Δε μπορω να ξεπερασω ποσο οδυνηρα ομορφος και γλυκος εισαι.Συνεσταλμενος,ντροπαλος,τζεντλεμαν.Διακριτικα αστειος και χαριτωμενος.Τα μαλλια σου,οι καμπυλες στο προσωπο σου,το σοβαρο σου υφος,τα αστεια σου.Οταν ακουω το ονομα σου νιωθω το στομαχι μου να σφιγγεται σαν μικρο κοριτσακι που δινει το πρωτο του ερωτικο γραμμα στο αγορακι που "αγαπαει".Στον ηχο της φωνης σου λιωνω.Νιωθω σαν να εισαι ο μονος καθαρος στον βρωμικο μου κοσμο.Τοση αθωοτητα πανω σου.
 Και τα ματια σου.Εχεις εντονη ματια.Στο χω πει ποτε?Ακομα θυμαμαι τη πρωτη φορα που με κοιταξες.Σε κοιταξα κ εγω,κατευθειαν στα ματια,και ηταν λες κ ολος ο κοσμος γυρω μας εξαυλωθηκε.Δεν αντεξα τοση ενταση.Μου κοπηκε η ανασα.Δεν μπορεσα να αναπνευσω.Ουτε τωρα που μιλαω για σενα μπορω.
 Ολοι με ρωτανε γιατι εσυ εμεινες πανω απο μια βδομαδα.Γιατι δεν περναει μερα που να μην αναφερω το ονομα σου σε ολους χωρις να χαμογελασω.Ισως,γιατι επαιξες εξυπνα,αθελα σου.Και εγω χανω,αλλα μαζι σου η ηττα ειναι ομορφη.Love is a losing game