Κυριακες.

 Τα πρωινα της Κυριακης ειναι παντα τα πιο μοναχικα.
 Το δωματιο μου μυριζει ενα θεσπεσιο πανακριβο αντρικο αρωμα.Ο ξανθος ιδιοκτητης του ξυπνησε,εριξε το σεντονι πανω μου και χωρις να παρει πρωινο εφυγε πριν απο κανα 2ωρο,και μ αφησε μονη μου.Και μολις ξαναπεσα στη μιζερια μου.Ασε που σε 10 λεπτα εχω μαθημα.
  Οχι πως το χτεσινοβραδυνο παρτυ ηταν ασχημο.Υπεροχο ηταν.Ημουν κουρασμενη,αλλα χορεψα μεχρι τελικης πτωσεως,τα ποτα ηταν υπεροχα,ασε που ειδα τους παλιους γνωστους.Οταν μου μιλησε ο Αλεξ και ο Βασιλης ειδικα,ενιωσα πολυ ομορφα,οτι ανηκα εκει,σαν να μου ψιθυριζε το κλαμπ "εδω ειναι το δευτερο σπιτι σου,μη φοβασαι,ολα θα πανε καλα".
 Νιωθω μια μικρη λυπη βεβαια,να χαραμιζομαι σε ασημαντους ερωτες,ερωτες του μετρο και του ηλεκτρικου,σκεψεις και πραξεις του 5ωρου,αλλα δεν γαμιεται.Ολοι αυτοι οι ηλιθιοι που ενδομυχα ζηλευω,οι οποιοι ισχυριζονται οτι εχουν βρει τον ερωτα της ζωης τους,μου προκαλουν μια ριγη στη σκεψη οτιδηποτε μονιμου και ηρεμου.
 Εχω την εντυπωση,πως πλεον με χαρακτηριζει μια απαθεια,μια ελλειψη ενδιαφεροντος για...ε λοιπον,τα παντα.Εγιναν πολλα καλα,και πολλα κακα ταυτοχρονα το τελευταιο διαστημα,και το μονο που εκανα ηταν να αδιαφορω.
 Χρειαζομαι ενα καφε.Για να ξυπνησω.Εναν καλο καφε.Οχι σαν το φλιτζανακι που ηπια πριν
 Σκεφτηκα κατι πολυ απλο και συνθετο παραλληλα.Δες την αλφαβητο,ενταξει?Τα γραμματα,σχηματιζουν λεξεις.Οι λεξεις βγαζουν νοημα.Ομως το αλφα,εμεις το καναμε αλφα.θα μπορουσε να προφερεται οπως το καπα.Και η λεξη μηλο,εμεις της δωσαμε νοημα.Θα μπορουσε να σημαινει τραπεζι.Και να λεμε μην ακουμπας τα ποδια σου στο μηλο.
 Το ιδιο ειναι και με τους ανθρωπους.Ειναι τρομακτικο το πως με μερικους τη μια μερα ειμαστε αγνωστοι.Και περναει λιγος καιρος και τους αφηνουμε να μπουνε μεσα στη ψυχη μας,στο μυαλο μας,να ξερουν τις σκεψεις μας.Ενας αγνωστος μπορει να μας κανει κουρελι.Δεν παυει να ειναι ποτε αγνωστος,γιατι ποτε δεν ξερεις πραγματικα τους ανθρωπους.Δεν μπορεις να νιωσεις τον πονο τους,δεν μπορεις να νιωσεις τον δικο μου πονο,γιατι ο πονος ειναι εγωιστικος και παροντικος,σε καιει,σε τσακιζει αλλα οταν περναει σου αφηνει μονο την αναμνηση.
.
 ΥΓ..Γιατι να ξερεις,εσυ με τσακισες.Οχι ο αλλος,ο αλλος,ο "σιχαμενος" με τσακιζε 9 μηνες με τον δικο του τροπο,επειδη ηταν καθαρμα και το ηξερα απο την αρχη,ηταν επιλογη μου.Απο εσενα,δεν περιμενα τιποτα τετοιο.
 Κ οχι για κανενα αλλο λογο,ισως τελικα ποτε δεν καταλαβες ποια ειμαι.Τωρα που το σκεφτομαι,ουτε εγω καταλαβα εσενα.Κ ας λεγαμε το κλασσικο"μονο εσυ με καταλαβες,μονο με εσενα νιωθω ετσι",που τωρα λες πως δεν ισχυει.


 Α,οχι.δεν θα το αφησω εδω.

 Καθε μερα,δεν ειναι μια ωραια μερα.ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΛΑΣΗ,η στην καλυτερη περιπτωση,βαρετη και μετρια.απλα δεν το εχεις ζησει.Και αν θες να ξερεις,μπορει να ειμαι ενας σωρος απο σκουπιδια,αλλα χαιρομαι,γιατι τουλαχιστον,πρωτου πεσω στη χωματερη,ΥΠΗΡΞΑ ΚΑΤΙ.Μπορει το μυαλο μου να ειναι αρρωστο,μπορει το σωμα μου να ειναι βρωμικο και σημαδεμενο και η ψυχη μου να σαπιζει,μπορει οπως ελεγες να υποφερω,αλλα τουλαχιστον ποτε δεν φοβηθηκα να ζησω.
 Και εγω,ειδα δυο πινακες.Αυτον με τη θαλασσα,και αυτον με τις νεραιδες.Στον πρωτο,με επιασε εκεινη η τυπισσα που κοροιδευαμε μαζι και ξαφνικα ειναι ειναι τοσο γαματη,και ειπε με το ηλιθιο ψευτικο υφακι που με αηδιαζει "Αχ,μα πως μπορει να ζωγραφιζει τοση ομορφια χωρις να υπαρχει".Και εγω της ειπα πως υπαρχει τοση ομορφια.Εχω δει τη θαλασσα στις 7 το πρωι,εχω δει την ανατολη του ηλιου και την αντανακλαση του φωτος του στη θαλασσα το ξημερωμα,κ εχω νιωσει το κρυο να μου τρυπα το δερμα σαν χιλιαδες μικρες βελονες.

 Εγω ομως,ειδα την ομορφια γιατι ξενυχτισα το προηγουμενο βραδυ.Περασα ωρες στο σκοταδι,για να ξημερωσει πραγματικα.Και το ξερω πως καποια μερα,οπως εκεινο το πρωι,πραγματικα θα ξημερωσω κ εγω.