Κοιμησου μαζι μου σημερα.Οπως καναμε συνηθως.
Κανε τα πραγματα οπως παλια,αφου εσυ ολα τα μπορεις,ολα τα φτιαχνεις.
Βγαλε αυτη τη ξενη μυρωδια απο το δερμα μου και κανε με οπως πριν
Να γελαω,να κλαιω,να ποναω,να μη σε κοιταζω με αυτο το βλεμμα,να σε κοιταζω με θαυμασμο
Βαλε με ξανα στην κορυφη του κοσμου,το ξερω οτι μπορεις,ολοι το ξερουμε
Κανε με οπως ημουν παλια,κανε με οπως ημουν παλια,κανε με οπως ημουν παλια
Δωσε μου την ιδια θεληση για ζωη,γιατι τωρα η ζωη μου ειναι μαζι σου κ εκεινες τις ωρες χωρις εσενα ειναι νυχτα...
Ας βαψουμε παλι τα σεντονια κοκκινα,το πατωμα κοκκινο,το σπιτι κοκκινο,τη πολη κοκκινη
Κ ειναι που η ζωη μου εχει γινει ενα ματσο γυαλιστερα γυαλακια στα σκουπιδια.Ειναι που εχεις γινει αλλος ανθρωπος.
Ισως ειναι η ηδονη που με κραταει,ισως ειναι η βαρια ανασα σου στα αυτια μου,ο βρωμικος κοσμος που εχουμε φτιαξει οι δυο μας
Ισως να ναι που σ νοιαζομαι και με μισω ταυτοχρονα,ισως να ναι το κακο που μας κανω.
Ηρθες εσυ,με μαζεψες απο κατω απαλα και γεμισες ενα ενα τα κενα στη ψυχη μου.Και στο σωμα μου.
Σημερα εκατσα σ εκεινο το παγκακι και σκεφτομουν πως εισαι διπλα μου.Κ υστερα με σκεφτοσουν κ εσυ.Τρομακτικο.
Εγω ποτε.Εσυ?
με το κείμενο σου αυτό, με γυρνάς ένα χρόνο πίσω.
ΑπάντησηΔιαγραφήστο περσινό καλοκαίρι, συγκεκριμένα.
όπου "είχε γίνει η απώλεια συνήθειά μου και ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή" όπως πολύ σωστά έγραψαν τα διάφανα κρίνα.
και έτσι μαθαίνεις να ζεις με αυτό.
ξέρω πως είναι να βλέπεις τα πάντα να αλλάζουν. να ψάχνεις να βρεις ποιο κομμάτι του εαυτού σου έφταιξε που όλα πήγαν στραβά.
μα να θυμάσαι:οι άνθρωποι μοιάζουν λιγάκι με τη σελήνη.ένα βράδυ που τη βλέπεις είναι μισή, είναι διαφορετική. έπειτα, γίνεται μια στρογγυλή λαμπερή σφαίρα. στην πραγματικότητα όμως, πάντα έτσι είναι. το ίδιο, λοιπόν, και οι περισσότεροι άνθρωποι. θαρρείς πως έχουν αλλάξει, μα στην ουσία παραμένουν οι ίδιοι.
καλό σου βράδυ :)