Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

 Γυρισα απο την δουλεια.Σχεδον τρεχοντας.12 ωρες στο ποδι.Ανοιξα το σπιτι.Πεταξα τα πραγματα μου κατω.Ετρεξα να αναψω θερμοσιφωνα.Μεχρι να ζεσταθει το νερο,ετοιμασα κατι να φαω.Εβγαλα το ουισκι απο το ντουλαπι με τα ποτα.Ειχα και ενα παρτυ να παω.Καθως καθομουν πανω απο το ματι της κουζινας,καταλαβα τι δεν πηγαινε καλα.

 Ολα χανουν με σταθερους ρυθμους, ολο και πιο πολυ το νοημα τους.


 Ας τρεξουμε λιγο τον χρονο,και ας επικεντρωθουμε στις 7 το πρωι που η παρεα ειχε σπασει και γυρνουσα απο το παρτυ στο σπιτι μαζι με τη Μαρ.Ειχαμε πιασει κουβεντουλα.Ημουν απολυτως εξουθενωμενη,πονουσαν τα ποδια μου απο τη δουλεια και τον χορο,και εκεινης της ειχε φυγει ο πατος απο το παπουτσι (εφταιγε το ξεφαντωμα).Συζητουσαμε γενικα για ζευγαρια,μιας και οι δυο μας εχουμε περιπου την ιδια αποψη για τις σχεσεις,οντας φορεβερ αλοουν-ελευθερες.Καποια στιγμη,αγνωστο το πως,ηρθε στη συζητηση το θεμα ενος ζευγαριου με το οποιο καναμε παρεα και το οποιο προσφατα ετοιμαζοταν για γαμο,αλλα ,εντελως ξαφνικα,ολα εσπασαν,χαλασαν,γαμηθηκαν.Αρχικα,κανενας μας δεν μπορουσε να το πιστεψει.Μετα,οταν τα πραγματα εγιναν χειροτερα,απλα εμεινα βουβη και αναυδη να παρακολουθω το δραμα το οποιο ειχα σχεδον ζησει στο παρελθον,στη τελευταια του πραξη.Υστερα ,η συνεχεια προβλεπομενη.Ναρκωτικα,κλαμματα,φωνες,καταχρησεις,αυτοκτονικες τασεις και δεν συμαζευεται.Δυστυχως,δεν ειμαστε ολοι το ιδιο δυνατοι,οποτε αναρωτιομασταν που θα φτασει αυτη η κατασταση.Ευτυχως,αυτη η απιστευτη κατασταση με εκανε να θυμηθω το σκληρο περιβλημα με το οποιο εχω τυλιξει τον χαρακτηρα μου,και να συνελθω,αφου τελοσπαντων,τι το συζηταμε,ο ερωταςς και τα συναισθηματα ειναι για τον πουτσο.
 Ξαφνικα ομως,ενιωσα να με ρουφαει μια μαυρη τρυπα.Σχεδον με κατακλυσε οδυνη.
 Πες μου,ειπα στη Μαρ,περιμενες να συμβει κατι τετοιο σ αυτους?Πιστευα πως θα ηταν μαζι για πολυ καιρο ακομη.
 Κ ολο τετοια βλεπω να γινονται,ομως αν ισχυει αυτο,που παμε?
 Σε τι θα εχουμε πιστη?Δεν μπορω να πιστεψω σε τιποτα πια,και φοβαμαι να νιωσω.Ξεχνω σιγα-σιγα οσα ιδανικα,ονειρα και αξιες ειχα.



 Μα δεν θελω η ζωη μου να ναι ετσι.Δεν θελω να φτασω 30,και μεχρι τοτε να δουλευω,να βγαινω,να σκαλωνω με τυπους και μετα να ξενερωνω,να μου γαμανε τη ψυχη καθε φορα που ανοιγομαι,να ειμαι μια μηχανη που απλα ζει,δεν υπαρχει ουσιαστικα και μετα να ψοφησω και να φανε το κουφαρι μου τα σκουλικια,να περνανε απο τον ταφο μου,μια ακομη νεκρη μεσα σε τοσους αλλους,που απλα εζησε και αυτο ηταν ολο.Κατι πρεπει να γινει.Κατι θα γινει.Η απλα θα με φαει η πραγματικοτητα.