Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Σ αυτη τη πολη τα βραδια σε καθε στενο καιει και απο μια φλογα

Χορευεις σαν υπνωτισμενος στις πλατειες που παιζουν οι μπαντες

Η στα δρομακια,με τους μουσικους του δρομου

Λενε πως μια εικονα ειναι χιλιες λεξεις,και εγω θα θελα να ξερα να ζωγραφιζω

να σου δειξω τοση ομορφια,να κοψω και να σου μοιρασω τις στιγμες μου

να κρατας την ανασα σου γοητευμενος απο τον κοσμο γυρω σου

να σε παω στα μερη που αγαπαω και κανεις δεν τα ξερει

το χωμα που οι αλλοι πατανε και εγω ξαπλωνω γιατι ειναι δικο μου,γιατι μονο εγω μπορεσα να το αφουγκραστω

να παμε στον Κεραμεικο να ξαπλωσουμε στα γρασιδια με τον ηλιο να μας χτυπαει στο προσωπο

να σου δειξω τα αγαπημενα μου φωτα στην Αθηνα,κοντα στη Τσοχα που εχουν το χρωμα της λαβας

τον τοιχο που πηρα την πρωτη μου ανασα αφου ξυπνησα απο το κωμα,

το Μοναστηρακι της εφηβειας μου

τις τουαλετες εκεινου του μαγαζιου που μοιαζουν να βγηκαν απο τους εφιαλτες μου

την αγαπημενη μου φραση σε εναν τοιχο στην Ομονοια

να παμε στο λιμανι του Πειραια και να μπουμε σε ενα πλοιο,απλα και μονο για να νιωσω τη θαλασσα κατω απο τα ποδια μου να αναστεναζει.

Θελω να μυρισεις τον αερα το βραδακι,να δεις πως μυριζει ανοιξη

να γεμισει το ξημερωμα σου απαλο γαλαζιο,κουραση και κρυο τσουχτερο,οπως ολα τα πρωινα της κυριακης

να κατσεις στο Θησειο να δεις την Πανσεληνο

να χωθεις σε ενα ερειπωμενο σπιτι να ακουσεις μουσικη κουλουριασμενος στο πατωμα με σπασμενα μπουκαλια και ξεθωριασμενα περιοδικα γυρω σου

να σου μαθω ολα τα παραμυθια που ξερω,και να ακουσεις τον ηχο των παιδιων να παιζουν οταν εισαι μονος σου μες στο μεσημερι

να κλεισουμε το φως και στη μεση του καιρου να παλεψουμε,μεχρι να ηττηθουμε και οι δυο μας.

Μετα,θα με βαλεις κρυφα στον κορφο σου,θα με ζεστανεις,θα με κρατησεις εκει τρυφερα για λιγο

και μολις ηρεμισουν οι παλμοι μου να με πεταξεις κατω,να με ποδοπατησεις και να με φτυσεις

-σε παρακαλω,κανε το για μενα-

να γελασεις πανω απο το κουφαρι μου και να φυγεις.

Ετσι,θα ξερω τι θα γινει και δεν θα περιμενω

δεν θα ακουμπαω στα τυφλα τους τοιχους καθε βραδυ ψιλαφιζοντας.

Ο πονος ειναι το πιο δυνατο συναισθημα,και γι'αυτο τον βαζουμε με τη θεληση μας να επισφραγιζει τις στιγμες μας.

Μ αυτο τον τροπο,δεν μπορεις να ξεχασεις,καθε ουλη και σημαδι αλλωστε σου θυμιζει την πληγη που ηταν καποτε εκει και το πως δημιουργηθηκε

Τοσο απλα σου δινω τα ματια μου μεσα στη νυχτα για να δεις,και υστερα τυφλωσου,

τοσο απλα σ αφηνω να μπεις μεσα στον κοσμο μου και να τον τσακισεις,να τον γαμησεις με οποιο τροπο μπορεις και μετα να μου τον πεταξεις μπροστα στα ποδια μου

ισως να μπω στον κοπο να τον ξαναφτιαξω απο την αρχη τοτε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου