Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Τα βραδια ξοδευω καθε τελευταια μου ανασα πριν αποκοιμηθω,μετανιωμενη για ζωες που δεν εζησα και δεν θα ζησω,και ανακουφισμενη μεσα στην ασφαλεια μιας φυλακης που η ιδια εχτισα στον εαυτο μου.


 Κατι θα υπαρχει σ αυτη τη ζωη-κατι παραπανω απο δουλειες,βιοποριστικα προβληματα,αρρωστιες,σχεσεις,ανουσιους ερωτες,γκομενιλικια,να σπερνεις κουτσουβελα στα 25 και να χεις γερασει πριν την ωρα σου.
 Η ισως αυτο το κατι δεν υπαρχει,και ειναι η ανθρωπινη μου ματαιοδοξια που με κανει να ελπιζω.

Ο,τι και να εγινε τα χρονια που περασαν,ειμαι ακομη η Αναστασια.
Για μετα θα δειξει.

Ο,τι και να εγινε ειμαι ακομη ενα συνοθυλευμα παρανοιας και τραυματισμενου υπερεγω.Ο,τι και να εγινε παντα θα κυνηγαω το επικινδυνο,το λαθος.
Μου πηρε πολλα χρονια να καταλαβω πως ειμαι κακος ανθρωπος,οχι με την ενοχικη εννοια της λεξης αλλα με εναν στερεο ,μοναχικο τροπο,μια κακια στερεη και ακαμπτη,που ειναι εκει γιατι "πρεπει" και "γιατι οχι?".

  Μακαρι για μια μερα να μπορουσα να ξεριζωσω τα ματια μου,και να δω με καποιου αλλου.Ειναι κουραστικο να βλεπω απο τα ματια μου,ειναι ολα τοσο απαισια,απολυτα και αληθινα που με εξαντλω.

Ανθρωποι ερχονται και φευγουν,τοσο αναλωσιμοι,τοσο προβλεψιμοι,δεν με νοιαζει καν πια που πανε και τι κανουν οταν φευγουν.Ληθαργος απο τον οποιο περιμενω βασανιστικα να ξυπνησω.

Ολα ειναι μια αηδια.Προς το παρον.