Ποτε δεν καταλαβα τον κοσμο των μεγαλων,ποτε.Ενιωθα απο μικρη ακομα πως θα γινω μεγαλη και δυστυχισμενη.Ισως γι'αυτο κατα βαθος φοβαμαι να μεγαλωσω.Μεχρι και σημερα,εκτιμω πολυ τα παιδια.Ο τροπος σκεψης τους ειναι εξαιρετικα απλοικος-θελεις κατι,πρεπει να το παρεις.Μπορει βεβαια να φταιει το οτι δεν εχουν ευθυνες-να ενας ακομα λογος που θελω να μεινω εφηβη για το υπολοιπο της ζωης μου.Γιατι ποιος λογικος ανθρωπος ζηταει απο ενα παιδι να μην πληγωνει τους αλλους,να ανεχεται ψυχοφθορες καταστασεις και να φροντιζει για το μελλον του?Κανεις.Τελοσπαντων.
Προσφατα λοιπον,ειδα μια εικονα που εγραφε "Kid you are not in love,you are 12 and that's only a crush".Το μυαλο μου πηγε αμεσως στο "αγαπαω τον Γιαννακη και θα τον παντρευτω μια μερα" που ελεγαν ολα τα παιδακια στα 10 (εγω επειδη ημουν πολυ φαμ φαταλ και μοιραιο γκομενακι- απο μικρη φαινομουνα οτι θα μεγαλωσω-ελεγα δεν τον αγαπαω,τον αγαπαω ισως λιιιγο).Ξερετε,αυτες τις φρασεις που χρησιμοποιουμε σημερα για να γελασουμε.Αλλα πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω,γιατι ο κοσμος οταν περνανε τα χρονια βρισκει γελοια αυτα που ενιωθε στο παρελθον?Θελω να πω,αφου τοτε τα ενιωθες και ειχαν ενταση,ας εχεις τουλαχιστον την ωριμοτητα να τα σεβαστεις,να σεβαστεις τον εαυτο σου τον ιδιο,ακομα και αν εχουν περασει 100 χρονια.
Η μηπως επειδη η αγαπη,ο ερωτας ,το μισος ορ γουατεβερ τωρα εχει διαφορετικο ορισμο απ οτι στο παρελθον μας,το διαγραφουμε?Η κακη φωνουλα μες στο κεφαλι μου ουρλιαζει πως διαγραφουμε οτι μας ποναει -και ναι,καπου εδω ξεφυγα λιγο απο την παιδικη ηλικια και πεταω μπηχτες.Τιπικαλ μι.
Επισης,ο καθενας μπορει να νιωσει διαφορετικη αγαπη.Μπορει να δωσει διαφορετικη αγαπη.Μπορει να εκφραζει αλλιως το οτι αγαπαει απ οτι εμεις.Για μενα η αγαπη ειναι να βαζεις τον αλλον πανω απο τον ιδιο σου τον εαυτο,να θες να ειναι ευτυχισμενος και υγιης,να χαιρεσαι με τη χαρα του και να λυπασαι με τη λυπη του.Να τον βλεπεις μπροστα σου και αυτοματως να χαιρεσαι,οτι κ αν σε προβληματιζει εκεινη την ωρα.Ακουγεται απλο,αλλα δεν ειναι καθολου.Στη πραξη θελει πολυ θαρρος,υπομονη.Θελει να σκοτωσεις τον εγωισμο σου,να του πηδηξεις το πτωμα και να τριψεις τα μουτρα της αξιοπρεπειας σου στο πατωμα.Και μετα να φτυσεις και την περηφανεια σου,για να συμπληρωθει το καρε του εξευτελισμου.Αλλα θα νιωθεις ικανοποιημενος μ αυτα,γιατι εκανες το σωστο.Φυσικα αυτη ειναι η θεωρια μιας μισοτρελης που καθε 5 λεπτα αλλαζει αποψη,οποτε δεν ειναι απαραιτητα σωστη.
Ακομα,θελω να προσθεσω πως η αγαπη και ερωτας δεν ειναι το ιδιο,ουτε η αγαπη ειναι η αλλη πλευρα του μισους,οτι το να κανεις σεξ δεν εχει σχεση με το να κανεις ερωτα και ο ερωτας δεν εχει σχεση με τον ενθουσιασμο.Ετσι,για να μην μπερδευομαστε εντελως.Αλλα ειπαμε,ο καθενας νιωθει οπως θελει,κ οπως θελει πραττει.
Για να τελειωνω λοιπον το παραληρημα και την ασκοπη φλυαρια,μην κρινετε μια κατασταση αν δεν την εχετε ζησει.Και κυριως μην περιφρονειτε τα συναισθηματα που ειχατε στο παρελθον γιατι ετσι σας εμαθαν,γιατι "μεγαλωσατε και νιωσατε τι ειναι αγαπη στο πετσι σας".Μπραβο ρε.Σας μαθαινουν να αγαπατε.Αυτο κ αν ειναι ταπεινωτικο.Αλλωστε,εκεινη τη στιγμη της ζωης σας,ετσι νιωθατε.Το τι εγινε μετα,ειναι μια αλλη ιστορια.
(χριστε μου,τι κανει η καφεινη)
Κι εγώ κάπως έτσι βλέπω την αγάπη.Δε νομίζω ότι είσαι μισότρελη.Απλά φαίνεται να ξέρεις πώς είναι ν' αγαπάς και για πολλούς ανθρώπους αυτό μοιάζει με τρέλα.
ΑπάντησηΔιαγραφή