Ειναι απλα σαν να μην υπαρχω.Σαν να μην μπορω να αισθανθω.
Τον τελευταιο καιρο,υπαρχουν στιγμες που νιωθω σαν να μουδιαζει ολο μου το ειναι.Δεν ζω μεσα στο σωμα μου,και απλα ο χρονος κυλαει,και κυλαει ,και κυλαει
Εχω επισης αναπτυξει εξαιρετικα ιδιορρυθμη συμπεριφορα.Ολη μερα ειμαι σπιτι,χασκοντας,παω καμια βολτα-τοτε ισως ζωντανευω λιγο,και ξαφνικα νιωθω την αναγκη να γυρισω σπιτι και να μεινω μονη μου.Πλεον δεν σηκωνω το τηλεφωνο,δεν μιλαω με κανεναν,δεν εχω ορεξη να γραψω δυο λεξεις οταν με ρωτανε κατι.
Ψαχνω μονιμως για νεες ασχολιες γιατι οι παλιες δεν με γεμιζουν.Οι φιλοι μου εχουν γινει πλεον αλλοι ανθρωποι και εγω καθομαι εκει,στη μεση του πουθενα ακινητη,να παρατηρω τον κοσμο να αλλαζει και εγω να παραμενω στο μηδεν.
Η απαθεια μου σε συνδιασμο με την απομονωση μου και τα ευερεθιστα νευρα μου εχουν ως αποτελεσμα να εχω τσακωθει με ολους μου τους γνωστους και τους φιλους
Ασε που νιωθω λες και ειμαι βρωμικη μεσα μου απο το φαγητο που τρωω,γιατι εχω πεθανει στα ντελιβερι και τα ετοιματζιδικα.
Εχω γινει εντελως κυνικη και χοντροπετση,ξεστομιζω καθε ειδους βρισια,προσβολη και μερικες αρκετα αηδιαστικες ιδεες,που ποτε δεν με χαρακτηριζαν.
Τελοσπαντων.Η αληθεια ειναι πως ενιωθα αδυναμη για πολυ καιρο.Και τωρα που βρηκα ενα στηριγμα,αν φυγει θα πεσω.Και θα κανω καιρο να σηκωθω,γιατι δεν μου εχει μεινει καθολου δυναμη.Αλλα δεν θελω να το σκεφτομαι.Γιατι καμια φορα νιωθω οτι ειτε υπαρχει αυτο το στηριγμα ειτε οχι,ειναι το ιδιο και το αυτο.Η οτι ισως το εβγαλα απο το μυαλο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου