Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

 Ισως να ναι η ιδεα μου,αλλα το δωματιο μου εχει μαζεψει ολη αυτη τη θλιψη των τελευταιων χρονων,και τωρα πλαναται στην ατμοσφαιρα.Ειναι αποπνικτικη,και θελω να ξεφυγω επιτελους.
 Χρονια τωρα ημουν βολεμενη στην αρρωστια που ειχα δημιουργησει γυρω μου και με τυλιγε σαν μανδυας,αλλα δεν το εκανα.Δεν ηθελα να το κανω?Δεν μπορουσα να το κανω?Δεν ειχα τη δυναμη να το κανω?Θα αργησω να καταλαβω.Οταν εισαι μεσα σε μια κατασταση αρκετο καιρο,δεν μπορεις να δεις τι πραγματικα συμβαινει ουτε γυρω σου,ουτε μεσα στον κλοιο που σε σφιγγει.
 Ελεγα ψεματα λοιπον.Στους γυρω μου αρχικα,αλλα μετα στον εαυτο μου.Και τα πιστευα.Οταν σε καταδικαζεις σε μια αιωνια παρανοια,ειναι αναποφευκτο να μην πιστεψεις την πραγματικοτητα που εσυ ο ιδιος χτιζεις.Ηταν για καλο.Νομιζω δηλαδη.
 Η δυναμη μου δεν θα επρεπε να'ναι να κρυβω τον πονο τοσο καλα."Φαινεσαι τοσο ευτυχισμενη,πρεπει να σου πανε ολα τελεια".Απο καποιο σημειο και μετα νομιζα πως ημουν ευτυχισμενη.Ειλικρινα,σχεδον το πιστευα καποιες φορες.Το λαθος μου ηταν οτι περιμενα τον χρονο να γιατρεψει τις πληγες μου.Απεφευγα με ελιγμους τα πραγματικα μου προβληματα,αντι να τα λυσω.Τα πετουσα στην ακρη αντι να τα αντιμετωπισω.
 Κατεπνιγα καθε συναισθημα μου,για να μην νιωθω.Απεφευγα τους ανθρωπους και εμενα μονη μου οσο περισσοτερο μπορουσα.Σε περιπτωση που περνας δυσκολα,δεν εχεις χρονο ουτε αντοχες να χτιζεις φιλιες η σχεσεις.Οι αλλοι πρεπει να σε στηριζουν,κ ειναι πραγματικα ψυχοφθορο και για τους δυο.Εφτασα σε επιπεδο να μην πνιγω μονο τη θλιψη μου αλλα και τη χαρα μου.
 Οταν αρχισα να βγαζω την θλιψη μου,αρρωστησα τον μονο ανθρωπο που ηθελε να σηκωσει τα βαρη της μαζι μου,που μου ειχε υποσχεθει πως θα ηταν εκει να τα μοιραστουμε.Τις λιγες στιγμες που εφυγε απο κοντα μου τον μισησα,επειδη καταλαβα πως τον αγαπουσα.Με μολυνε.Κ εγω τον μολυνα στη τελικη.Τον εκανα αρρωστο σαν εμενα.Τον εκανα να μισει τον εαυτο του.Μακαρι να μπορουσα να με μισησω και για αυτο.Μακαρι να μπορουσα να με μισησω βασικα.Θα εκανα μια προσπαθεια να βελτιωθω καπως.Αλλα δεν νιωθω τυψεις για τιποτα απ οσα κακα εχω κανει,και ειναι πολλα.
( Οριστε λοιπον,που εγραψα και για σενα.Ξερεις τι λενε,οταν καποιος γραφει για σενα,ενα κομματι σου μενει αθανατο.Μου εγραψες εσυ το τραγουδι σου.Να το λοιπον,το δικο σου κομματι.Απ τη πρωτη μερα που σε γνωρισα,η ζωη μου εγινε καλυτερη.Εχω κατι ομορφο να θυμαμαι απ αυτον τον ενα χρονο μαζι σου.Γιατι ημουν πραγματικα μαζι σου ακομα κ οταν ημασταν χωρια.Ησουν η δευτερη εφηβεια μου,με τη καλη της πλευρα.)
 Και μετα,απεκτησα φιλους.Αληθινους φιλους.Ειναι υπεροχο.
Ελπιζω μια μερα να ξεφυγω απ ολο αυτο.Νιωθω πως η μερα αυτη ειναι κοντα.