Μικρα ρυακια αιματος.Και κηλιδες.Ποσο αηδιαζω οταν συμβαινει αυτο,αλλα πρεπει.Το αιμα κανονικα θα πρεπε να μενει μεσα στο σωμα μας αντι να φευγει απ αυτο.

 Ειναι η αρνηση μαλλον.Δηλαδη ενα ειδος αρνησης.Ανοιξα τα γραμματα προχτες μεσα στο μαθημα.Τα βρηκα τυχαια μεσα σε ενα παλιο τετραδιο που ειχα παρει μαζι μου για προχειρο.Ηταν ολα μεσα,με λεπτομερειες.

  Τα εκαψα,εκεινη την ωρα.

 Παρακολουθησα με ενδιαφερον το πως καηκαν σιγα σιγα.Απο εκει που εγραφαν τοσα πραγματα,τοσο πονο,τοση τρελα,που γενικα κουβαλαγαν συναισθηματα,εμειναν μονο σταχτες.
Σαν τις αναμνησεις μου ενα πραγμα.Η μνημη μου εχει σβηστει.Νιωθω τοσο....λοβοτομημενη.Αλλα παρ'ολα αυτα περηφανη.Δεν ειναι ευκολο να τα σβησεις ολα.