Ενα οποιοδηποτε σαββατο,σε ενα οποιοδηποτε κλαμπ.
Η μουσικη ειναι εκκωφαντικη,δεν μπορω να ακουσω ουτε τις σκεψεις μου.Χορευω στο ρυθμο της.Χορευω ,χορευω ,χορευω κανενα τετραωρο περιπου.Στη πιστα.Αναμεσα σε 3 ημιγυμνους κουκλους.Η ζεστη ειναι αφορητη,νιωθω τα μαλλια μου και το μακιγιαζ μου να χαλανε απο τον ιδρωτα.Γαμωτο,γιατι δεν εβαλα διχτυωτο καλσον και εβαλα ματ?σκεφτομαι.Εχω πεθανει απο τη ζεστη.Σκεφτομαι να βγαλω τη μπλουζα μου και να μεινω μονο με το σουτιεν,αλλα τη τελευταια φορα που το εκανα εχασα την μπλουζα μου και γυρισα σπιτι ετοιμη να παθω πνευμονια.Ασε που νιωθω να ζαλιζομαι.Ο γιατρος ειχε πει πως το να ανακατευεις χαπια με αλκοολ μπορει μεχρι και να σε σκοτωσει.Την αλλη φορα ο Μανθος ξερνουσε ολο το βραδυ.
Με την ακρη του ματιου μου ειδα τον Γιωργο να ανεβαινει στη πιστα.Μου εσκασε ενα απο τα εκθαμβωτικα χαμογελα του,και με σκουντηξε."Κοιτα κατω"μου ψιθυρισε στο αυτι."Ο τυπας ειναι εντελως του γουστου σου".
Πραγματι,κοιτωντας κατω ειδα πως ο Γιωργος ειχε δικιο.Ηταν εντελως ο τυπος μου.Τον κοιταξα εντονα,αλλα αυτος ηταν στη κοσμαρα του.
"Καλος δεν ειναι για μια νυχτα?"συμπληρωσε.Κουνησα το κεφαλι μου καταφατικα.Δεν γαμιεται ομως,σκεφτηκα.Ποιος εχει ορεξη για τετοια,εγω παντως οχι πια,και στη τελικη σιγα μη μου κατσει τετοιο μαναρι.
Δεν αντεχα αλλο,η ζεστη και ο καπνος με σκοτωνε.Εφυγα απ την πιστα και πηγα στις τουαλετες να ριξω λιγο νερο πανω μου.
Την ωρα που σχεδον λουζομουν με το νερο της βρυσης,ειπα να τσεκαρω τον εαυτο μου και να φτιαξω
Μοιραιο λαθος.
Την ειδα να με κοιταζει απο την αντανακλαση του καθρευτη.
"Εσυ εδω?"Με ρωτησε.Πρωτου προλαβω καν να της απαντησω θυμηθηκα τι εγινε την τελευταια φορα που βρεθηκαμε.Ω ρε φιλε.Γιατι να κανω τοσες,ΤΟΣΕΣ μαλακιες.
"Μου λειψες"νιαουρισε με τη φωνη που ηξερα τοσο καλα.Ηταν εμφανως μεθυσμενη,και εγω εμφανως ξενερωμενη μαζι της.Την παρατησα συξυλη."Αι γαμησου"σκεφτηκα "ανωμαλη κομπλεξικη"
Αν και δεν καπνιζα συχνα,εκεινη τη στιγμη χρειαζομουν εντονα ενα τσιγαρο.Σπρωχνοντας,καταφερα να βγω εξω απο το κλαμπ μετα απο κανενα τεταρτο (!) ,καθως συναντουσα ολο και περισσοτερους γνωστους,και αρχιζαν κλασσικα οι χαιρετουρες και οι αγκαλιες και οι φωνες.Τελικα καποια στιγμη τα καταφεραΕβγαλα τα τσιγαρα απ τη τσαντα μου και εκατσα σε ενα πεζουλι.Επιτελους ηρεμια.
Η και οχι.
"Εισαι η Αναστασια?" ακουσα μια φωνη να με ρωταει.Σηκωσα τα ματια μου.Αυτος.Ο τυπος που χαζευαμε με τον Γιωργο.Για λιγα δευτερολεπτα εμεινα συξιλη.
Μου χαμογελασε.Το στομαχι μου σφιχτηκε.
"Τι κανεις?"με ρωτησε.
Ω θεε μου,ηταν τοσο...τοσο.........
Γουαου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου