Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

25 μαιου

 Ο καλυτερος τροπος να αιμοραγεις τις σκεψεις σου και τη τρελα στο κεφαλι σου ειναι με λεξεις. Το γραψιμο δεν το διαλεγεις,σε διαλεγει.Ουτε την τρελα τη διαλεγεις συνηθως.Και σιγουρα οχι το μαρτυριο.

Δεν μπορω αλλο να μαι αδεια. Σκοτωνω για ενα τσιγαρο και λιγη παρεα αλλα με κουραζει η παρεα,δεν αντεχω σχεδον κανεναν πια,Σχεσεις επιδερμικες "η **** βαριεται τους παντες " αναμεσα σε ποτηρια κρασι ,στοιχηματα για το ποιος ειναι πιο αναλωσιμος ,συζητησεις,εκδοχες μιας ζωης που μαζοχιστικα αποζητω διαρκως,ενοχες,βαρη,αγχος και μια θλιψη μονιμη και υποτονικη.

Και βαρος ρε παιδακι μου,πολυ βαρος,ενα μονιμο πλακωμα μεσα στην καθημερινοτητα,να σηκωθεις,το τσιγαρο κ ο καφες να ναι το βαλσαμο,το φαγητο μια βουλιμικη συνηθεια ενας τροπος να ξεσπας και να μερα με τη μερα να πεθαινεις κ αλλο σιγα σιγα να πεθαινει ο νεος μεσα σου να ψοφολογαει καθε κομματι του εαυτου σου ξεχνωντας ,ε μια αηδια και μια σαπιλα περα απο καθε ανθρωπινη αξιοπρεπεια. Ρηχοτητα.Ρη-χο-τη-τα. Παπουτσια πολλα παπουτσια για καθε δυσκολη μερα να ενα ζευγαρι τακουνια να ενα ζευγαρι καθημερινο και ρουχα να μια φουστα για εκει να ενα φορεμα για το παρτυ που θα πας χωρις ψυχη ,μα ναι θα σου φτιαξουν τη διαθεση, να ο ταδε γκομενος ειναι ομορφος γκομενος βγες μαζι του θα περασεις καλα και πηγαινε εκει θα εχει πλακα ειναι ωραιο μαγαζι και κανε το ταδε για το καλο σου ειναι.

Μπουχτισα.
Δεν εχω ψυχη.
Δεν ειμαι ανθρωπος που ζει χωρις ψυχη.
Παλια δεν τα πηγαινα καλα με τον κοσμο.Τωρα δεν τα παω καλα με το οτι δεν εχω ψυχη.

Ψυχαναγκασμοι και αρρωστιες και μια εξαντληση,μερα με τη μερα να περναει διπλα διπλα.Τοση απαθεια δεν την χωραει το κεφαλι μου. Και τοσες ενοχες δεν τις αντεχω εγω.Ενοχες,πολλες ενοχες,εγω δεν ειχα ποτε ενοχες και ειχα παντα συναισθηματα,τωρα δεν εχω συναισθηματα και εχω ενοχες.
if home is where the heart is, but also hell is where the heart is...does it mean that our heart is a personal hell?



Ο λογος που ξαναγραφω εδω μεσα,αν και νιωθω τεραστια αηδια για αυτον τον ιστοτοπο και ολα οσα εχω γραψει κατα καιρους,ειναι περιπλοκος. Μου πηρε αρκετο καιρο για να προσπαθησω το αποποιηθω το παρελθον μου,και ακομη περισσοτερο για να καταλαβω οτι τελικα το μονο χειροτερο πραγμα απο το παρελθον,ειναι το μελλον. Κατεληξα ωστοσο οτι το μονο χειροτερο πραγμα απο το παρελθον,ηταν η-απεγνωσμενη- προσπαθεια μου να το αποποιηθω.

Οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι καταδικασμενες σε ρηξη,το ηξερα παντα,το πιστευα παντα,και μου αρεσε να φευγω πρωτη γιατι ηξερα που πανε και ποσο ασχημα μπορουν να καταληξουν. Θα μου αρεσε να ζω μια αποστειρωμενη ζωη, αλλα καθε επιλογη εχει και ενα τιμημα .

Αν καθε αμαρτωλος εχει ενα παρελθον,και καθε αγιος ενα μελλον (ουαιλντ ας φακ-γελαω με τα χαλια μου) , τοτε ποιο αξιζει να κρατησεις?Και με καθε επιλογη να συνοδευεται απο ενα βαρυ τιμημα,τι ειναι προτιμοτερο να εισαι-αγιος η αμαρτωλος? Θεωρω οσους υποστηριζουν οτι μαθαινουμε απο τα λαθη μας τουλαχιστον αφελεις - τα λαθη μας,ειδικα αν γινονται με παθος ,θα επαναληφθουν. Και κατα ποσο τελικα επιλεγουμε τον τροπο που θα ζουμε? Ειναι δυσκολο για εναν ανθρωπο που θελει να εχει τον ελεγχο σε ολα να ζει μια ζωη απροβλεπτη, και τα απροβλεπτα ειναι μεν συναρπαστικα αλλα κουραζουν,εξαντλουν,και στο τελος μενει ενα κουφαρι,μια ιδεα απο οσα υπηρξαν στο παρελθον.

Το μονο που εχω συνειδητοποιησει ειναι οτι τελικα,πατριδα μας ειναι ορισμενοι ανθρωποι,ορισμενες αγκαλιες,που σου δινουν δευτερολεπτα να θυμηθεις τι υπηρξες και παραλληλα σε κανουν να ντρεπεσαι για αυτο που εχεις γινει.Κ ισως αυτες τις αγκαλιες να μην τις θες πια. Γιατι αυτο που υπηρξες το πληρωσες ακριβα.


Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Καταληγω παλι στο γεγονος οτι ολα πρεπει να γαμηθουν για να δεις λιγη παραπανω ευτυχια.

Η εβδομαδα που μας περασε ηταν ενα συνοθυλευμα παρελθοντικων καταστασεων που με χαστουκιζαν.Η αληθεια ειναι πως στην αρχη δεν μπορουσα να διαχεριστω καθολου αυτο το συναισθηματικο φορτιο,στη συνεχεια εσφιξα τα δοντια,γιατι οπως ειπα και σε εναν φιλο "καμια φορα δεν εχεις αλλη επιλογη,απλα προσπαθεις σκληροτερα"

Μια πλευρα του εαυτου μου που ομολογω πως ειχα χασει τον τελευταιο χρονο.
Οι ανθρωπινες σχεσεις με απομυζουν γλυκα,αφηνουν μια αηδιαστικη γλυκοπικρη σαπιλα.Δεν ειναι για μενα οι σχεσεις.Με βγαζουν απο το προγραμμα μου.Τα συναισθηματα με εξαντλουν,λογω της συναισθηματικης μου νοημοσυνης.Μου προκαλουν εμμονες και μενω σε τρυπακια απ τα οποια δυσκολα θα μπορεσω να βγω εν καιρω. Ο ερωτας με βγαζει εκτος εαυτου.Η αγαπη με κανει στασιμη.Η φιλια....αποζητω την φιλια πολυ συγκεκριμενων ανθρωπων ,με τετοιο τροπο που εχει ημερομηνια ληξεως. Οι σχεσεις μου ειναι επιδερμικες.Αλκοολ και σοσιαλ στατους.Αθελα μου παντα.Και αν καποιος που ενδιαφερεται και επιμενει για μενα με πλησιασει,τον διωχνω.Θελω μονο υπανθρωπους κοντα μου,ασυναισθητα.Επιλεγω τους χειροτερους,ειτε γιατι βλεπω ενα κομματι του εαυτου μου σ αυτους,ειτε γιατι προσπαθω να αλλαξω κατι.

Το να ερχεται ενας ανθρωπος και να σου ομολογει οτι τον αλλαξες ριζικα,τον εκανες καλυτερο,ειναι ευτυχια.Το να ερχονται παραπανω ατομα,ειναι προοδος.Αλλα υστερα η πορτα κλεινει,μενεις μονος ,και ποιος μπορει να κανει εσενα καλυτερο ανθρωπο,εισαι πολυ ξεροκεφαλος,πολυ στραβος,πολυ αδιορθωτος,πολυ εμμονικος.Δεν θες τους ανθρωπους.Δεν μπορεις να κρατησεις φιλιες ουτε σχεσεις.


Αραγε το παρελθον με σχηματισε,η ζω μεσα σ αυτο?Η μηπως,ακομη χειροτερα-το αιωνιο μου ερωτημα,ο βασικος εσωτερικος μου μονολογος-μηπως ζω μεσα απο αυτο?

Και η αλλη ερωτηση,γιατι τοση εμμονη.Γιατι τοση επιμονη.Γιατι.Προσπαθω να αλλαξω,σφιγγω δοντια,γροθιες,δεν θα ειμαι ετσι,δεν μου ταιριαζει,ειναι παιδικο και ανουσιο.Αλλα δυσκολο να παει κανεις κοντρα στη φυση του.Και ακομη πιο δυσκολο να αλλαξει.Δεν θελω να αλλαξω εγω,θελω να αλλαξουν οι αλλοι.Αλλα πρεπει,για το δικο μου το καλο,να αλλαξω εγω.