Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Αναβω τσιγαρο και εισπνεω τον καπνο αργα.
Δεν ξερω τι θελω να γραψω.Δεν ξερω καν πως νιωθω.
Δεν ξερω καν αν γραφω οπως παλια.Τα χερια μου δεν τρεχουν μονα τους.Δεν παιζω πια με τις λεξεις,τακτοποιω τα κομματια που με αποτελουν.
Τα χρονια που περασαν,εχασα πολλα απο μεσα μου.Τα σκοτωσα,τα επνιξα σε νυχτες με γκομενους,αλκοολ,παρτυ,συναναστροφες.Τα πεταξα μεσα στο καδο με τα σκουπιδια και τη λογικη,κοροιδευοντας τον εαυτο μου.Παντα κοροιδευα τον εαυτο μου,Ποτε δεν ηθελα να βλεπω.

Ολα μια παραισθηση ειναι αλλωστε.Στη ζωη,βλεπεις αυτο που θελεις,και το αν θα το αποκτησεις η οχι,πως θα το χειριστεις και τι θα νιωσεις,ειναι καθαρα θεμα οπτικης γωνιας.Και μετα πεθαινεις.Αλλα το ενδιαμεσο ....Ποιος ξερει για το ενδιαμεσο.Ο ανθρωπος εχει καταφερει να ταξιδευει στη σεληνη και να σωζει ανθρωπους απο το θανατο,αλλα δεν ξερει τι να κανει με την ιδια του τη ζωη.Ποσο ειρωνικο.

 Θελω να γραψω για τοσα πραγματα οπως παλια.Για τα χερια με τα τατουαζ-τους κεραυνους και τις γατες!- που με εμαθαν να χορευω και με αγκαλιασαν.Αλλα αυτα ερχονται σε δευτερη μοιρα.Σε πρωτη μοιρα ερχομαι εγω.

Ημουν ενα κραμα της αναγκης μου να εθελοτυφλω και της αντιδραστικοτητας μου.Ενα παιδακι.Ενα μικρο παιδακι που του χαρισαν περισσοτερα παιχνιδια απ οσα μπορουσε να παιξει.Ως παιδακι-στην ουσια εφηβη-υπηρξα αρκετα ενθουσιωδης.Μετα,καπου εχασα την πιστη μου,Και δεν μιλαω για τη θρησκευτικη πιστη.Μιλαω για κουραγιο,θεληση,ελπιδα κλπ.Και τα χλευαζα.

Υστερα ειδα τι μπορει να κανει στους ανθρωπους η ελειψη πιστης.Ειδα ανθρωπους κενους,ρηχους,αδεια κουφαρια.
Κ ετσι πλεον ξερω,πως βρηκα την πιστη μου.Βρηκα τον εαυτο μου.