Θα σας θυμαμαι ολους.
Εσας,τους εραστες μου της μιας νυχτας η και του ενος χρονου.
Σας εχω φυλαγμενους καπου πισω απο τα νευρα του εγκεφαλου μου
Μεσα στη ζαχαρη του καφε μου.Στις ρουφηξιες καπνου σε καθε τσιγαρο.
Σας χαμογελαω.
Και χαμογελαω,οταν ακουω τις φωνες των μικρων παιδιων να παιζουν.
Στις παιδικες χαρες και τα σχολεια.Κ η σκεψη μου ξαναγινε αθωα.

 Ειμαι μακρια απο τα χειροτερα ξενυχτια.Μακρια απο το αιμα στα σεντονια.
Ειμαι εκεινη,στις γωνια του παρκου που καπνιζει.Σαν πουστης.
Εκεινη που προσπαθει να γινει αορατη καθε φορα που περναει μπροστα απο κοσμο.
Εκεινη που παντα κοιμαται.
Εκεινη που εμεινε νεκρη μεχρι να ρθει ο κανενας να την ξυπνησει.

 Σκεφτομαι πως συχνα ο πονος ειναι ο καλυτερος δρομος για την χαρα.
Σε ηρεμει.Σε κανει να εκτιμας το πριν και το μετα απο τη στιγμη μηδεν.
Σου δειχνει τα λαθη σου με τον χειροτερο τροπο,ωστε να μην τα επαναλαβεις.

Κρυβομαι κ εγω.Κρυβομαι πισω απο το υφασματινο καλσον μου,στα κρυα πρωινα του Νοεμβρη
στους καφεδες και τις εξομολογησεις,
στις στιγμες που εχω μεινει μετεωρη
να αναρωτιεμαι,και μετα?μετα τι θα γινει?


 Ισως αποψε να γυρισω νωρις σπιτι.Ισως και οχι.
Αναλογα απο τον σφιγμο της πολης.


Ξερω πως ο εφιαλτης μου ειναι ακομα εκει εξω.Πισω απο τα ευγενικα χαμογελα των κοριτσιων.
Στα προσωπα των δικων μου ανθρωπων.
Στις αγκαλιες που καποτε εβρισκα καταφυγιο.

Αλλα ισως εγω να μαι μακρια απο ολους σας.
Και να καθομαι διπλα σας ησυχη,και μεσα μου να πεταω.Κ εσεις να νομιζετε πως ειμαι ακομα εδω,μαζι σας.