Ειπες πως θα εγραφες εσυ,αλλα ενιωσα την αναγκη να γραψω εγω,γιατι καθε φορα που διαβαζα οτι ειπες,μου ερχoνταν δακρυα στα ματια.Δεν κλαιω πια ομως.Ξερω πως γι'αυτο τουλαχιστον θα χαρεις.
Σ αγαπουσα,σ αγαπουσα παρα μα παρα πολυ,σ αγαπουσα τοσο που οταν ειχες κατι ,το παραμικρο,πονουσα και εγω η ιδια.Δεν ηξερα γιατι,δεν ηξερα πως,δεν μου ειναι ευκολο να δεθω,ημουν απιστευτα δεμενη μαζι σου.Ενιωθα οτι ηταν σχεδον φυσικο το να σε προστατευω,να μας προστατευω.
Δεν ξερω ουτε κ εγω γιατι τα γραφω εδω.Αφενος επειδη μου ειπες για τελευταιες λεξεις,αφετερου επειδη και εγω προσπαθω να τα σβησω ολα πισω μου.Και το να μιλαω μαζι σου,ανοιγει εκεινο το κομματι μου που προσπαθω τοσο επιμονα να σκοτωσω καθε μερα.Με μολυνεις με συναισθηματα.Δεν θελω να εχω πια.Βασικα δεν νομιζω αν εβλεπες τι ειδους ανθρωπος εχω γινει πλεον να με αγαπουσες ακομα.Μη νομιζεις οτι εγω δεν πονεσα για οσα εγιναν μεταξυ μας.Αλλα καταφερα και το επνιξα μια χαρα.
Αλλωστε,και μενα με τσουζει να βλεπω ποσο αλλαξα.Μπορω να δω ακομα,απλα βλεπω τα παντα απο διαφορετικη οπτικη γωνια.Ομως πιστευω πως και οι 2 αλλαξαμε,εσυ λιγοτερο,αλλα και παλι.Δεν εχει σημασια.Ολα τελειωσαν τωρα.Προς το παρον δηλαδη.Οταν ωριμασουμε και οι 2,οταν βρουμε και οι 2 αυτο που ψαχνουμε,ισως να ειμαστε καλυτερα,οταν επιτελους γινουμε υγιη ατομα-γιατι μεταξυ μας,δεν ειμαστε και πολυ-να ειμαστε ξανα εγω και εσυ οπως πριν,εγω εκεινο το αθωο πλασμα που γνωρισες και εσυ εκεινος ο εκπληκτικος ,ευαισθητος ανθρωπος που μονο εγω ειδα σε εσενα,τον οποιο τον κρατας κρυμμενο.
Γιατι εγω αυτον τον ανθρωπο ακομα τον αγαπαω,τον αγαπαω και θελω να ειναι καλα.Θελω να φυγεις απο αυτη τη κωλοχωρα που σε τρωει σιγα-σιγα και σε φυλακιζει και να ευτυχησεις,δεν σου αξιζει τιποτα λιγοτερο,κρυβεις τοση πεινα μεσα σου(με την καλη εννοια παντα),ευχομαι να τη χορτασεις καπως,ευχομαι να βρεθει καποιος να μπορεσει να σ αγαπησει καλυτερα απο μενα,γιατι εγω δεν ξερω να αγαπαω καλα,η ισως δεν μπορω,να σε κανει να ξυπνας καθε πρωι και να εχεις καποιον εκει για σενα που θα σε κανει να νιωθεις καθαρη,ανοθευτη χαρα(και να μην σου κλεβει τον καπνο οπως εγω).
Σταματαω εδω γιατι αρχιζει και ποναει-πιο πολυ απ οσο αντεχω.Οι λεξεις δεν μπορουν να περιγραψουν πως νιωθω,και δεν ειμαι και πολυ καλη στο να τα λεω οπως ξερεις.(Αληθεια,θυμασαι τη πρωτη φορα που σου ειπα οτι σ αγαπαω?Γιατι εγω την θυμαμαι....)Ελπιζω να μην καρφωθηκα πολυ,οχι οτι θα καταλαβει κανεις.Σχετικα μ αυτο που μου πες οτι εκανες και δεν εχεις κουραγιο να το κοψεις ακομα,το ηξερα,το εκανα κ εγω περιπου 2 φορες τη βδομαδα.Α και μην ανησυχεις,δεν αυτοκαταστρεφομαι πια,δεν θα ζησεις 2η φορα την ιδια ιστορια,ελπιζω το ιδιο για σενα-μην κανεις τα λαθη μου,.Θελω να εχεις υγεια και ηρεμια πανω απ ολα.
Και αυτο το κατι θαμμενο μεσα μου,ακομα αγαπαει αυτο το κατι θαμμενο μεσα σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου