Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

I'm unclean,a libertine.

Τι γινεται οταν θες κατι πολυ,κ οταν ερχεται μπροστα σου ,σχεδον πεφτει στα χερια σου απο τον ουρανο και εσυ ξαφνικα δεν ξερεις τι να το κανεις?Η ακομα χειροτερα,οταν καταλαβαινεις πως το ηθελες μεχρι να το αποκτησεις,και πλεον σου ειναι αχρηστο?
Ξερω πως μεχρι τωρα τονιζα συνεχως τα ελαττωματα των αλλων,ισως γι'αυτο ηρθε η ωρα να μιλησω για τα δικα μου.Καθε λεξη η χαρακτηρισμος που θα χρησιμοποιησω ειναι διαπισθωμενος και δεν ειμαι καθολου περηφανη για αυτα που θα πω.Ισα-ισα,καθε φορα που ερχονται στην επιφανεια νιωθω σχεδον ντροπη και ενοχες που δεν αλλαζω.Και καπου εδω θα κολλησω και μια φραση που ειχε πει μια γνωστη μου"μπορει να κρινεις τους αλλους αυστηρα,αλλα τον εαυτο σου τον κρινεις δεκα φορες πιο αυστηρα απ ολους τους αλλους"

Ειμαι λοιπον,αναποφασιστη μεχρι αηδιας.Οπως λεει και ενα κοντινο μου ατομο "δεν ανησυχω για τα μελλοντικα σου σχεδια.αλλωστε αυριο θα εχεις αλλαξει γνωμη".Επισης,ειμαι ευθυνοφοβη. Ενας ψυχολογος με τον οποιο μιλησα βασικα λεει πως θελω να μεινω για παντα στην εφηβεια και να μην μεγαλωσω ποτε,για να μην αποκτησω ευθυνες και για να μην πληγωθω (περισσοτερο).Δρω με πεισμα,αυθορμητα και χωρις καθολου λογικη.Σκεφτομαι το τωρα,δεν ενδιαφερομαι διολου για το αν οι πραξεις μου θα επηρεασουν το μελλον μου γιατι κοιταζω μονο το παρον.Ειμαι εγωιστρια και ποτε δεν καταφερα να αντισταθω σε πειρασμους.Θελω σε οτι κανω και με ενδιαφερει να ειμαι η καλυτερη,αλλα δεν δινω την παραμικρη προσοχη σε οτι δεν με διασκεδαζει η δεν με ενδιαφερει,ακομα κ αν προκειται για ενα σοβαρο ζητημα.Ακομα ομως κ αν εχανα κατι που με ενδιεφερε,θα το ξεπερνουσα γρηγορα,ισως γιατι ειμαι πιο σκληρη απο τον μεσο ορο των ανθρωπων.Συγχωρω ,γιατι θελω να πιστευω το καλυτερο για τους αλλους.Το χειροτερο?Βαριεμαι ευκολα και δεν εχω μαθει να προσπαθω για τιποτα.

Ολα αυτα συντελεσαν στο να γαμησω καπως τη ζωη μου τον τελευταιο ενα χρονο,σε πολλα ζητηματα,αλλα κυριως στη σχεση μου με τους γυρω μου-η τουλαχιστον οσους με ενδιαφερουν-και το μελλον μου.Εκανα αρκετες ανοησιες που μαλλον θα με πανε αρκετα πισω στις σπουδες μου(ας το θεσω ετσι),τις οποιες δυστυχως δεν ειμαι σιγουρη αν μετανιωσα η αν μου εγιναν μαθημα.

Αλλα επειδη η ζωη ειναι γεματη εκπληξεις και αρκετα ευγενικη μαζι μου(προς το παρον),μου δινονται συνεχως ευκαιριες σε πολλους τομεις.Το προβλημα ειναι πως τις κλωτσαω αμεσως,χωρις ιδιαιτερη σκεψη,αφου οτι πεσει στα χερια μου παυω να το θεωρω προκληση,αλλα δεδομενο.Ωρες ωρες πραγματικα αναρωτιεμαι τι σκεφτομαι,ειναι σαν να εχω ως μοττο οτι αφου μου ζητανε να κανω κατι,σημαινει πως ειμαι ηδη καλη οποτε δεν χρειαζεται να κουνησω ουτε το μικρο μου δαχτυλακι.

Θα ηθελα να κλεισω αυτο το κειμενο με μια φραση που επισης μου ειπε μια ακομα γνωστη μου(ναι,εχουμε πηξει στα αποφθεγματα σημερα,το ξερω)."Ο κοσμος οταν θελει να αποκτησει κατι το κυνηγαει.Εσυ γιατι οχι ρε Αναστασια?"

Εγω οταν θελω κατι δεν το κυνηγαω.Κυνηγαω τον εαυτο μου μπας και το προσπαθησει.Και ισως για αυτο με συγκαταλεγω ως τον μεγαλυτερο εχθρο μου.

2 σχόλια:

  1. den eisai h monh..dustuxws!!!eidika sto oti variesai paneukola se katalavainw apoluta!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δεν ήξερα οτι υπάρχουν άτομα που ξέρουν τη σημασία της λέξης "αυτογνωσία"! όσο ψάχνεις,βρίσκεις και όσο ζεις,μαθαίνεις! :P πιστεύω οτι κανένας δεν είναι άξιος να κρίνει τον άλλον αν δεν καταφέρει να κρίνει τον ίδιο του τον εαυτό πρώτα.μπράβο σου κοπέλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή