Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ραντομνες

Αλλωστε,ειναι παραπανω απο προφανες οτι μεχρι και τα συναισθηματα,τα εχει αντικαταστησει η γιατονπουτσοσυνη σας.
 Η μαλλον "μας",αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια.
 Μ αρεσει να γαμιεμαι,αλλα πιθανοτατα,μ αρεσει πιο πολυ να γαμαω.


 Τοσα μα τοσα χρονια αναπτυξης,και το μονο που κυνηγαμε ειναι χρυσος και πολυτιμοι λιθοι,που στη τελικη εμεις τους δωσαμε αξια.Κατι σαν τις μαιμουδες ενα πραγμα,που εκστασιαζονται βλεποντας γυαλιστερα αντικειμενα.Δεν το λεω για να τονισω την αγαπησιαρικη πλευρα του θεματος-ισα ισα που μου προκαλει αηδια οτιδηποτε χαριτωμενο η γλυκουλι.Απλα,να,ειναι που ειμαστε αξιοθρηνητοι.

 Τωρα τελευταια σκεφτομαι διαφορα,ειδικα για την ζωη και τον θανατο.Ξερω πως ειναι πολυ αργα,η και πολυ νωρις για να καιω τα λιγα κυτταρα που μου εχουν απομεινει σε τετοια θεματα,αλλα η προοπτικη του να σαπισω κατω απ την γη δεν με ενθουσιαζει.Καθολου.


 Παραλληλα,ειμαι βυθισμενη σε μια δινη δευτερης εφηβειας,με οτι αυτο συνεπαγεται.Ειμαι ξανα 14 και ψαχνω να βρω το ποια ειμαι.

Τιποτα δεν μπορει να με βλαψει πια.


 Μια απο αυτες τις μερες,πιστεψα πως δεν θα πεθανω.Ποτε.