Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Before our innocence was lost,you were always one of those,blessed with lucky sevens,and the voice that made me cry

Λενε,πως πριν πεθανεις η ζωη σου περναει μπροστα απο τα ματια σου,και χτες,αυτη που ημουν εγω καποτε ,πεθανε. -αυτο το κειμενο,γινεται ολο και πιο δυσκολο οσο περναει η ωρα,και μολις ξεκινησα- Δεν ειναι οτι δεν εχω να πω πολλα,ειναι οτι δεν μπορω να τα πω. Απλα θελω καποια ατομα (που απο τον τιτλο προφανως καταλαβαν ποια ειναι) να συνεχισουν κανονικα τη ζωη τους,να περνανε καλα και να ξερουν πως δεν κραταω κακια.Ο,τι και αν εγινε,οσο κ αν με πονεσαν,οσο και αν τους πονεσα και εγω-ολα αυτα φανταζουν τοσο παιδικα πλεον,σαν να εγιναν σε μια αλλη ζωη,μιας αλλης κοπελας...

Χτες το βραδυ ,που λες,ολη μου(μας) η ζωη περασε μπροστα απο τα ματια μου.Μου ηταν πολυ δυσκολο να αναπνευσω γιατι σε καθε αναπνοη,θυμομουν απο κατι.Δεν ηταν μονο οι αναμνησεις μαζι σου,αλλα κυριως το οτι σηματοδοτουσες μια εποχη που πραγματικα αγαπουσα.Η εποχη της αθωοτητας μου,που -οσο και αν μερικοι διαφωνουν,χαθηκε μια και καλη.

Τα παντα θυμαμαι,γαμωτο.Τις βολτες κατω απο τη βροχη,τις σοκολατες,τα ποταμια αιμα,τις τουαλετες,τους τσακωμους,εκεινο το στενακι που οποτε περναω χαμογελαω αμυδρα.Ακομα και τον τροπο που γελουσα,τον τροπο που εκλαιγα,την αγωνια και τον πονο που μου προκαλεσες χωρις να το ξερεις και μ'εκαναν να γραπωνομαι απο τα σεντονια για να μην κλαψω.Το αστειο βεβαια ειναι πως ξερω οτι σε μερικα χρονια ουτε το ονομα σου δεν θυμαμαι,ηδη εχω ξεχασει το προσωπο σου.

Φοβαμαι.Φοβαμαι,φοβαμαι πολυ.Φοβαμαι γιατι ειναι το τελος της εποχης που αγαπησα.Φοβαμαι γιατι αρχιζει μια εποχη που κυριολεκτικα λατρευω,και φοβαμαι,αντικρυζοντας το τελος της μιας ,γιατι καποια μερα θα αντικρισω και το τελος της αλλης.Φοβαμαι γιατι μεγαλωσα,φοβαμαι γιατι ολα αλλαζουν,φοβαμαι γιατι ξεχναω,φοβαμαι γιατι δεν θελω και δεν μπορω να κοιταξω πισω μου.Φοβαμαι γιατι οσα νομιζα πως ειχαν σημασια τωρα φαινονται ηλιθια,γελοια και ανοητα,κ εσυ αντι για προορισμος εγινες μια μικρη κουκιδα στον χαρτη μου.Φοβαμαι γιατι ολα τα παλια σβηνουν και εγω σφιχταγκαλιαζω τα καινουργια για να μην φυγουν και αυτα,μεχρι και εσυ ηξερες ποσο τα λαχταρουσα.Φοβαμαι

2 σχόλια:

  1. πολύ όμορφη γραφή, πραγματικά*

    ο φόβος είναι και θα είναι πάντα κάτι που ο άνθρωπος, όσο δυνατός κι αν είναι, ποτέ δε θα μπορέσει να αποφύγει. έστω και αν φαίνεται θαραλέος.

    μην αφήσεις τη ζωή να φύγει μέσα από τα χέρια σου. αν δεν πέσεις, δε μαθαίνεις, λένε. έτσι και συ. έχοντας συγκεντρώσει την οποιαδήποτε εμπειρία, κράτα τη μέσα σου καλά, σαν οδοδείκτη.

    ξέρω πως αυτά τα λόγια φαίνονται μικρά, τιποτένια, μα καθένας μας έχει μια λυπητερή ιστορία, και δε θέλει να αφήσει κανέναν άλλο να υποστεί αυτο το "κενό" στο σώμα του και την ψυχή του .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σ ευχαριστω πολυ ^^

    εχω πεσει πολλες φορες στη ζωη μου,γι'αυτο εχω και πολλες εμπειριες για ενα ατομο της ηλικιας μου.αλλα στο τελος παντα καταλαβαινω πως ειναι ακομα λιγη

    δεν φαινονται ουτε μικρα,ουτε τιποτενια.το κενο το εχουμε ηδη υποστει,το θεμα ειναι να ξερουμε πως μια μερα θα ξαναγεμισουμε αυτη μας την τρυπα,μεχρι να ξανααδιασει,και παλι απο την αρχη

    ΥΓ απο τα καλυτερα σχολια που μου εχουν κανει μεχρι στιγμης,σ ευχαριστω =)

    ΑπάντησηΔιαγραφή