Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Αναβω τσιγαρο και εισπνεω τον καπνο αργα.
Δεν ξερω τι θελω να γραψω.Δεν ξερω καν πως νιωθω.
Δεν ξερω καν αν γραφω οπως παλια.Τα χερια μου δεν τρεχουν μονα τους.Δεν παιζω πια με τις λεξεις,τακτοποιω τα κομματια που με αποτελουν.
Τα χρονια που περασαν,εχασα πολλα απο μεσα μου.Τα σκοτωσα,τα επνιξα σε νυχτες με γκομενους,αλκοολ,παρτυ,συναναστροφες.Τα πεταξα μεσα στο καδο με τα σκουπιδια και τη λογικη,κοροιδευοντας τον εαυτο μου.Παντα κοροιδευα τον εαυτο μου,Ποτε δεν ηθελα να βλεπω.

Ολα μια παραισθηση ειναι αλλωστε.Στη ζωη,βλεπεις αυτο που θελεις,και το αν θα το αποκτησεις η οχι,πως θα το χειριστεις και τι θα νιωσεις,ειναι καθαρα θεμα οπτικης γωνιας.Και μετα πεθαινεις.Αλλα το ενδιαμεσο ....Ποιος ξερει για το ενδιαμεσο.Ο ανθρωπος εχει καταφερει να ταξιδευει στη σεληνη και να σωζει ανθρωπους απο το θανατο,αλλα δεν ξερει τι να κανει με την ιδια του τη ζωη.Ποσο ειρωνικο.

 Θελω να γραψω για τοσα πραγματα οπως παλια.Για τα χερια με τα τατουαζ-τους κεραυνους και τις γατες!- που με εμαθαν να χορευω και με αγκαλιασαν.Αλλα αυτα ερχονται σε δευτερη μοιρα.Σε πρωτη μοιρα ερχομαι εγω.

Ημουν ενα κραμα της αναγκης μου να εθελοτυφλω και της αντιδραστικοτητας μου.Ενα παιδακι.Ενα μικρο παιδακι που του χαρισαν περισσοτερα παιχνιδια απ οσα μπορουσε να παιξει.Ως παιδακι-στην ουσια εφηβη-υπηρξα αρκετα ενθουσιωδης.Μετα,καπου εχασα την πιστη μου,Και δεν μιλαω για τη θρησκευτικη πιστη.Μιλαω για κουραγιο,θεληση,ελπιδα κλπ.Και τα χλευαζα.

Υστερα ειδα τι μπορει να κανει στους ανθρωπους η ελειψη πιστης.Ειδα ανθρωπους κενους,ρηχους,αδεια κουφαρια.
Κ ετσι πλεον ξερω,πως βρηκα την πιστη μου.Βρηκα τον εαυτο μου.

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

τα πιο γοητευτικα plot twists δεν υπαρχουν στα βιβλια


τα ζουμε.
τα ζω.

και δεν παω πουθενα.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014


Ολοι μιλανε ετσι απλα για την αγαπη και τη μαγεια της.
Ξερναω.
Κανεις δεν εκατσε να μιλησει για την ευθυνη και το βαρος του να αγαπας,και μια μερα ξυπνας απο το συνδρομο του Πιτερ Παν και σε χτυπαει αυτη η απαισια συνειδητοποιηση οτι πρεπει να μαθεις να αγαπας,οπως πρεπει να μαθεις να κανεις και οτιδηποτε σε αυτο το κοσμο-να υπομενεις στωικα καθε νεο εμποδιο και αναπαντεχο προβλημα.

 Δεν περναω καλα.

 Γυρισε λοιπον.Γυρισε και νιωθω σαν η ανασα που μου κοπηκε να επανηλθε.Δεν βλεπω πια εφιαλτες.(Με βλεπω παντα κρυμμενη στη σκια πλεον στα ονειρα μου,αλλα απο το τιποτα...)
 Και ειναι ακριβως σαν να γυρναει κανεις απο τον πολεμο,γεματος πληγες αλλα με ανακουφιση οτι ειναι ζωντανος-ποσο ειρωνικη ειναι αυτη η φραση για την τοσο κυριολεκτικη της σημασια.

Home is where the heart is
and hell is where the heat is too

Ουτε εγω δεν ξερω τι γραφω,εδω που τα λεμε τιποτα δεν ξερω,δεν εχω καταλαβει τι γινεται,δεν εχω πιασει τα ορια-ειναι ωραια τα ορια- και ευτυχως,δεν με νοιαζει τιποτα.Ξανα.

Ελπιζω.Νιωθω πως θα αλλαξει κατι συντομα,μεσα σ αυτα τα λευκα βραδια,αυτους τους 4 τοιχους,περιμενω για μια αφετηρια,ενα σκοπο

Δεν ειναι κακες οι εμμονες.
Νομιζω.

Κυριακή 22 Ιουνίου 2014

 Αν ημασταν ακομη μαζι ,θα σε εκανα ταγκ στο ποστ "13 πραγματα που κατανοουν οσοι αργουν παντα" στο φβ,θα το εβλεπες,θα γελαγες και θα με εβριζες για πλακα.

 Προχτες πηρα λεωφορειο,περασα κατω απο τη σταση του σπιτιου σου που ποτε δεν εμαθα,και αναρωτηθηκα γιατι δεν εκατσα να τη μαθω οσο υπηρχε ακομη καιρος και προλαβαινα.

Καποιες φορες,οταν ειμαι στεναχωρημενη,θυμαμαι τη τελευταια φορα που ηρθα σπιτι σου. Απο τοτε,καθε φορα που ειμαι λυπημενη, ο κομπος στον λαιμο μου εχει την ιδια γευση με το φαγητο που μου ετοιμασες εκεινη την μερα.

 Δεν προλαβα ποτε να ερθω στη σχολη σου να μπω επισκεπτρια στη ταξη σου ,ουτε εσυ στη δικη μου να δεις ολο εκεινο τον κοσμο για τον οποιο σου μιλουσα καθε μερα.

 Σε βλεπω ακομη στον υπνο μου καποια βραδια.Ειμαστε καπου,περναμε ομορφα και ξαφνικα πεφτεις στο σκληρο,τσιμεντενιο δαπεδο, και χανεις τις αισθησεις σου. Αρχιζει και σχηματιζεται μια λιμνη αιματος γυρω σου.Προσπαθω να σε βοηθησω,αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα.Ειμαι ανημπορη και εσυ πεθαινεις.

 Ολοι φευγουν, και θελω να μεινω μονη μου.Ξερω που να σε βρω,αλλα δεν ξερω που να ψαξω τον ανθρωπο που υπηρξες.

Ουτε και τον ανθρωπο που ημουν εγω μαζι σου.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2014

Αηδία παρτ 203933

Κανενος η ζωη δεν ειναι τελεια.Ειδικα σε τετοιες συνθηκες,ειναι το ακριβως αντιθετο.
Δεν σκοπευω να γραψω εναν ακομη μονολογο για το ποσο με αηδιαζουν ολα και ολοι.
Θα γραψω απλα το ποσο εχω αηδιασει απο την υποκρισια.
Για αρχη,οσο και να προσπαθει ο ενας να πεισει τον αλλον για οτιδηποτε(συνηθως προκειται για γαματοσυνη και τετοια σοβαρα προβληματα του τριτου κοσμου,οπως το ποιος ντυντεται πιο ομορφα η εχει την καλυτερη δουλεια/περισσοτερα λεφτα/πιο σκυλακι για συντροφο/πιο χαριτωμενη μαπα ),στο τελος της μερας κοροιδευει τον μιζερο εαυτο του.
Οπου και αν παω,πρεπει να ανεχομαι διαλογους απεραντης βλακειας ,που υποβοσκει η λυσσα των ανθρωπων να αποδειξουν την ανωτεροτητα τους.
Ο πραγματικα ανωτερος δεν χρειαζεται να πει λεξη,η επιτυχια εχει ,πολυ συχνα,απτες αποδειξεις.Η αυτογνωσια ειναι μεγαλη αρετη.Αλλωστε,οσοι θελουν μπορουν να κρατησουν την αρνηση τους-με την οποια ετσι κ αλλιως πλαγιαζουν καθε βραδυ-να την κανουν παρεα,να τη πιασουν γκομενα,αφου ετσι κ αλλιως οι  σχεσεις τους ειναι καταδικασμενες.
 Οχι πως υπαρχει και μεγαλη πιθανοτητα οι ανθρωπινες σχεσεις να πιασουν τοπο,απλα βλεπω και ακουω ατομα να κραζονται χρονια,να παιδευουν το ενα το αλλο,να παιζουν πουστιες ,και τα σαββατα να βγαινουν μαζι ,να ποσταρουν αγαπουλες στο διαδικτυο και να ειναι κωλος και βρακι(και δεν μιλαω απλα για το κλασσικο "παμε για καφε μια φορα το 2μηνο").Οι σχεσεις αυτες ειναι αρρωστες,επιφανειακες.
Να τις χαιρεστε!
 Στο μεταξυ μπορειτε να παρετε τα αρχιδια μου,γιατι δεν θελω να ειμαι ουτε σαν εσας ουτε αναμεσα σας.Δεν θα ασχοληθω με τον οχετο που αποκαλειτε στομα ,ουτε με τον μονιμο ανταγωνισμο σας για να αποδειξετε αυτα που πραγματικα δεν αγγιζετε ουτε στο ελαχιστο,ουτε με το ποσο σας προβληματιζουν οι λυκοφιλιες σας και οι εφημερες σχεσεις σας.Μπορειτε να συνεχισετε να κουτσομπολευετε,να μειωνετε τον κοσμο και να ζειτε στην πλανη σας.Εγω δεν θα παρω μερος,ευχαριστω.


γραφω σα μαλακας γιατι δεν εχω κοιμηθει και δεν λειτουργω

Κυριακή 15 Ιουνίου 2014

Κυριακη 15 Ιουνιου λοιπον.

Εξω κανει μια διαολεμενη ζεστη.Ζεστη και ηλιος,απο τα πραγματα που σε αποχαυνωνουν και σε ριχνουν σε μια κομματωδη,νωχελικη κατασταση στο κρεβατι.Να περιμενεις να πεσει λιγο ο ηλιος μπας και πας καμια βολτα χωρις να σερνεσαι σαν ζωο.
 Δεν ξερω τι εχω παθει τελευταια.Κατι σαν οργη και απογοητευση ειναι.Μισω τα παντα,μισω τους παντες,και δεν ξερω τι ακριβως φταιει.Να πεις οτι περνουσα ακομη εφηβεια,παει στο καλο,αλλα οχι.Μισω τα παντα με πολυ απτο και δικαιολογημενο μισος,γαμω το ανθρωπινο ειδος
 Εχω αρχισει να φοβαμαι οτι θα παρω ενα καλασνικοφ και θα αρχισω να σκοτωνω κοσμο σαν τα μανιακα παιδακια που βλεπουμε στις ειδησεις.Και δεν περιμενω περιοδο.
 Δεν ειναι μονο το ποσο σιχαμενο ειδος ειμαστε απο αποψη γονιδιων,ειναι και το ποσο επιλεγει ο καθενας,με δικη του ευθυνη,να ναι σκατενιος και ενοχλητικος,αυτο με εξοργιζει περισσοτερο.Παρασιτα παντου,γκομενες που ψαχνουν μια πουτσα να τις ολοκληρωσει,ηλιθιοι πρηχτες,ατομα που ψοφανε για προσοχη και δημοσιοτητα,ψεματα,υποκρισια,λεφτα,γαμησια,το ποδι μου που με ποναει,εκμεταλλευση.
 Δεν-τη-παλευω-αλλο.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Δεν ξερω τι παει λαθος πια,δεν μπορω να καταλαβω, αλλα νιωθω παλι μια απεραντη αηδια, θελω να γδαρω το δερμα μου για να φυγει ολο αυτο το αγγιγμα απο βρωμικους ηλιθιους ανθρωπους

Θελω τη ζωη μου πισω.
Τους τελευταιους μηνες απλα υπαρχω.

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Ωραια κοπελα.

Ειπαν οτι ειμαι ωραια κοπελα.
Οταν δεν ημουν μπροστα.
Και μερικοι απ αυτους με κρυφομισουν.
Πολυ ενδιαφερον .
Δεν νιωθω σαν ωραια κοπελα.
Νιωθω σαν αδειο σακι.
Νιωθω σαν ψυχη.
Ειχα ξεχασει οτι εχω εμφανιση.
Εχω ξεχασει πολλα πραγματα τελευταια.
Κ ισως εκει που τα χανεις ολα ειναι να ανακαλυπτεις ποιος εισαι-καθε φορα.

Θελω να ξεκινησω αυτο το κειμενο με την φραση "ειμαι θλιμμενη",αλλα δεν το ξεκιναω γιατι δεν νομιζω πως ειμαι ακριβως αυτο.

Βασικα,το να υπαρχεις με ανθρωπινη υποσταση ειναι κουραστικο,παρανοικο και με εξαντλει.
Γαμω τις ηλιθιες σχεσεις σας,τις πιο ηλιθιες ξεπετες σας,το γαμημενο σας κουτσομπολιο ,τις μιζερες ζωες σας.Τιποτα καλο δεν θα μεινει μαζι σας,γιατι τα καλα δεν μενουν με τα σκουπιδια και την αηδιαστικη μποχα που κουβαλαει ολο σας το ειναι.Δεν θα ξεφυγετε ποτε απ τα σκατα ,γιατι πολυ απλα,ειστε τα σκατα.

Νεξτ.


Ο τελευταιος χρονος ηταν ενας κακος ληθαργος,κατα τον οποιο μετρησα τι πληγματα δεχτηκα απο το ιδιο μου το παρελθον.Ο τελευταιος χρονος ηταν μια πνευματικη αποχαυνωση.Ο τελευταιος χρονος ηταν η κηδεια της ψυχικης μου αντοχης.Ο τελευταιος χρονος ηταν η δυση της περηφανιας μου.Ο τελευταιος χρονος ηταν η αρχη και το ζενιθ της παρανοιας.Ο τελευταιος χρονος ηταν γατζωμενος στην αναγκη για ασφαλεια και επιβεβεωση.

Γαμω τον τελευταιο χρονο,ευχαριστω.

Καποτε ηθελα να μεινω για να παλεψω,τωρα θελω με ολο μου το ειναι να εξαφανιστω.Θα τιμωρηθειτε απαντες δια της απουσιας μου.Εσεις και η αναγκη σας για προσοχη.Εσεις και το υπερτροφικο εγω σας.Εσεις και η βλακωδης αισθηση πραγματικοτητας σας.Η μηπως να ελεγα ανυπαρκτη?

 Κανενα κειμενο,καμια λεξη δεν ειναι αρκετη να περιγραψω τη κουραση που νιωθω.Εχω σι-χα-θει.Κουραζομαι οχι μονο πνευματικα πλεον,αλλα και σωματικα.Δεν θελω να ξαναβγω απο το σπιτι μου.Η αν βγω,να χω καλη παρεα,οχι σαπιους μυθομανεις ,διψασμενους για κουτσομπολια και φημη.

 Εχω ενα καταφυγιο λιγες ωρες τη βδομαδα αλλα επρεπε να το γεμισετε κ αυτο με τους μικρους ανυπαρκτους εγκεφαλους σας που ψαχνουν ευκαιρια για τη κακη πραξη της εβδομαδας.Αμοιβαδες.

 Αηδιασα,εγινα κυνικη και εχασα ολη τη μαγεια μου.
Λες και ολοι οι ανθρωποι δεν ψαχνουμε το ιδιο.
Καποιον να μας αγαπαει.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Τα βραδια ξοδευω καθε τελευταια μου ανασα πριν αποκοιμηθω,μετανιωμενη για ζωες που δεν εζησα και δεν θα ζησω,και ανακουφισμενη μεσα στην ασφαλεια μιας φυλακης που η ιδια εχτισα στον εαυτο μου.


 Κατι θα υπαρχει σ αυτη τη ζωη-κατι παραπανω απο δουλειες,βιοποριστικα προβληματα,αρρωστιες,σχεσεις,ανουσιους ερωτες,γκομενιλικια,να σπερνεις κουτσουβελα στα 25 και να χεις γερασει πριν την ωρα σου.
 Η ισως αυτο το κατι δεν υπαρχει,και ειναι η ανθρωπινη μου ματαιοδοξια που με κανει να ελπιζω.

Ο,τι και να εγινε τα χρονια που περασαν,ειμαι ακομη η Αναστασια.
Για μετα θα δειξει.

Ο,τι και να εγινε ειμαι ακομη ενα συνοθυλευμα παρανοιας και τραυματισμενου υπερεγω.Ο,τι και να εγινε παντα θα κυνηγαω το επικινδυνο,το λαθος.
Μου πηρε πολλα χρονια να καταλαβω πως ειμαι κακος ανθρωπος,οχι με την ενοχικη εννοια της λεξης αλλα με εναν στερεο ,μοναχικο τροπο,μια κακια στερεη και ακαμπτη,που ειναι εκει γιατι "πρεπει" και "γιατι οχι?".

  Μακαρι για μια μερα να μπορουσα να ξεριζωσω τα ματια μου,και να δω με καποιου αλλου.Ειναι κουραστικο να βλεπω απο τα ματια μου,ειναι ολα τοσο απαισια,απολυτα και αληθινα που με εξαντλω.

Ανθρωποι ερχονται και φευγουν,τοσο αναλωσιμοι,τοσο προβλεψιμοι,δεν με νοιαζει καν πια που πανε και τι κανουν οταν φευγουν.Ληθαργος απο τον οποιο περιμενω βασανιστικα να ξυπνησω.

Ολα ειναι μια αηδια.Προς το παρον.

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Σχεσεις και κουραση και περιστασιακες φιλιες αναγκης και αποστειρωμενα συναισθηματα και συνηθεια και καθημερινοτητα και αναγκες και χρηματα και συμπλεγματα και μπαμ.

 Παραιτηση.