Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Corpus Delicti

Σε παρακαλω,σε ικετευω,σε εκλιπαρω,ΕΛΑ.Ελα τωρα,για μια νυχτα,ενα βραδυ μονο,απλα ΕΛΑ.Ελα να σκοτωσεις το τερας που ζει μεσα μου,μεγαλωνει στα σπλαχνα και τη ψυχη μου,ξεπλυνε το αιμα απο τα χερια μου,πλεξε μου τα μαλλια,καντα ξανθα και ομορφα,οχι αλλο κοκκινο,οχι αλλα αιματα,οχι,οχι,οχι δεν τα θελω αιματοβαμμενα πια.Βαρεθηκα να πλενω τα ασπρα μου ρουχα γιατι εχουν λεκεδες απο αιμα,γιατι σκουπισα τα χερια μου πανω τους.Ποσοι νεκροι?Ποσοι?Ποσες φορες πεθανα και εγω η ιδια...Ποσες φορες σκοτωσα και σενα κ εκεινους τους αλλους..
Τρεξε ,τρεξε να ακουσεις τον θρηνο και το σπαραγμο.Βοηθα με να χαθω στη σκοτοδινη μου,να γελασω,να ζαλιστω και να πεσω,να τρεκλισω και να παραπατησω,να τραυλιζω και να κλαιω.Να χαθω εκει που μπορω,να ξυπνησω το αλλο πρωι σε ενα κενο κρεβατι,να τριψω τα ματια μου και με μηχανικες κινησεις να βρεθω αναμεσα σ ολους αυτους που καταλαβα,αλλα δεν με καταλαβαν ποτε.....ποτε δεν με καταλαβαν....ουτε εσυ,ουτε κανενας..Ποτε
Παντα η μικρη τρελη,με τα αιματα στο προσωπο,με τα κουρελια γυρω απο τα χερια,με τα μαχαιρια πανω απο το κεφαλι,με το σπασμενο λαιμο ,με τα ματια που ελαμπαν,με το στομα που μονο ψεμματα πετουσε..
Παντα εκει,τα κομματια του παζλ χαμενα,κρυμμενα πισω απο τον καναπε ,στο στομα του σκυλου και καμμενα στη φωτια που τριζοβολαγε στο τζακι,κ ολα εκει να στροβιλιζονται,και μεσα τους εγω να καιγομαι ,να γελαω μ ουρλιαχτα και να ματωνω
Παντα εκει και στο κενο το πουθενα το τιποτα το σκοταδι χωρις κομματα χωρις στιξη.
Παντα εκει ,το φιδι που ερπεται και ομως πεταει,αλλα πως πετα?Δεν θα θελες να ξερεις..
Παντα εκει κ εδω....