Χτες σε ειχα δικο μου,μονο δικο μου.Εστω και για λιγες ωρες.
Ειχαμε βγει λεει εξω οι δυο μας,και χορευαμε,σωμα με σωμα,και σε φιλουσα
μας παρακολουθουσαν πολλα ζευγαρια ματια.Γιατι ειδαν τον τροπο που σε αγγιζα.
Ειδαν την αφατη ευτυχια,που παροτι καναμε κατι απλο,με ηρεμουσε.
Ενιωσα χαρουμενη,πηρα κουραγιο για τον δυσκολο χειμωνα που ερχεται
-και μιλαω για τους Βοριαδες και τις θυελλες μεσα μας.
Ημουν περηφανη που ημασταν μαζι.
Ηταν μια Παρασκευη δικη μας,ολοδικη μας,πολυχρωμη και σκοτεινη
ειναι που ειχα βαρεθει οι Παρασκευες μας να ανηκουν σε αλλους
να τις αγκαλιαζουν και να τις αγγιζουν ξενα χερια
Κριμα,κριμα.
Τιποτα δεν θα ειναι τοσο ομορφο πια.
Και νιωθω τη γαληνη να αδειαζει απο μεσα μου
Μεσα στο κεφαλι σου φωλιαζει το φοβαμαι,η ανεπαρκεια,ο πονος,
ομως εγω και ετσι θα σ αγαπω
Θα με βαρεθεις το ξερω,θα μαθεις να προβλεπεις το απροβλεπτο μου,γιατι ετσι ειμαι εγω.
Δεν εχω τιποτα μεσα μου να σου δωσω εκτος απο ζαλη και πονο και μισος και παρανοια.Πολλη παρανοια.
Ομως χορεψαμε τα βαλς του παραλογου ,ποσο μου φτανει αυτο,το στομα σου πανω στο δικο μου
προσπαθησε να κλεισεις τις πληγες που εσυ ανοιξες,τα κενα που μου αφηνεις.
Κ ερχονται δυσκολες μερες,το τρεμουλο δεν θα σταματησει,θα ειναι ολα πιο δυσκολα,θα ρθουν νεοι ξενοι κ εσυ θα μ αφησεις.
Αλλα μου χαρισες την Παρασκευη και αυτο μετραει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου