Τρίτη 31 Μαΐου 2011

When you grow up,your heart dies



Ποτε δεν καταλαβα τον κοσμο των μεγαλων,ποτε.Ενιωθα απο μικρη ακομα πως θα γινω μεγαλη και δυστυχισμενη.Ισως γι'αυτο κατα βαθος φοβαμαι να μεγαλωσω.Μεχρι και σημερα,εκτιμω πολυ τα παιδια.Ο τροπος σκεψης τους ειναι εξαιρετικα απλοικος-θελεις κατι,πρεπει να το παρεις.Μπορει βεβαια να φταιει το οτι δεν εχουν ευθυνες-να ενας ακομα λογος που θελω να μεινω εφηβη για το υπολοιπο της ζωης μου.Γιατι ποιος λογικος ανθρωπος ζηταει απο ενα παιδι να μην πληγωνει τους αλλους,να ανεχεται ψυχοφθορες καταστασεις και να φροντιζει για το μελλον του?Κανεις.Τελοσπαντων.






Προσφατα λοιπον,ειδα μια εικονα που εγραφε "Kid you are not in love,you are 12 and that's only a crush".Το μυαλο μου πηγε αμεσως στο "αγαπαω τον Γιαννακη και θα τον παντρευτω μια μερα" που ελεγαν ολα τα παιδακια στα 10 (εγω επειδη ημουν πολυ φαμ φαταλ και μοιραιο γκομενακι- απο μικρη φαινομουνα οτι θα μεγαλωσω-ελεγα δεν τον αγαπαω,τον αγαπαω ισως λιιιγο).Ξερετε,αυτες τις φρασεις που χρησιμοποιουμε σημερα για να γελασουμε.Αλλα πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω,γιατι ο κοσμος οταν περνανε τα χρονια βρισκει γελοια αυτα που ενιωθε στο παρελθον?Θελω να πω,αφου τοτε τα ενιωθες και ειχαν ενταση,ας εχεις τουλαχιστον την ωριμοτητα να τα σεβαστεις,να σεβαστεις τον εαυτο σου τον ιδιο,ακομα και αν εχουν περασει 100 χρονια.






Η μηπως επειδη η αγαπη,ο ερωτας ,το μισος ορ γουατεβερ τωρα εχει διαφορετικο ορισμο απ οτι στο παρελθον μας,το διαγραφουμε?Η κακη φωνουλα μες στο κεφαλι μου ουρλιαζει πως διαγραφουμε οτι μας ποναει -και ναι,καπου εδω ξεφυγα λιγο απο την παιδικη ηλικια και πεταω μπηχτες.Τιπικαλ μι.






Επισης,ο καθενας μπορει να νιωσει διαφορετικη αγαπη.Μπορει να δωσει διαφορετικη αγαπη.Μπορει να εκφραζει αλλιως το οτι αγαπαει απ οτι εμεις.Για μενα η αγαπη ειναι να βαζεις τον αλλον πανω απο τον ιδιο σου τον εαυτο,να θες να ειναι ευτυχισμενος και υγιης,να χαιρεσαι με τη χαρα του και να λυπασαι με τη λυπη του.Να τον βλεπεις μπροστα σου και αυτοματως να χαιρεσαι,οτι κ αν σε προβληματιζει εκεινη την ωρα.Ακουγεται απλο,αλλα δεν ειναι καθολου.Στη πραξη θελει πολυ θαρρος,υπομονη.Θελει να σκοτωσεις τον εγωισμο σου,να του πηδηξεις το πτωμα και να τριψεις τα μουτρα της αξιοπρεπειας σου στο πατωμα.Και μετα να φτυσεις και την περηφανεια σου,για να συμπληρωθει το καρε του εξευτελισμου.Αλλα θα νιωθεις ικανοποιημενος μ αυτα,γιατι εκανες το σωστο.Φυσικα αυτη ειναι η θεωρια μιας μισοτρελης που καθε 5 λεπτα αλλαζει αποψη,οποτε δεν ειναι απαραιτητα σωστη.






Ακομα,θελω να προσθεσω πως η αγαπη και ερωτας δεν ειναι το ιδιο,ουτε η αγαπη ειναι η αλλη πλευρα του μισους,οτι το να κανεις σεξ δεν εχει σχεση με το να κανεις ερωτα και ο ερωτας δεν εχει σχεση με τον ενθουσιασμο.Ετσι,για να μην μπερδευομαστε εντελως.Αλλα ειπαμε,ο καθενας νιωθει οπως θελει,κ οπως θελει πραττει.






Για να τελειωνω λοιπον το παραληρημα και την ασκοπη φλυαρια,μην κρινετε μια κατασταση αν δεν την εχετε ζησει.Και κυριως μην περιφρονειτε τα συναισθηματα που ειχατε στο παρελθον γιατι ετσι σας εμαθαν,γιατι "μεγαλωσατε και νιωσατε τι ειναι αγαπη στο πετσι σας".Μπραβο ρε.Σας μαθαινουν να αγαπατε.Αυτο κ αν ειναι ταπεινωτικο.Αλλωστε,εκεινη τη στιγμη της ζωης σας,ετσι νιωθατε.Το τι εγινε μετα,ειναι μια αλλη ιστορια.





















(χριστε μου,τι κανει η καφεινη)

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

-Πονας?

-Οχι ρε,καλα ειμαι.
-Τοτε τι?τι εχεις?
-Απλα δεν μπορω να αναπνευσω
-Μη σταματησεις εδω.Εισαι στη μεση της διαδρομης.
-Μηπως εννοεις στη μεση του πουθενα?
-Και ποιος σου ειπε πως δεν ειναι το πουθενα η διαδρομη?
-Ασε τις μαλακιες και παμε.
-Ενταξει.Μην θυμωνεις.Σιγουρα θες να παμε εκει?
-Θελω να παμε πιο περα απο το "εκει".Αλλα ουτε στο εκει δεν θα φτασουμε.
-Πονας?σε βλεπω να μορφαζεις.
-Λιγο.Ενα τσιμπημα ενιωσα,μην φανταστεις
-Δεν ειναι καλο που πονας!
-Σιγα τον πονο,προχωρα.
-Σιγουρα θες να το κανουμε αυτο?
-Εχω αλλη επιλογη?Μπορω να κανω αλλιως?
-Και τοτε γιατι γυρνας και κοιταζεις συνεχεια πισω?
-Μια ψυχη που ειναι να βγει ας βγει.
-Πονας?
-Να,ειναι που νιωθω τα σωθικα μου να καιγονται και να λιωνουν.Αλλα δεν ειναι πονος.
-Ετσι πεθαινουν οι ανθρωποι,το ξερεις φανταζομαι
-Δεν πεθαινουν ετσι οι ανθρωποι βλακα,οι ψυχες τους πεθαινουν.
-Και τι να το κανεις το αδειο σου βρωμοκουφαρι χωρις ψυχη?Πως θα φτασουμε?
-Υπομονη.
-Φοβασαι,παραδεξου το.
-Φοβαμαι,κακο ειναι?Φοβαμαι οσα εγιναν χωρις εμενα και οσα θα γινουν οσο θα απουσιαζω
-Ασθενικο πλασμα.Τι τα ξεκινας τα ταξιδια αν δεν τα αντεχεις.
-Γιατι χωρις τα ταξιδια δεν θα μπορουσα να ζησω.Θα σαπιζα.Θα πεθαινα στο κλουβι μου γαμωτο!
-Αυτο ειναι αρρωστο
-Εμεις ειμαστε αρρωστοι,ο κοσμος μας ειναι αρρωστος,οι σκεψεις μας ειναι αρρωστες.
-Η αυτογνωσια ειναι καλο πραγμα.
-Αν δεν αντεχεις ,παρε τη γκρινια σου και φυγε.Κανεις δεν σου ζητησε να φτασεις ως εδω.
-Και το εκει?
-Το εκει δεν θα το φτασουμε ποτε.Δεν θελω να παω εκει.Θελω να χαραξω δικο μου δρομο,αντιθετη κατευθυνση απο το εκει,να παω πιο μακρια,να κανω πιο πολλα χιλιομετρα.
-Δεν θα μπορεσεις.
-Το ξερω.Μπορω ομως να ελπιζω ,πως το δικο μου εκει θα πλησιαζει εμενα,καταλαβες?
-Ναι.Αλλα ποτε καμια πολη δεν πλησιασε τον σταυροφορο.
-Εχω κ αλλη επιλογη?
-Πονας?
-Σφαδαζω.Υποφερω.

But please,dont tell anyone how I live



Ειναι απλα σαν να μην υπαρχω.Σαν να μην μπορω να αισθανθω.






Τον τελευταιο καιρο,υπαρχουν στιγμες που νιωθω σαν να μουδιαζει ολο μου το ειναι.Δεν ζω μεσα στο σωμα μου,και απλα ο χρονος κυλαει,και κυλαει ,και κυλαει






Εχω επισης αναπτυξει εξαιρετικα ιδιορρυθμη συμπεριφορα.Ολη μερα ειμαι σπιτι,χασκοντας,παω καμια βολτα-τοτε ισως ζωντανευω λιγο,και ξαφνικα νιωθω την αναγκη να γυρισω σπιτι και να μεινω μονη μου.Πλεον δεν σηκωνω το τηλεφωνο,δεν μιλαω με κανεναν,δεν εχω ορεξη να γραψω δυο λεξεις οταν με ρωτανε κατι.






Ψαχνω μονιμως για νεες ασχολιες γιατι οι παλιες δεν με γεμιζουν.Οι φιλοι μου εχουν γινει πλεον αλλοι ανθρωποι και εγω καθομαι εκει,στη μεση του πουθενα ακινητη,να παρατηρω τον κοσμο να αλλαζει και εγω να παραμενω στο μηδεν.






Η απαθεια μου σε συνδιασμο με την απομονωση μου και τα ευερεθιστα νευρα μου εχουν ως αποτελεσμα να εχω τσακωθει με ολους μου τους γνωστους και τους φιλους






Ασε που νιωθω λες και ειμαι βρωμικη μεσα μου απο το φαγητο που τρωω,γιατι εχω πεθανει στα ντελιβερι και τα ετοιματζιδικα.






Εχω γινει εντελως κυνικη και χοντροπετση,ξεστομιζω καθε ειδους βρισια,προσβολη και μερικες αρκετα αηδιαστικες ιδεες,που ποτε δεν με χαρακτηριζαν.






Τελοσπαντων.Η αληθεια ειναι πως ενιωθα αδυναμη για πολυ καιρο.Και τωρα που βρηκα ενα στηριγμα,αν φυγει θα πεσω.Και θα κανω καιρο να σηκωθω,γιατι δεν μου εχει μεινει καθολου δυναμη.Αλλα δεν θελω να το σκεφτομαι.Γιατι καμια φορα νιωθω οτι ειτε υπαρχει αυτο το στηριγμα ειτε οχι,ειναι το ιδιο και το αυτο.Η οτι ισως το εβγαλα απο το μυαλο μου.

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Λοβοτομη και αλλες ιστοριες



Και καπως ετσι,μετα απο καθε απογοητευση,γατζωνομαι απο ελπιδες.Δεν ειναι κακο.Μια ζωη ζω με ελπιδες και περναω μια χαρα.Βεβαια,σε μερικα χρονια,αν συνεχισω να ελπιζω μονο,χωρις να πραττω,θα ρθουν οι κυριοι με τα ασπρα ρουχαλακια να με μαζεψουν και για το υπολοιπο της ζωης μου θα με ταιζουν χουφτες χαπακια ,για να σταματησω να φωναζω οτι ειμαι η μεγαλη Αικατερινη της Ρωσσιας.
Κατι που πονανε τα ματια μου,κατι που επεσα με τα μουτρα στον Μπουκοφσκι,κατι τα νευρα μου που τα μαζευω απο το πατωμα τις τελευταιες 2 ωρες,δεν ειμαι καλα.Απλα θελω να γραψω για να εκτονωθω.Οπως επισης και για να προσπαθησω να γραφω λιγοτερο "για επιδειξη".Ακους εκει για επιδειξη,εδω μου εχει βγει η πιστη να μην καταλαβαινει κανεις τι γραφω,και κατα τ αλλα κανω επιδειξη.Φυσικα,ολοι γνωριζουν οτι ο τροπος σκεψης μας απεχει ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ.
Να το,παλι το παω στο ακαταλαβιστικο.Αγαπητε αναγνωστη,απορω πως αντεχεις να διαβαζεις τις μπουρδες μου,ειλικρινα μπραβο για την υπομονη σου.Εγω(αν δεν ηταν δικο μου το μπλογκ)θα ειχα αφησει ενα σχολιο τυπου





ΤΟ ΠΡΟΖΑΚ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ.








Που λες,γιατι εχω αρχισει και γινομαι κουραστικη,στον φανταστικο μου κοσμο περναμε υπεροχα.Εχουμε και γαμω τα γκομενακια,και γαμω τα ρουχα,και γαμω τις μουσικες υποκρουσεις και γαμω τα σκηνικα.Το θεμα ειναι ,οτι περα απο την πλακα,παντα φοβομουν μην μεινω εκει μεσα μια μερα μια για παντα.Ειναι οντως απο τις μεγαλυτερες μου φοβιες αυτο,μηπως μια μερα χασω τον ελεγχο και την επαφη με το περιβαλλον.




Εχω φιλους για παραδειγμα,που βλεπουν το μαυρο ασπρο,και το ασπρο μαυρο.Μπορει ας πουμε το αισθημα τους να τους μισει και αυτοι να βλεπουν πως αυτο το μισος υποδηλωνει παθος,αρα το αισθημα τρεφει ενα υπογειο,μυστικο,φλογερο ερωτα γ αυτους.(Καλα ,μεταξυ μας και εγω το εχω κανει αυτο,αλλα ριχνω τις ευθυνες στην ποπ κουλτουρα).Οποτε,δεν ειμαι η μονη που ζει στις υπεροχες φαντασιωσεις της.




Απο την αλλη βεβαια,τι γινεται οταν η φαντασιωση σου (ΑΜΑΝ ΠΙΑ,ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΩ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΑ-μονο-ΓΕΝΙΚΑ ΜΙΛΑΩ) πραγματοποιειται?Στην αρχη ολα ειναι τελεια,δεν εχεις τι να ονειροπωλησεις,δεν μπορεις καν να παρασυρθεις,αφου ζεις το παραμυθι που μονος σου κατασκευασες.Οταν ομως το παραμυθι παρει την κατω βολτα και εσυ παρεις τα @@ σου,πρεπει οπωσδηποτε να ξαναμπεις βαθια μεσα στον χαρουμενο θολο σου








Το ψυχιατρειο πως το γλιτωνουν ειναι το ζητημα

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

"Δεν εχεις μαθει πια τι μαλακες ειμαστε?"

Ειναι σαν να κανω κυκλους μονη μου μεσα σε πεσμενα φυλλα του φθηνοπωρου
Ενα χρονο μετα,η ιδια ιστορια.Αναρωτιεμαι αν ειμαι εγω αυτη που βαριανασαινει,η αν οι αλλοι παντα βουτανε τα δαχτυλα τους στο βαζο με το γλυκο μου.
Γραψε μου τρεις λεξεις,οποιεσδηποτε,δεν σε πιεζω.Γεμισε τις τρυπες στις ιδεες σου μ αυτες και ξεκινησε τες με κεφαλαιο.Ασε μεγαλα κενα αναμεσα τους,για να γινεις λακωνικος.
Στο μεταξυ οι αλλοι θα με τραβολογανε και θα γελαω.Θα κοιταζω τους ανθρωπους αναμεσα στα σκελια για να δω τι κρυβουν και αναμεσα στα ματια για να δω τι σκεφτονται.Θα ειναι οι δικες μου βιτρινες με λαμπιονια-μπλε,κιτρινα,πρασινα,κοκκινα.Θελω να τις γνωρισω ολες,να αφησω τις δαχτυλιες μου πανω τους και να χαζεψω το παιδικο μου προσωπο στην αντανακλαση τους.
Φευγουν ολοι ενας ενας και μ αφηνουν να ξημερωσω μονη μου.Κ εγω να μεγαλωνω αυτη την αηδια,αυτο το ζωντανο σιχαμα μεσα μου και να το κρυβω επιμελως τοσο καιρο.Εκεινες τις φριχτες εικονες και το στομαχι μας.
Θα θελα να αφησω σημαδια στο δερμα σου.Κοκκινες νυχιες που να δειχνουν λαχταρα.Να αποζητω το αρωμα σου αναμεσα σε χιλια αλλα αρωματα.
Θα μου διαβαζει για αλητες σε ξενες γλωσσες,για πολεις που δεν εχω επισκεφθει,για νυχτες κατω απο το φεγγαρι,θα μετραω τα σημαδια στο προσωπο τουΘα εχουμε τη δικη μας σκηνη και τη δικη μας φωτια,τα δικα μας ματια και κορμια.Θα μαι πισω απο το ματι του και θα ναι κρυμμενος στο δικο μου
Θα σε κοιταζει και θα σπαρταραει κατω απο καθε τραβηγμα,θα τραβας το στομα σου και θα σπαρταραει.
Ξερω ομως τι θα κανουν.
Θα χωσει πρωτα πρωτα το μαχαιρι της βαθια και θα το στριβει μεχρι να μην νιωθει το δερμα του κεφαλιου και μετα θα το κανει ξανα και ξανα γιατι ετσι ειναι η φυσικη ροη των πραγματων.Τα μυαλα σου θα στολισουν καθε τοιχο που σε φιλοξενει.
Δεν ειναι δικα σου τα χερια,δεν μπορεις να με ακουμπας λοιπον.
Κ εκεινα τα μαλλια θα χαιδευουν το στερνο σου και θα χανεται καθε ανασα,μια μια ,μεχρι να μεινει η τελευταια και να εχει τοση χολη μεσα της και τοση πικρα που να σπασει.
Μα το υποσχεθηκες.Το υποσχεθηκες

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Βγαζεις τα καρφια ενα-ενα,αργα και σταθερα απο τη σανιδα
Ψαχνεις το νοημα της υπαρξης σου αναμεσα στις γραμμες
Κατι δανεικο,κατι απλο
Κατι για να μη γινεις ανθρωπος,αλλα τερας
Να μοιραζεις απλοχερα τα αγκαθια για να μη σου λειψει τιποτα
Αν θες να μεινεις μονος,απλα μεινε.Οι ανθρωποι ειναι πολυτελεια περιττη.
Οι κουβεντες μαζι τους σου προκαλουν ριγος απο την απελπισια,μια βαθια απελπισια.
Περνας απο πολη σε πολη,απο χωρα σε χωρα ,κ ολες εχουν μια ιστορια αγαπης να σου πουνε.
Στο Τολεδο,ενας παθιασμενος ερωτας,ενας θερμοαιμος ανδρας που σκοτωσε την ερωμενη του
πανω στη ζηλια της μαχαιρωσε τον λαιμο,και το αιμα σχηματιζε τριανταφυλλο στο πετο της
Στο Παρισι,ενα ζευγαρι που ειδες φιλιοταν στην βροχη.Δεν ηξερες πως αυτη ηταν πορνη.
Στην Αμερικη,την γνωρισε σε ενα ωτοστοπ και εμειναν μαζι για ενα μηνα.
Εσυ ομως ησουν εδω και αρπαζες ενα ενα τα γραμματα απο τις λεξεις
τα εξεταζες και τα αφηνες πισω.
Εβριζες και βλαστημουσες δυνατα,εκρυβες την ωραιοπαθεια σου πισω σου.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

2 and a half.

Θα ναι μισοκλειστα τα στορια,και θα μπει ο ηλιος δειλα-δειλα
Εγω θα χαμογελασω οπως παντα και εσυ θα τεντωθεις,σαν τεμπελικη γατα
Μετα θα βγουμε εξω,οπως κανουν ολοι οι φυσιολογικοι ανθρωποι, θα παμε για φαγητο η βολτα ως συνηθως
Θα μας τυφλωσει το φως,δεν θα μιλαμε για λιγο και μεσα σ αυτα τα δευτερολεπτα σιωπης θα νιωσω ποσο τυχερη ειμαι,και ποσο ευτυχισμενη.
Και το απογευμα εκεινης της Κυριακης δεν θα ξυπνησω με αγωνια ουτε με κομπο στο στομαχι.
Θα σκεφτομαι ποσο ομορφα περναω,πως δεν ειμαι πια δυστυχισμενη και θα παψω να φοβαμαι μηπως κατι παει στραβα και γαμηθουν ολα
Ισως κιολας να κλαψω απο την ενταση του ενθουσιασμου μου. Ακομα και τωρα δυσκολευομαι να πιστεψω πως ολα αυτα εχουν συμβει στα αληθεια,φοβαμαι πως ειναι ονειρα και απο στιγμη σε στιγμη θα ξυπνησω.
Ομως ξερω πως καθε Κυριακη μου θα ειναι γεματη αγωνια.Πως θα συνεχισω να μην κοιμαμαι καλα τα βραδυα,να κανω υπερανθρωπες προσπαθειες να μεινω ξυπνια παρολο που ζαλιζομαι,να βλεπω εφιαλτες,αν και τωρα ειναι λιγοτεροι απο παλια.Πως ο κομπος στον λαιμο και στο στομαχι μου εχει πλεον γινει μονιμος.

Αυτο ειναι μαλλον το τιμημα της ευτυχιας.