Κ ειναι εκεινη η τηλεοραση με τα χιονακια που αφησαμε ανοιχτη
να μας κραταει συντροφια,να μην φοβομαστε μονοι μας
εκεινες οι χωρις νοημα εικονες που κοψαμε στη μεση
ειναι που πρωτη φορα στη ζωη μου που νιωθω να μισω ανθρωπο,δεν ξερεις ποσο με τρομαζει.
Καμια φορα αναρωτιεμαι γιατι δεν βρεθηκε κανεις να μου λεει ιστοριες τα βραδυα που εβλεπα εφιαλτες
και γιατι οταν ξυπνησα χτες τρομαγμενη δεν νοιαστηκε κανεις να με καθησυχασει.
Ακουω καθε μερα χιλιαδες ερωτευμενους ανθρωπους ,ακουω πως χτυπανε οι καρδιες τους,ακουω το αιμα να κοχλαζει στις φλεβες τους και ζηλευω.
Νιωθω ποσο υποφερουν,ξερω πως ειναι να περνας αχνες γραμμες με
το μολυβι σου πανω στην ζωγραφια του αλλου.
Εκεινοι δεν ξερουν ποσο τυχεροι ειναι μεσα στην ατυχια τους.
Να καταλαβεις μονο ποσο κουραζομαι.Ποσο κουραζομαι να σβηνω αναμνησεις,ονο
ματα και προσωπα.
Αν ενιωθες μονο ποσο δεν μπορω να νιωσω.
Ξερεις,αυτες τις μερες ειμαι πολυ μονη και σκεφτομαι σκιες.Δεν με πειραζει που ειμαι μονη,αληθεια.Δεν ειναι πως συνηθισα τη μοναξια,καθολου.Ουτε καν το σκεφτομαι κ αυτο ειναι ολο
Υπαρχει και ενα ατομο που με κανει να νιωθω πως δεν ειμαι τοσο ερημη.Μου θυμιζει ποια ημουν.
Με κανει να νιωθω ομορφα,γελαω οταν ειμαστε μαζι.Δεν με προσβαλει ποτε,ουτε προσπαθει να με πληγωσει.Νοιαζεται για μενα,κ ειναι καλο αυτο.
Πρωτη φορα νοιαζεται καποιος ετσι για μενα.Θελει να του ανοιγομαι,οχι ψευτικο ενδιαφερον,μπορει να με κανει να ξεχαστω και να νιωσω καλα με τα παντα γυρω μου.
Προσεχει λεπτομερειες,τα παντα γυρω μου.Οταν ειμαστε μαζι νιωθω ασφαλης
Και δεν θελω να φυγει.Μονο που το σκεφτομαι πεθαινει και το τελευταιο κομματι εαυτου που ειχα μεσα μου.
Αλλα ξερω πως θα γινει κ αυτο,πιθανοτατα πολυ συντομα.Ετσι ειναι οι ανθρωποι.Ενα ωραιο πρωι ,εκει που τους εχεις αναγκη σε παρατανε και σε αφηνουν μονο και αβοηθητο.Δεν περιμενω κατι παραπανω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου