Πονος.Οσο μελο κ αν ακουγεται,απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου,τον κυνηγουσα με λυσσα.Απο μικρο παιδακι κιολας,εβρισκα ηδονη οχι μονο στο να τον νιωθω με καθε ευκαιρια-ακουμπωντας πχ το χερι μου στο αναμενο σιδερο,ριχνοντας αλατι και λεμονι σε πληγες που ανοιγαν με καθε τουμπα που ετρωγα απο το ποδηλατο-αλλα και στο να τον προκαλω.
 Μεγαλωνοντας(οσο μπορει να μεγαλωσει καποιος στα 18 του χρονια δηλαδη),συνεχισα να τον κυνηγαω.Μεχρι και σημερα.Σε ολα.
 Ειναι αυτα τα λιγα δευτερολεπτα μεταξυ του μαρτυρικου πονου και της λυτρωσης για τα οποια κυριολεκτικα,ζω.Ειναι η ανακουφιση,η αισθηση που νιωθω μετα την απαλλαγη ενος τετοιου φορτιου.
 Δυστυχως,ολα αυτα αφηνουν σημαδια.Και δεν μιλαω μονο για τις κλασσικες ουλες,νυχιες,δαγκωματιες,μελανιες,καψιματα απο τσιγαρα η τις κοκκινιλες απο σχοινια.Μιλαω για το μυαλο.Γιατι οι ανθρωποι που γευονται τον σωματικο η και ψυχικο οργασμο μεσα απο τον πονο περνανε απευθειας στην αλλη πλευρα.
 Φυσικα καποια στιγμη ακομα και η πιο ανθεκτικη ιδεα καταριπτεται.Ειναι φορες που ο πονος μπορει να ξεφυγει,να χασεις τον ελεγχο και να γινει αβασταχτος.Οι πληγες μενουν,ισως τα βραδυα δεν μπορεις να κοιμηθεις στην αναμνηση ολων των δεινων που εσυ ,εσυ ο ιδιος,εσυ και μονο εσυ προκαλεσες στον εαυτο σου.
 Το προβλημα ειναι οτι οταν τα ξεπερνας ολα αυτα,εισαι αρκετα μαλακας ωστε να τα ξανακυνηγησεις.(Ε δεν μπορουσα να κρατηθω και να μην βρισω).Και μετα να τα ξαναπερασεις.Να κρυφτεις πισω απο απο το παιχνιδι των ρολων,για να κρυψεις τι πραγματικα νιωθεις για τον εαυτο σου.
 Χαμηλη αυτοεκτιμηση.Πιθανοτατα.Η αισθηση οτι αυτο που συμβαινει σου αξιζει.
 Παθος,γιατι το παθος παντα ειναι δυνατο.Δεν μπορεις να κρυβεσαι πισω απο την ηρεμια και τα χαδια εις αει.
 Αν ειναι ετσι ομως,ειμαστε χαμενοι απο χερι.