Μαλιστα.Στο κεφαλι μου επικρατει ενα χαος.Η μαλλον οχι.Οχι,οχι χαος.Παλια ηταν ενα μπερδεμενο κουβαρι απο συναισθηματα,σκεψεις,πτυχες της προσωπικοτητας μου και διαφορα αλλα.Αυτο ναι,ηταν χαος.
 Τωρα ειναι απλα διχασμενο-ειμαι απλα διχασμενη.
 Βηματιζω πανω κατω στο δωματιο,σε πληρη συγχυση.Το στομαχι μου ποναει σαν να χωνευω γυαλια.Εχω βαλει ποπ ως υποκρουση γιατι με αποσυντονιζει και δεν σκεφτομαι πολυ,αλλα ματαια.

 Ενα πολυ εξυπνο ατομο μου ειπε προσφατα πως στην παλη με τον εαυτο μας,πρεπει να αποδειχθουμε πιο δυνατοι απ αυτον."Εσυ εισαι πιο δυνατη απο τον εαυτο σου,και τα βρισκεις μαζι του σιγα-σιγα",συμπληρωσε.

 Οποτε εχουμε την μια πλευρα της Αναστασιας που ωριμαζει,εχει αλλες αναγκες,ειναι πιο ηρεμη,αποκτα αυτοπεποιθηση και θελει επιτελους να εχει τον πληρη ελεγχο της ζωης της.Ξερει πολυ καλα τι ειναι σωστο για εκεινη,τι πρεπει να θυσιασει.Το αποτελεσμα θα ειναι απο μετριο εως καλο.

 Απο την αλλη η κλασσικη αυτοκαταστροφικη πλευρα της Αναστασιας,που θελει να κανει αυτον τον σαλτο και ας σπασει τα μουτρα της,που κανει το λαθος χωρις ιδιαιτερο παθος-αλλα με πεισμα,η Αναστασια-μια-ζωη-την-εχουμε.

 Αντε βγαλε ακρη δηλαδη.