.

Το στομαχι μου ειναι κομπος και νομιζω πως θελω να ξερασω.

Μακαρι να ειχα τη δυναμη να αντιμετωπισω την αρχη του τελους,μακαρι.

Ολοι πισω στις ζωες μας οπως ηταν παλια,εγω στη δικη μου και εσυ στην δικη σου.

Παντα περιμενα πολυ λιγοτερα απο οσα μου εδιναν,μου εδωσαν περισσοτερα και τωρα μου τα αρπαζουν απο τα χερια.

Φοβαμαι να τα αποχαιρετησω.Ηταν ο μικρος μου γυαλιστερος και πολυχρωμος κοσμος.Και τωρα παει,πεθανε.Ξεψυχησε.

Ω Θεε μου.Δεν αντεχω πια.