Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

internalization

 Θυμαμαι,οταν περνουσα τις δυσκολες φασεις της εφηβειας και της ζωης μου,εκανα τραγικα κακο υπνο.Τραγικα.Υπεφερα απο εφιαλτες.Ο ενας μετα τον αλλον,ολοι μου οι φοβοι ,που επνιγα καθε μερα,ολες μου οι ανησυχιες,με χαστουκιζαν βιαια στον υπνο μου.Ανελεητα.Ο ενας μετα τον αλλον.
 Αργοτερα,περασα ενα σταδιο οπου ολα μου τα ονειρα ηταν κουραστικα,με σκοπο παντα να αποκτησω κατι ,για το οποιο κοπιαζα,και το οποιο λιγο πριν αγγιξω,εχανα.
 Δεν μου αρεσει καθολου που αυτο το σταδιο εχει πλεον γινει η αληθινη μου ζωη.
Ουτε που βλεπω στον υπνο μου τα δοντια μου να πεφτουν.Θανατο δεν συμβολιζει αυτο?


 "Δεν περιμενα ποτε οτι η ενηλικη ζωη θα ηταν τοσο ενηλικη".Ουτε οτι θα απομονωνα τον εαυτο μου.Ουτε οτι θα εδιωχνα απο διπλα μου τον μονο ανθρωπο που εδειξε να με κατανοει-εστω και στο ελαχιστο-και να μπορω να επικοινωνησω.Ουτε εκεινη τη μοιραια πουτανα νυχτα που μου γαμησε τα πρεκια και τις σχεσεις με τους γυρω μου ανεπανορθωτα,λες και δεν ημουν αρκετα ψυχανωμαλη μεχρι τωρα.Λες και δεν ειχα αρκετα σκατα βιωματα.Ουτε οτι θα ξοδευα ωρες διαβαζοντας.Ουτε οτι η σχολη θα ηταν το καταφυγιο μου.Αν ειναι αυτα τα τιμηματα της ενηλικης ζωης που πρεπει να πληρωνω για να βρω την ησυχια μου,ενταξει.Τα πληρωνω.Αλλα γιατι δεν την βρισκω 

 Σου λενε γραψε.Εισαι καλος σ αυτο.
Καλα,περα απο το οτι πουτσες καλος εισαι σε αυτο,πως να θες να γραψεις?Ναι,οκ,εισαι καλυτερα αφου γραψεις,αλλα σκεφτηκε ποτε κανεις τι παιζει την ωρα που τα βγαζεις στο χαρτι/πισι/γουατεβερ?Αναρωτηθηκε κανεις αραγε οτι ισως,ιιιισως, θελει δυναμη να βγαζεις πραγματα απο μεσα σου,οταν μια ζωη εχεις μαθει να κρυβεις τα παντα?Οτι ισως να μη θες να τα βγαλεις.Ισως θες να τα θαψεις μεσα σου ,να μη ξαναμιλησεις για αυτα,να τα μαζεψεις στην ακρη της γλωσσας σου και να τα καταπιεις για παντα.Δεν με ενδιαφερει πως θα εξωτερικευτουν ολα,απλα να κανουμε πως δεν εγιναν.Ποτε.

 Πανω που νομιζα οτι ολα εφτιαξαν,οτι ειχα κατι σταθερο,ενα σημειο αναφορας,ολα διαλυθηκαν.Και μαλλον πρεπει να το αποδεχτω.Τιποτα δεν κραταει για παντα.

 Απ την αλλη τιποτα δεν κραταει τοσο λιγο,αντε γαμησου.

-Μπορει να ειναι ολα δυσκολα για τα λιγα λεπτα ευτυχιας που θα εχουμε.Εγω αυτα περιμενω.
-Εγω παλι δεν μπορω να εκτιμησω λιγα λεπτα ευτυχιας μεσα σε τοσα μαρτυρια.
-Πρεπει να μαθεις να πηγαινεις τον εαυτο σου πισω στα ομορφα.
-Τουλαχιστον ειμαστε οπως παλια.Εγω ειμαι το ιδιο αρνητικη και απαισιοδοξη.Εσυ οχι.
-Ναι,αυτο δεν αλλαξε.Πολυ.





Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

 Ειναι απλα αδικο.
 Ζω μια ζωη βουτηγμενη στην απαθεια.Δεν νιωθω σχεδον ποτε τιποτα,εκτος απο νευρα.Δεν με ενθουσιαζει κανεις.
 Και ξαφνικα ερχεται κατι που θα το θελω.Θα το θελω πολυ.Θα το θελω χρονια.Θα το κοιταζω απο αποσταση,θα το θαυμαζω απο μακρια,χωρις καν τη σκεψη οτι μπορει μια μερα να γινει δικο μου.
 Ερχεται λοιπον η μερα που το αντικειμενο του ποθου μου γινεται -ω του θαυματος!- επιτελους δικο μου.Χαιρομαι.Για πρωτη φορα μετα απο αρκετο καιρο,η Αναστασια ειναι χαρουμενη,ενθουσιασμενη,εχει συναισθηματα,νιωθει υπεροχα,ειναι επιτελους ζωντανη,εχει ενα λογο να ξυπναει το πρωι.

 Δεν καταλαβαινω,λοιπον,γιατι να παιρνω μια μικρη γευση απο οσα πραγματικα εχω αναγκη,και μετα να ξεγλιστρανε μεσα απο τα χερια μου ετσι αποτομα,αδοξα και τελεσιδικα.Καθε φορα που καταφερνω να αποκτησω κατι για το οποιο θα εδινα τα παντα,φευγει απο μενα ετσι απλα.Ποτε δεν μου δινεται η ευκαιρια να προσπαθησω εστω και λιγο.

 Με πιανει το παραπονο γαμωτο.Ειναι κριμα,γιατι αληθεια θα εδινα τα παντα για μερικα πραγματα.Θα εκανα θυσιες,θα σκοτωνα,ποιος γαμαει την ηθικη (μου)σε τετοιες περιπτωσεις.

 Δεν ξερω τι να πιστεψω πια.Ισως τελικα,να υπαρχει πεπρωμενο.Και αυτο να μην ειναι το δικο μου.

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

 Δεν ξερω τι να γραψω πια.Νιωθω εκτεθειμενη.
 Δεν εχω ιδεα πως να εκφραστω επισης,ολα εχουν χασει το νοημα τους.
 Σημερα η Σ. μου ειπε πως δεν την ενδιαφερει πια που ο κοσμος ειναι σκατενιος,εκεινη εχει φτιαξει το δικο της περιβαλλον και θα ζει εκει.Ζηλεψα λιγο.
Το προβλημα ειναι οταν προσπαθεις να κρατησεις μια λεπτη ισορροπια αναμεσα στο τι οντως παιζει και στο τι φανταζεσαι,η θες να φανταζεσαι.
 Το θεμα ειναι πως  για να ζησεις στον φανταστικο σου κοσμο,θελει την ιδια αντοχη με το να ζεις στον πραγματικο.
 Η ισως απλα θα γινει ενας σεισμος 9 ριχτερ και θα πεθανουμε ολοι.

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

 Σπανια εγραφα για γκομενους,Το θεωρουσα υπερβολη και γρουσουζια..Αλλα τουτη τη φορα το κανω,εντελως απενοχοποιημενα,εχω καθε επιγνωση πως εχουμε τελειωσει οριστικα.Αλλωστε,εσυ δεν ησουν γκομενος,ησουν πολλα παραπανω.
 Αστειο δεν ειναι?Λεγαμε πως δεν θα τελειωσουμε ποτε.Πιστευα πως δεν θα τελειωσουμε ποτε,το ιδιο και εσυ,Ο,τι και να γινοταν,σε οποιο ξενο κρεβατι και να κοιμομασταν,θα γυρνουσες σε μενα,και εγω σε σενα,με την ιδια λαχταρα του διψασμενου μπροστα στο νερο.Ησουν το νερο μου,σε ειχα αναγκη.Οχι μονο για αυτο που ημασταν,οχι μονο για οσα μου δωσες.Αλλα επειδη με ξαναεκανες ανθρωπο.Μετα απο εσενα βρηκα ξανα την πιστη μου και παρα τα οσα εγιναν,δεν θα τη χασω,γιατι ξερω πως εκει εξω θα ξαναβρω καποιον σαν εσενα,θα ξαναζησω το παραμυθι μου,και παρα το ασχημο τελος του,μπορω να πω οτι το εζησα.Ειμαι χαρουμενη,γιατι ελαχιστοι ειχαν την ευκαιρια να ζησουν τις μερες μας.Ειμαι περηφανη που τις εζησα,ακομη κ αν οι καλες στιγμες ηταν τοσο λιγες,σε σχεση με τις ασχημες.
 Δεν ξερω ποιος εκανε τα περισσοτερα λαθη,επαψα να τα μετραω,γιατι δεν ειχε σημασια.Χαρη σε σενα κοιμαμαι καθε βραδυ με την επιγνωση οτι υπαρχει καλο στον σκατοκοσμο,υπαρχει ερωτας,υπαρχει αγαπη,υπηρξαμε εγω και εσυ,εσυ και γω και γαμω τα παντα.Σ αγαπαω ρε μπασταρδε και σε μισω μαζι,θελω το κακο σου και το καλο σου ταυτοχρονα.Θελω να σαι χαρουμενος με καποια αλλη,πραγματικα το θελω,γιατι μαζι βουλιαζαμε στη δυστυχια απο το πολυ παθος,τη πουτανα την απουσια που την ενιωθα στο πετσι μου και τον πολυ ερωτα.Αν δεν μπορεσα εγω να νικησω τον εαυτο μου και να παψω να σε στεναχωρω,ας το κανει καποια αλλη,ειλικρινα δεν με νοιαζει,αρκει εσυ να σαι καλα.
 Παρηγορω τον εαυτο μου που τα σκατωσαμε τοσο πολυ,με την ιδεα πως δεν θα αντεχαμε τοση ευτυχια.Δεν γινοταν να υπαρξει κατι τοσο καλο στη ζωη μου,δεν το πιστευα και τα γαμησα ολα.Η μηπως εσυ φταις.Ποτε δεν θα μαθω.Εισαι τοσο δειλος για να μου πεις,και εγω τοσο μα τοσο παρανοικη.
Αγορακι μου.....

Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

 Δεν με νοιαζει που μου λες ψεματα.Δεν με ενδιαφερει.Το ξερω οτι μου λες ψεματα,το ηξερα απο τη στιγμη που σε ρωτησα.Μ αγαπαει,λεει.Δεν θα φερθεις ποτε ετσι σε καποιον που αγαπας.Εγω στ αληθεια σ αγαπαω και ας γαμιεσαι.Κ ας με πουλησες οταν σε ειχα αναγκη.Πεθανα ρε πουστη μου,πεθανα.Εχω πεθανει τοσες φορες πια,που εχω καταληξει ζωντανη νεκρη.Και δεν αλλαζω τον ανθρωπο μου για σενα πλεον,ειναι αργα,τραβα γαμησου δηλαδη.
 Εχω και γω ψυχη,ξερεις.Δεν ηταν αναγκη να μου γαμηθει ετσι η ζωη.Δεν ηταν αναγκη να γινω ετσι.Αηδιασα με τον εαυτο μου παλι σημερα.Ενας αηδιαστικος κυκλος.Πρωτη φορα ενιωσα να με λυπαμαι,και η λυπηση ειναι πιο αηδιαστικη απο αυτα που κανω.Ειναι αδιεξοδο πια.Οτι και να κανω ειναι ματαιο.Μα δεν υπαρχει και καμια λυση.
 Δεν μαζεψα ποτε τα κομματακια της δυναμης που μου χει απομεινει.Ποτε.Δεν ηταν κομματακια.Ηταν μια ατελειωτη λυσσα να επιβιωσω.Να συνεχισω.Τι διαολο υπαρχει παραπερα.Θαυματα γινονται,μου το παν σημερα και το πιστευω.Γιατι αμα δεν το πιστεψω δεν υπαρχει λογος να ζω πια.Το χω δει το εργο.
 Να τριψω τον εαυτο μου με γυαλοχαρτο μπας και φυγουν ολα,αυτο θελω.Ειμαι καταδικασμενη να ζω σε διαρκη πολεμο με τα σκατα που κουβαλαω.
 Πηγα να μπηξω τα κλαμματα.Σκεφτηκα,καλο ειναι Αναστασια,κλαψε.Αλλα δεν ετρεξε ουτε σταγονα.Δεν μπορω να κλαψω.Δεν ξερω τι γινεται απλα δεν μπορω.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

 Πισω Αναστασια,μενεις πισω.
 Αυτη η καταραμενη συνηθεια μου να γυρναω πισω.Αυτη η καταραμενη αισθηση ασφαλειας που νιωθω μεσα στην ανασφαλεια μου την ιδια.Γιατι να ειμαι ενα μιζερο 10χρονο που αρνειται πεισματικα να μεγαλωσει,γιατι.
 Πρωτα μπλοκαρα τη λυπη μου.Μετα μπλοκαρα τα συναισθηματα μου.Μετα την χαρα μου.Μετα τον εαυτο μου τον ιδιο.Και τωρα οι μερες μου ειναι αδειες,αν και γεματες αλκοολ και παρεες και και και.Εγω η ιδια ειμαι,ουσιαστικα,αδεια.Κανενα συναισθημα.

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

 Μαλιστα.Στο κεφαλι μου επικρατει ενα χαος.Η μαλλον οχι.Οχι,οχι χαος.Παλια ηταν ενα μπερδεμενο κουβαρι απο συναισθηματα,σκεψεις,πτυχες της προσωπικοτητας μου και διαφορα αλλα.Αυτο ναι,ηταν χαος.
 Τωρα ειναι απλα διχασμενο-ειμαι απλα διχασμενη.
 Βηματιζω πανω κατω στο δωματιο,σε πληρη συγχυση.Το στομαχι μου ποναει σαν να χωνευω γυαλια.Εχω βαλει ποπ ως υποκρουση γιατι με αποσυντονιζει και δεν σκεφτομαι πολυ,αλλα ματαια.

 Ενα πολυ εξυπνο ατομο μου ειπε προσφατα πως στην παλη με τον εαυτο μας,πρεπει να αποδειχθουμε πιο δυνατοι απ αυτον."Εσυ εισαι πιο δυνατη απο τον εαυτο σου,και τα βρισκεις μαζι του σιγα-σιγα",συμπληρωσε.

 Οποτε εχουμε την μια πλευρα της Αναστασιας που ωριμαζει,εχει αλλες αναγκες,ειναι πιο ηρεμη,αποκτα αυτοπεποιθηση και θελει επιτελους να εχει τον πληρη ελεγχο της ζωης της.Ξερει πολυ καλα τι ειναι σωστο για εκεινη,τι πρεπει να θυσιασει.Το αποτελεσμα θα ειναι απο μετριο εως καλο.

 Απο την αλλη η κλασσικη αυτοκαταστροφικη πλευρα της Αναστασιας,που θελει να κανει αυτον τον σαλτο και ας σπασει τα μουτρα της,που κανει το λαθος χωρις ιδιαιτερο παθος-αλλα με πεισμα,η Αναστασια-μια-ζωη-την-εχουμε.

 Αντε βγαλε ακρη δηλαδη.

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

 Κ ολο θελω να γραφω,να γραφω,να τα βγαζω ολα απο μεσα μου ,δεν μου χει μεινει τιποτα αλλο να κανω,δεν μπορω να μιλαω-βασικα ειμαι μουγγη,δεν παιζει.Ειμαι κακος ανθρωπος,κακος,κακος ανθρωπος.Κανω ασχημα πραγματα,ασχημα,πολυ πολυ ασχημα.Δεν ξερω γιατι και πως.Δεν ξερω.Γαμωτο.Τους κανω ολους να κλαινε.
 Δεν θα ηρεμησω ποτε.Ολα στο κεφαλι μου ειναι,γ αυτο δεν θα βρω ποτε την ησυχια μου.
 Εχω το ομορφο,θελω το ασχημο.Εχω το ασχημο,θελω το ομορφο.Μπορω να κανω τα παντα,αλλα δεν κανω τιποτα.
 Να γραφω θελω μονο,τους φιλους μου και λιγο ηλιο-λιγο ομως,εχει γινει αναγκη πλεον.
Θανατος(?)

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

κοψε τις.κοψε τις.κοψε τις.
κοψε τις.κοψε τις.
κοψε τις.
κοψε τις.
ΚΟΨΕ ΤΙΣ.



Κοψε τις.


 Σε ποιον να το πω και να με ακουσει.Σε ποιον να το πω και να με πιστεψει.Σε ποιον να το πω και να το καταλαβει.Κανεις δεν θα καταλαβει,κανεις.

Μια για την γκομενα του φιλου σου που τον κερατωσε μαζι σου.
Μια επειδη ο φιλος σου σε εμπιστευοταν
Μια επειδη σε ακουμπησε με τα βρωμικα χερια του
Μια γιατι εισαι τοσο αχρηστη που ουτε να φασωσεις μια γκομενα της προκοπης δεν μπορεις
Μια για τις φιλες σου που δεν τους λες ολη την αληθεια.
Μια γιατι,δεν ξερεις γιατι,αλλα θες,καθε βραδυ.
Μια γιατι ντρεπεσαι να παραδεχτεις τα συναισθηματα σου.
Μια γιατι χιωσες τον γκομενο που γουσταρεις και τα γαμησες ολα.
Μια γιατι ειναι ωραιο.
Μια γιατι γκομενιζεις και δεν σου αξιζει.
Μια για τα ποτα που σε κερασαν σημερα στο μπαρ.
Μια γιατι ειχες πει πως θα σταματησεις.
Μια γιατι εισαι ακομη εδω.
Μια γιατι δεν προσπαθεις.
Ειναι ωραιο,ειναι τοσο ωραιο
Μια γιατι γουσταρεις το φυτο.
Μια επειδη ντρεπεσαι να το πεις.
Μια γιατι δεν νιωθεις τιποτα για κανεναν.
Μια ακομη γιατι δεν ξερεις.
Μια που εδωσες ακομη ελπιδες στον αλλον τον κακομοιρη που σ αγαπαει κ εσυ παιζεις μαζι του
Μια για να τελειωσουν ολα.

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

 Ισως να ναι η ιδεα μου,αλλα το δωματιο μου εχει μαζεψει ολη αυτη τη θλιψη των τελευταιων χρονων,και τωρα πλαναται στην ατμοσφαιρα.Ειναι αποπνικτικη,και θελω να ξεφυγω επιτελους.
 Χρονια τωρα ημουν βολεμενη στην αρρωστια που ειχα δημιουργησει γυρω μου και με τυλιγε σαν μανδυας,αλλα δεν το εκανα.Δεν ηθελα να το κανω?Δεν μπορουσα να το κανω?Δεν ειχα τη δυναμη να το κανω?Θα αργησω να καταλαβω.Οταν εισαι μεσα σε μια κατασταση αρκετο καιρο,δεν μπορεις να δεις τι πραγματικα συμβαινει ουτε γυρω σου,ουτε μεσα στον κλοιο που σε σφιγγει.
 Ελεγα ψεματα λοιπον.Στους γυρω μου αρχικα,αλλα μετα στον εαυτο μου.Και τα πιστευα.Οταν σε καταδικαζεις σε μια αιωνια παρανοια,ειναι αναποφευκτο να μην πιστεψεις την πραγματικοτητα που εσυ ο ιδιος χτιζεις.Ηταν για καλο.Νομιζω δηλαδη.
 Η δυναμη μου δεν θα επρεπε να'ναι να κρυβω τον πονο τοσο καλα."Φαινεσαι τοσο ευτυχισμενη,πρεπει να σου πανε ολα τελεια".Απο καποιο σημειο και μετα νομιζα πως ημουν ευτυχισμενη.Ειλικρινα,σχεδον το πιστευα καποιες φορες.Το λαθος μου ηταν οτι περιμενα τον χρονο να γιατρεψει τις πληγες μου.Απεφευγα με ελιγμους τα πραγματικα μου προβληματα,αντι να τα λυσω.Τα πετουσα στην ακρη αντι να τα αντιμετωπισω.
 Κατεπνιγα καθε συναισθημα μου,για να μην νιωθω.Απεφευγα τους ανθρωπους και εμενα μονη μου οσο περισσοτερο μπορουσα.Σε περιπτωση που περνας δυσκολα,δεν εχεις χρονο ουτε αντοχες να χτιζεις φιλιες η σχεσεις.Οι αλλοι πρεπει να σε στηριζουν,κ ειναι πραγματικα ψυχοφθορο και για τους δυο.Εφτασα σε επιπεδο να μην πνιγω μονο τη θλιψη μου αλλα και τη χαρα μου.
 Οταν αρχισα να βγαζω την θλιψη μου,αρρωστησα τον μονο ανθρωπο που ηθελε να σηκωσει τα βαρη της μαζι μου,που μου ειχε υποσχεθει πως θα ηταν εκει να τα μοιραστουμε.Τις λιγες στιγμες που εφυγε απο κοντα μου τον μισησα,επειδη καταλαβα πως τον αγαπουσα.Με μολυνε.Κ εγω τον μολυνα στη τελικη.Τον εκανα αρρωστο σαν εμενα.Τον εκανα να μισει τον εαυτο του.Μακαρι να μπορουσα να με μισησω και για αυτο.Μακαρι να μπορουσα να με μισησω βασικα.Θα εκανα μια προσπαθεια να βελτιωθω καπως.Αλλα δεν νιωθω τυψεις για τιποτα απ οσα κακα εχω κανει,και ειναι πολλα.
( Οριστε λοιπον,που εγραψα και για σενα.Ξερεις τι λενε,οταν καποιος γραφει για σενα,ενα κομματι σου μενει αθανατο.Μου εγραψες εσυ το τραγουδι σου.Να το λοιπον,το δικο σου κομματι.Απ τη πρωτη μερα που σε γνωρισα,η ζωη μου εγινε καλυτερη.Εχω κατι ομορφο να θυμαμαι απ αυτον τον ενα χρονο μαζι σου.Γιατι ημουν πραγματικα μαζι σου ακομα κ οταν ημασταν χωρια.Ησουν η δευτερη εφηβεια μου,με τη καλη της πλευρα.)
 Και μετα,απεκτησα φιλους.Αληθινους φιλους.Ειναι υπεροχο.
Ελπιζω μια μερα να ξεφυγω απ ολο αυτο.Νιωθω πως η μερα αυτη ειναι κοντα.

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

but hate will give you meaning and make you feel again

 Ελευθερια λοιπον.Να σπας καθε ειδους δεσμα ,συναισθηματικα και μη.Να εισαι ελευθερος.Μου χε λειψει αυτη η αισθηση.Γιατι δεν ειναι το συστημα που με ενοχλει,ουτε η πιεση.Μ ενοχλει το μυαλο μου.Απο εκει ξεκινανε ολα.
 Λενε πως για να αλλαξεις τη ζωη σου πρεπει να αλλαξεις τον τροπο που σκεφτεσαι.
 Μαλακιες,δεν θελω να αλλαξω τιποτα τετοιο.
Απλα για μια ακομη φορα διαλυω τον κοσμο που εχω φτιαξει στο κεφαλι μου.Χτιζω εναν νεο,μεχρι επιτελους να ειμαι και σωματικα ελευθερη,οχι μονο ψυχικα.Φτιαχνω μια νεα μοναξια,δικη μου,κατα-δικη μου,ενα μεταλλικο κουκουλι.Μια μοναξια στερεη και παγωμενη,μια μοναξια της γωνιας,της γειτονιας.
 Δεν θυμωνω με κανεναν,παρα μονο με τον εαυτο μου,που ποτε δεν μαθαινει απο τα λαθη του.

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013

Θολα ματια.Ζαλαδα.Αναγουλα.Διπλωθηκα στα δυο.Προσπαθησα να το απωθησω,να κανω εστω εμετο.Μπας και νιωσω καλυτερα.Αλλα ματαια.
 Μαλλον ειμαι καταδικασμενη να κραταω οτι δεν μου αρεσει μεσα μου.
 Με κομμενη ανασα,και επειδη καποιος περαστικος κοντοσταθηκε και με στραβοκοιταξε -τι στο διαολο,σε στενο στα εξαρχεια ειμαστε φιλε,τι περιμενεις να δεις ας πουμε- σηκωθηκα και συνεχισα την διαδρομη μου.Περιμενα πως απο στιγμη σε στιγμη θα λιποθυμησω.
 Να μου το θυμηθεις δεν θα ζησω για πολυ,σκεφτομουν.Τουλαχιστον δεν θα με δω να αποτυγχανω.



 Εβαλα τα χερακια μου,κ εβγαλα τα ματακια μου.Πανω στον ζηλο μου να κανω οτι καλυτερο,τα χαλασα ολα.
  Αντε γαμησου κ εσυ και η ομπρελα σου κ εγω μαζι που πιστεψα σε μας.

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

ανιλ

" Δεν ειναι πολυ ατυχα τα περιστερια?Λες και καποιος τα καταραστηκε.Εχουν φτερα και μπορουν να πεταξουν,αλλα δεν εχουν που να πανε"


 2/2//2013 λοιπον,κ εγω προσπαθω να βαλω τις σκεψεις μου σε ταξη,ενω παραλληλα,νιωθω να αιμορραγω.
 Σαββατο λοιπον,κ εγω ξερναω τη ψυχη μου.Εδω που τα λεμε,αυτο συμβαινει αρκετες μερες τωρα,αλλα υποθετω πως ειτε ειχα παραπανω ψυχη απ οτι πιστευα,ειτε,λογω ελπιδας,ξερναω αργα και βασανιστικα
 Μια ακομη μερα λοιπον,μια ακομη μερα μιας εβδομαδας,ενος μηνα,μιας ζωης,ενος ανθρωπου που βλακωδως,συνεχιζει να παλευει με νυχια και με δοντια να κρατησει τη πιστη του.Τη πιστη του σε κατι,αγνωστο το τι,σε κατι καλυτερο ισως,που μπορει να μην ερθει ποτε.Γαμημενο κλισε.

 2 ατομα που δεν θα προλαβουν να ζησουν.2 ατομα που δεν θα προλαβουν να δουν τι ομορφος που ηταν ο ουρανος σημερα,καθως ο ηλιος εδυε.2 ατομα που δεν θα αποκτησουν ποτε φιλους,δεν θα περασουν ποτε μεσημερια στο πατωμα ενος σπιτιου να ανοιγουν την ψυχη τους σε αλλους.2 ατομα που δεν θα κανουν ποτε βουτια στη θαλασσα.2 ατομα που δεν θα ερωτευτουν.2 ατομα που δεν τα θελησε κανεις.2 ατομα που δεν θα μαθουν ποτε τι σημαινει αγαπη.

 2 ατομα που ισως να μην πληγωθουν ποτε,να μη ραγισει τη καρδια τους τιποτα,μα τι λεω,τα εχουν ηδη προδωσει.

 Τελικα,μαλλον η δυστυχια δεν σταματα ποτε.Απλα καποια στιγμη τη συνηθιζεις.

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

It's the disease that we crave

 Κουραση.Εξαντληση.Παραιτηση.

 Το πρωι ολα ειναι ομορφα.Η πραγματικη μαχη,ερχεται το βραδυ.Η μαχη με τον εαυτο σου δηλαδη.Βλεπεις,περα απο την πνευματικη κουραση,ερχεται να σε αποτελειωσει και η σωματικη.
 Και δεν εχεις κανεναν εκεινη την ωρα.Η ισως δεν θες να χεις.Ξαπλωνεις πανω στη μοκετα και αναπνεεις,λες και ειναι το πιο σημαντικο πραγμα του κοσμου,αυτη η αναπνοη να σε κραταει στα πλαισια της λογικης.
 Ολα αυτα τα γιατι.

 Γιατι σε μενα-Γιατι τωρα-Γιατι ποναει τοσο-Γιατι παλι-Γιατι τοσα χρονια-Γιατι τοσο αρρωστα-Γιατι οχι-Γιατι εγω-Γιατι ετσι-Γιατι ποτε δεν αλλαζει τιποτα

 Η σκεψη του θανατου,το ποσο κοντα ειναι ανα πασα στιγμη σε ολους μας,ερχεται να με σμπαραλιασει για μια ακομη φορα,να με κανει να νιωσω τρομο και ριγος,ενοχες που αναλωνομαι σε τετοιες ασημαντες νυχτες.

 Στο μεταξυ,νιωθω την απολυτη αηδια.Ενα κυμα αηδιας βασικα.Ανεβαινει απο το στομαχι μου και κατακλυζει το μυαλο μου με εικονες.Θελω να γδαρω το ιδιο μου το δερμα για να μην το νιωθω τοσο μολυσμενο,τοσο βρωμικο,να φυγει αυτη η απελπισια και η απεχθεια.Κριμα που δεν ειναι χαραγμενη στο πετσι μου αλλα στο μυαλο μου.Αυτη τη φορα,δεν σκοπευω να κανω τιποτα για αυτο.Δεν εχω καν το κουραγιο.

 Ζω για τη στιγμη που αφου ολα,παντα,εχουν τοσο φριχτη εξελιξη,θα ερθει και η μερα που θα γινει το αντιθετο.Θα ειναι ολα ευτυχισμενα,πραγματικα ευτυχισμενα,οχι απλα χαρουμενα,μαζι και εγω.Εκτος...εκτος αν ανθρωποι σαν εμενα,δεν ειναι φτιαγμενοι για να ναι ευτυχισμενοι.

 Τουλαχιστον,αυριο θα ναι μια υπεροχη μερα.

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Καποια πραγματα,εχουν μια σιγουρη καταληξη.
Και καποια πραγματα,δεν μπορεις να τα αποφυγεις.



Δεν μπορω να το κανω.Συγγνωμη.