Δευτέρα 17 Ιουνίου 2013

 Δεν με νοιαζει που μου λες ψεματα.Δεν με ενδιαφερει.Το ξερω οτι μου λες ψεματα,το ηξερα απο τη στιγμη που σε ρωτησα.Μ αγαπαει,λεει.Δεν θα φερθεις ποτε ετσι σε καποιον που αγαπας.Εγω στ αληθεια σ αγαπαω και ας γαμιεσαι.Κ ας με πουλησες οταν σε ειχα αναγκη.Πεθανα ρε πουστη μου,πεθανα.Εχω πεθανει τοσες φορες πια,που εχω καταληξει ζωντανη νεκρη.Και δεν αλλαζω τον ανθρωπο μου για σενα πλεον,ειναι αργα,τραβα γαμησου δηλαδη.
 Εχω και γω ψυχη,ξερεις.Δεν ηταν αναγκη να μου γαμηθει ετσι η ζωη.Δεν ηταν αναγκη να γινω ετσι.Αηδιασα με τον εαυτο μου παλι σημερα.Ενας αηδιαστικος κυκλος.Πρωτη φορα ενιωσα να με λυπαμαι,και η λυπηση ειναι πιο αηδιαστικη απο αυτα που κανω.Ειναι αδιεξοδο πια.Οτι και να κανω ειναι ματαιο.Μα δεν υπαρχει και καμια λυση.
 Δεν μαζεψα ποτε τα κομματακια της δυναμης που μου χει απομεινει.Ποτε.Δεν ηταν κομματακια.Ηταν μια ατελειωτη λυσσα να επιβιωσω.Να συνεχισω.Τι διαολο υπαρχει παραπερα.Θαυματα γινονται,μου το παν σημερα και το πιστευω.Γιατι αμα δεν το πιστεψω δεν υπαρχει λογος να ζω πια.Το χω δει το εργο.
 Να τριψω τον εαυτο μου με γυαλοχαρτο μπας και φυγουν ολα,αυτο θελω.Ειμαι καταδικασμενη να ζω σε διαρκη πολεμο με τα σκατα που κουβαλαω.
 Πηγα να μπηξω τα κλαμματα.Σκεφτηκα,καλο ειναι Αναστασια,κλαψε.Αλλα δεν ετρεξε ουτε σταγονα.Δεν μπορω να κλαψω.Δεν ξερω τι γινεται απλα δεν μπορω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου