Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

I hope you die by overdose.

"Μα δεν εισαι μονη σου.Εχεις εμενα"

Τελικα,για μια ακομα φορα επαληθευεται η θεωρια μου οτι οποιος ΓΕΛΟΙΟΣ στα λεει αυτα,φευγει πρωτος πρωτος και σε ξαναφηνει μονη σου.Η ακομα χειροτερα,δεν ηταν ποτε μαζι σου.Ησουν παντα μονη.

(Εχω γραψει τοσες φορες για μοναξια τον τελευταιο καιρο,που ο κοσμος θα νομιζει οτι ειμαι καμια καλογρια απομονωμενη απ ολο τον κοσμο.Που οπως το κοβω συντομα δεν θα απεχει και πολυ απ την πραγματικοτητα.)

Τι ωραια που πλεον δεν νιωθω καμια ενοχη οταν ριχνω καταρες.Πριν λιγο καιρο ελεγα "να πεθανεις" για πλακα και αισθανομουν ασχημα.Τωρα ελπιζω αν το διαβαζεις αυτο,να σου βγουνε τα ματια και να αρχισουν να κυλανε πανω στο κοφι τειμπλ μεχρι να τα λιωσεις κατα λαθος με τη κουπα για το τσαι.(εχω πει πολυ πιο πετυχημενα,απλα δεν θελω να σοκαρω τον κοσμο με τα νεοαποκτηθεντα φονικα μου ενστικτα,ειναι πολυ μπρουταλ.)

Επισης επεστρεψα στη θεωρια μου οτι οταν καποιος σου κανει κακο η καλυτερη λυση δεν ειναι η αδιαφορια οπως λενε-γιατι σιγα μην τον νοιαζει αν το γραφεις κιολας-αλλα η εκδικηση.Βεβαια,μερικοι ειστε τοσο τιποτενια σκουπιδια,και η ζωη σας ειναι τοσο μιζερη και απαισια που σχεδον βαριεμαι να μπω στη διαδικασια να σας βλαψω.Αλλωστε,αυτα τα κανουν σε ανθρωπους με συναισθηματα,οχι αναισθητα γουρουνια.Αλλα η εκδικηση σου βγαζει το αχτι ρε παιδι μου.Νιωθεις αυτη την ικανοποιηση που ελαχιστα πραγματα σου χαριζουν.

Ευτυχως,σ αυτη την πολη τη γεματη ανθρωπους,υπαρχουν και μερικοι που εχουν ανθρωπινη συμπεριφορα.Μεχρι δηλαδη να πεσουν σε ανθρωπους που καποτε ειχαν ανθρωπινη συμπεριφορα αλλα μετα τους δημιουργησαν ψυχολογικα καποιοι αλλοι.Και ετσι εχουμε μια υπεροχη ανακυκλωση αναισθητων/κομπλεξικων.

Αν και αρχιζει να μου κανει τρομερη εντυπωση που τον τελευταιο καιρο πεφτω σε φυσιολογικα ατομα,με ομορφη συμπεριφορα.Κυριως ξεκαθαρα,και οχι διπροσωπα.*γκουχου γκουχου*.Οταν ομως εχεις μεινει πολυ καιρο στον πατο,το να κολυμπησεις μεχρι για να βγεις στην επιφανεια σου φαινεται ακατορθωτο.



Και μην ξεχνατε,ΟΛΑ ΕΔΩ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

What was I to you?

Αυτη ειναι λοιπον η ιστορια ενος ανθρωπου που ποτε δεν πιστεψε στον εαυτο του,και ετσι μονιμως στηριζοταν στους αλλους.Οταν οι αλλοι εφευγαν,αυτος επεφτε.

Ειναι το αθλιο σεναριο(ουτε να βρισω δεν μπορω πια εδω μεσα,πεφτει και λογοκρισια.) μιας αθλιας μικρου μηκους ταινιας για το πως υφαινουν οι αραχνες τον ιστο τους,πως σε τυλιγουν μεσα,πως σε τρωνε και μετα αφηνουν τα αποφαγια σε μια γωνια.

Αρνουμαι να πιστεψω πως μερικοι ανθρωποι σιχαινονται το σωμα που τους φιλοξενησε και αφησαν τα σημαδια τους πανω του.Δεν θα με ξεχασεις τοσο ευκολα τωρα,ειμαι κομματι της δικης σου ιστοριας,ειμαι το παιδι σου,εβαψες τον κοσμο μου κοκκινο και δεν θα βρεις αλλη σαν εμενα,παρ οτι δεν ημουν ποτε κατι σημαντικο.Για σενα.

Επισης αναρωτιεμαι πως γινεται η ζωη να ειναι τοσο απροβλεπτη,και τη στιγμη που νιωθεις πως βυθιζεσαι να ερχεται καποιος να σε τραβηξει προς τα εξω.

Και ξαφνικα νιωθω πως χανω τον ελεγχο της ιδιας μου της πραγματικοτητας και την παρακολουθω να καταστρεφεται μια ακομα φορα.Για ολα φταιω εγω.Δεν φταιω για τις επιλογες μου,δεν μετανιωνω γι αυτες.Ουτε μετανιωνω για τις καταστασεις στις οποιες εμπλεξα.

Δεν μετανιωνω για τιποτα.Απλα θα μου λειψουν εκεινοι οι παθιασμενοι ψιθυροι μεσα στ'αυτι μου.Επιλογη μου δεν ηταν ομως να τους σβησω?Επιλογη μας.Γιατι τα ψεματα δεν ειναι για μενα.

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Μια πολη με χιλιαδες ανθρωπους,κ ομως εγω νιωθω τοσο,μα τοσο μονη
Νιωθω τη μοναξια για πρωτη φορα στη ζωη μου να ορθωνεται μπροστα μου και παγωνω.
Και να σου πω την αληθεια,καμια φορα βλεπω τους αλλους που ειναι μαζι και κλαιω.Ειναι ομορφο να ξερεις οτι καποιοι ανθρωποι στον κοσμο ειναι ευτυχισμενοι.Ακομα κ αν εσυ θεωρητικα δεν εχεις κανεναν απολυτως,σε κανει να νιωθεις πως εχεις ελπιδες
Ισως να φταιω εγω,που ψαχνω το απολυτο,το κεραυνοβολο,το διαφορετικο.Απλα ειμαι μπερδεμενη.Εχω ψιλοβαρεθει τις ειρωνιες,τις αυπνες νυχτες,τα παιχνιδακια,την υπεροψια.Παραειμαι αδυναμη για να σταματησω καποια πραγματα ομως.

Τρίτη 5 Ιουλίου 2011

Αυριο ειναι τα γενεθλια μου.

Μισω τα γενεθλια μου.


Για τον περισσοτερο κοσμο τα γενεθλια ειναι ξεχωριστη μερα αφιερωμενη αποκλειστικα σ αυτους, οπου περνανε καλα,διασκεδαζουν,την περνανε με κοντινα τους ατομα η κανουν μεγαλα παρτι και τα σχετικα.


Εμενα,μια μερα πριν και κατα την διαρκεια των γενεθλιων μου τα τελευταια χρονια,με πιανει καταθλιψη.


Δεν ειναι (μονο)το οτι μεγαλωνω.Ειναι οτι κανω απολογισμους της χρονιας που περασε.Ειναι οτι εξαιτιας δυο ατομων τα γενεθλια μου τα τελευταια 3 χρονια ειναι απ τις χειροτερες και πιο μοναχικες μερες της ζωης μου(αυτο δεν τους εμποδιζει σημερα να μην επικοινωνουν μαζι μου ενω ξερουν οτι χρειαζομαι τη βοηθεια τους-ο ενας εχει κλειστο το τηλεφωνο και ο αλλος εχει να μου μιλησει κανα μηνα κ αμφβαλλω αν θα με παρει τηλεφωνο αυριο-η μαλλον σημερα μετα τις 12)


Επισης,σιχαινομαι το στερεοτυπικο ΓΟΥΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΠΕΣΙΑΛ ΜΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ,ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΣΠΕΣΙΑΛ.Οχι,ειναι μια απο τις 365 μερες του χρονου και δεν εχει τιποτα σπεσιαλ,εκτος απο ομορφες ευχουλες,αντε και τα δωρα,που μεταξυ μας δεν ειναι και τοσο καλη ιδεα γιατι οταν σκεφτεσαι πως οι αλλοι στριμωχνονται οικονομικα για να σου παρουν δωρο νιωθεις σκατα.

(Ενταξει,ποιον κοροιδευω ,μ αρεσουν τα δωρα αρκει να μην το παρακανουν)


Το αποκορυφωμα ηταν χτες,που ο Γ. με ρωτησε "πως και δεν θελεις να περασεις τα γενεθλια σου με ολους τους φιλους σου?" και του απαντησα πως δεν ξερω πια αν εχω φιλους.Η συζητηση κατεληξε πολυ μιζερη για να ειμαι ειλικρινης.


Ανθρωποι,ειστε τα ποντικια του συμπαντος ,μου προκαλειτε απεχθεια,να το ξερετε.Και μπορει να συγχωρω,αλλα ποτε δεν ξεχναω,ουτε σημερα που ειναι "σπεσιαλ μερα"*κοροιδευτικη φωνη*.

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

I lost my yellow basket and I wanna die.

Κ ειναι εκεινη η τηλεοραση με τα χιονακια που αφησαμε ανοιχτη

να μας κραταει συντροφια,να μην φοβομαστε μονοι μας

εκεινες οι χωρις νοημα εικονες που κοψαμε στη μεση

ειναι που πρωτη φορα στη ζωη μου που νιωθω να μισω ανθρωπο,δεν ξερεις ποσο με τρομαζει.

Καμια φορα αναρωτιεμαι γιατι δεν βρεθηκε κανεις να μου λεει ιστοριες τα βραδυα που εβλεπα εφιαλτες

και γιατι οταν ξυπνησα χτες τρομαγμενη δεν νοιαστηκε κανεις να με καθησυχασει.

Ακουω καθε μερα χιλιαδες ερωτευμενους ανθρωπους ,ακουω πως χτυπανε οι καρδιες τους,ακουω το αιμα να κοχλαζει στις φλεβες τους και ζηλευω.

Νιωθω ποσο υποφερουν,ξερω πως ειναι να περνας αχνες γραμμες με
το μολυβι σου πανω στην ζωγραφια του αλλου.

Εκεινοι δεν ξερουν ποσο τυχεροι ειναι μεσα στην ατυχια τους.

Να καταλαβεις μονο ποσο κουραζομαι.Ποσο κουραζομαι να σβηνω αναμνησεις,ονο
ματα και προσωπα.

Αν ενιωθες μονο ποσο δεν μπορω να νιωσω.

Ξερεις,αυτες τις μερες ειμαι πολυ μονη και σκεφτομαι σκιες.Δεν με πειραζει που ειμαι μονη,αληθεια.Δεν ειναι πως συνηθισα τη μοναξια,καθολου.Ουτε καν το σκεφτομαι κ αυτο ειναι ολο

Υπαρχει και ενα ατομο που με κανει να νιωθω πως δεν ειμαι τοσο ερημη.Μου θυμιζει ποια ημουν.
Με κανει να νιωθω ομορφα,γελαω οταν ειμαστε μαζι.Δεν με προσβαλει ποτε,ουτε προσπαθει να με πληγωσει.Νοιαζεται για μενα,κ ειναι καλο αυτο.
Πρωτη φορα νοιαζεται καποιος ετσι για μενα.Θελει να του ανοιγομαι,οχι ψευτικο ενδιαφερον,μπορει να με κανει να ξεχαστω και να νιωσω καλα με τα παντα γυρω μου.
Προσεχει λεπτομερειες,τα παντα γυρω μου.Οταν ειμαστε μαζι νιωθω ασφαλης

Και δεν θελω να φυγει.Μονο που το σκεφτομαι πεθαινει και το τελευταιο κομματι εαυτου που ειχα μεσα μου.

Αλλα ξερω πως θα γινει κ αυτο,πιθανοτατα πολυ συντομα.Ετσι ειναι οι ανθρωποι.Ενα ωραιο πρωι ,εκει που τους εχεις αναγκη σε παρατανε και σε αφηνουν μονο και αβοηθητο.Δεν περιμενω κατι παραπανω.