειπα την αληθεια απ την αρχη,ουτε καν στον εαυτο μου.Εστρεψα το κεφαλι αλλου.Διαλεξα λαθος τραγουδι.
Αυτος ειναι ο χαρακτηρας μου.Δεν θα δοθω ποτε ολοκληρωτικα.Ισως καμια φορα σ αυτα που γραφω,αλλα ουτε σε αυτα εντελως.
Παντα θα φυλαγομαι,παντα θα εχω καβατζες,ποτε δεν θα μαθεις τι ειπα και τι ενιωσα,μεχρι να στα πω εγω,αφου ολα τελειωσουν.
Και οσο κοντα μου κ αν εισαι,παντα θα ξερω πως μια μερα θα με αφησεις η θα σε αφησω να με αφησεις η θα σε αφησω εγω.
Θες να μαθεις πως ειναι εκεινες οι κρισεις που ολοι τοσο φοβαστε?
Υπουλες και επιμονες,να τι ειναι.Ειδικα αν τις τροφοδοτεις.Και καταστροφικες.Αν ησουν απο μια γωνια θα τρομαζες.
Πρεπει καπου να ξεσπασεις,πρεπει.Σε χτυπανε και σε πιανει κρυος ιδρωτας και κλαμματα,θες κατι να χτυπησεις,η και τον εαυτο σου,ο παραμικρος θορυβος σε ενοχλει και δεν πρεπει να σου μιλησει κανεις εκεινη την ωρα ,ειδικα αν επιμεινει να σε βοηθησει μπορει να προκαλεσεις και σε εκεινον κακο.Δεν μου λειπουν καθολου αυτες οι κρισεις,αληθεια.Και δεν σκοπευω να τις ξαναζησω.
Ετσι περναει ο καιρος.Διωχνω τους δαιμονες και τις κρισεις και τις παρανοιες,ζω μικρες καθημερινες στιγμες χαρας και καμια φορα ενδιαφερουσες στιγμες.
Το πως εχει καταφερει το Σαββατοκυριακο να γινει τοσο απεχθες ,ειναι αλλη ιστορια που μονο εσυ την ξερεις,κ ισως καπου μεσα σου να το απολαμβανεις και να επιβεβαιωνεσαι,
Μπορει να περνανε οι παλιες σκεψεις απο το μυαλο μου αλλα αυτο που εχει σημασια ειναι το παρον.Το τι κανω τωρα.Ολα τα αλλα θα μεινουν πισω,μαζι και εσυ,γιατι η ζωη συνεχιζεται.Κ ειναι ολη δικη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου