Θα ναι μισοκλειστα τα στορια,και θα μπει ο ηλιος δειλα-δειλα
Εγω θα χαμογελασω οπως παντα και εσυ θα τεντωθεις,σαν τεμπελικη γατα
Μετα θα βγουμε εξω,οπως κανουν ολοι οι φυσιολογικοι ανθρωποι, θα παμε για φαγητο η βολτα ως συνηθως
Θα μας τυφλωσει το φως,δεν θα μιλαμε για λιγο και μεσα σ αυτα τα δευτερολεπτα σιωπης θα νιωσω ποσο τυχερη ειμαι,και ποσο ευτυχισμενη.
Και το απογευμα εκεινης της Κυριακης δεν θα ξυπνησω με αγωνια ουτε με κομπο στο στομαχι.
Θα σκεφτομαι ποσο ομορφα περναω,πως δεν ειμαι πια δυστυχισμενη και θα παψω να φοβαμαι μηπως κατι παει στραβα και γαμηθουν ολα
Ισως κιολας να κλαψω απο την ενταση του ενθουσιασμου μου. Ακομα και τωρα δυσκολευομαι να πιστεψω πως ολα αυτα εχουν συμβει στα αληθεια,φοβαμαι πως ειναι ονειρα και απο στιγμη σε στιγμη θα ξυπνησω.
Ομως ξερω πως καθε Κυριακη μου θα ειναι γεματη αγωνια.Πως θα συνεχισω να μην κοιμαμαι καλα τα βραδυα,να κανω υπερανθρωπες προσπαθειες να μεινω ξυπνια παρολο που ζαλιζομαι,να βλεπω εφιαλτες,αν και τωρα ειναι λιγοτεροι απο παλια.Πως ο κομπος στον λαιμο και στο στομαχι μου εχει πλεον γινει μονιμος.
Αυτο ειναι μαλλον το τιμημα της ευτυχιας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου