Ωρες-ωρες σε μισω τοσο μα τοσο πολυ που μου ρχεται να κλαψω απο τα νευρα μου,νιωθω συχνα το μισος να ξεκιναει απο τα ακρα μου και να απλωνεται σε ολο μου το σωμα.Ποσο θελω να σου κοπανισω το κεφαλι σε μια σκληρη επιφανεια τοτε,να ανοιξει στα δυο.Αμετρητες οι φορες που ευχομαι να ψοφαγες η να εχανες τουλαχιστον την ικανοτητα να μιλησεις.Εσυ φταις,για ολες τις δυσκολιες που αντιμετωπισα στην ουσια ο μονος υπευθυνος εισαι εσυ,κ ας προσποιεισαι πως εισαι διπλα μου σε ολα.

 Ενα βαρος στη κοινωνια εισαι,ενα παρασιτο.Η μονιμη ηλιθιοτητα σου σε φερνει σε μπελαδες που μερικες φορες συμπεριλαμβανουν και εμενα,και τοτε,ακομα και αν εξαιτιας σου εχω γινει ρεζιλι,ευχαριστιεμαι τοσο πολυ να σε ακουω/βλεπω να βασανιζεσαι που ο δικος μου εξευτελισμος περναει σχεδον αδιαφορος.Η επαφη σου δε με την πραγματικοτητα ειναι μηδαμινη.

Παρ'ολα αυτα ομως,παντα θα σ'αγαπω με εναν αρρωστημενο,νοσηρο τροπο.