Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Τη νιωθω να με πλησιαζει.Την παραιτηση εννοω.Καθε μερα,ολο και πιο πολυ.Καθε μερα.Καθε μερα βλεπω τους μεχρι τωρα στοχους μου ολο και πιο μακρυνους.Ολο και πιο ασημαντους,σχεδον αδιαφορους.Καποτε θα εκανα τα παντα να τους πετυχω,πλεον αρνουμαι να κουνηθω απο τη θεση μου.Σκεφτομαι,πως ισως πλεον εχουν αλλαξει,τωρα ειμαι πιο ευτυχισμενη αλλωστε,λιγο πιο ωριμη,πιο χορτασμενη.Απο την αλλη,ισως κατι να παει στραβα.Ισως να μην ειμαι πια ο ιδιος ανθρωπος.

Ομως,αν δεν ειμαι αυτο το ατομο,τοτε ποιο ειμαι?Περιεργη ερωτηση για να κανει κανεις στον εαυτο του  λιγο καιρο πριν ενηλικιωθει.Θυμαμαι πως κατα τη διαρκεια της εφηβειας μου ολοι μου οι φιλοι θαυμαζαν την ικανοτητα μου να αυτοπροσδιοριζομαι,και τωρα ξαφνικα,σαν να την εχασα..

 Σκεφτηκα προς στιγμην πως ισως τελικα να ειμαι ενταξει με μια πιο απλη,λιγοτερο διαφορετικη και αγρια ζωη.Ισως ομως απο την αλλη να περναω μια μεταβατικη φαση,και οταν ξυπνησω να διαπισθωσω πως εμεινα πισω ατενιζοντας τους αλλους να προχωρανε,και εγω να μενω κολλημενη εκει,στην καθημερινοτητα μου που ισως τωρα να ειναι ομορφη,αλλα θα γινει βαρετη αργα η γρηγορα.

 Απ την αλλη,ειναι εκεινες οι βασανιστικες αναμνησεις,εκεινη η πουτανα η νοσταλγια που με χαστουκιζει απο το πουθενα.Και χαμογελαω,καθως θυμαμαι εκεινες τις νυχτες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου