Καποτε,μιλουσα με εναν πολυ εξυπνο τυπο(ειναι και η μερα του σημερα),και προσπαθουσα να τον κανω να ξεπερασει τις αναστολες του.Πανω στην κουβεντα,μου πεταξε μια αρκετα σοφη φραση,την οποια οταν προσπαθω να αποφασισω αν αξιζει να παρω ενα ρισκο παντα μπαινει στο μυαλο μου με εναν υπουλο και επιθετικο τροπο,σαν να ανοιγεις το παραθυροφυλλο και να τρυπωνει κρυος αερας μεσα.
"Ο φοβος"ειπε,"ειναι ο καλυτερος μας φιλος,και ο χειροτερος μας εχθρος.Στη προκειμενη περιπτωση,με προστατευει απο το να γινω παλι κομματια.Δεν ειναι κακο να φοβασαι"
Εσκυψα το κεφαλι.
Δεν μπορω να πω οτι δεν τη σκεφτομαι συνεχως τον τελευταιο καιρο.Ειδικα σημερα,ενω περπατουσα σε ενα στενακι κατω απο το σπιτι μου ενιωθα να στροβιλιζεται μεσα στο κρανιο μου,στο σωμα μου και τελος στην καρδια και το στομαχι μου.
Παλι τα ιδια λαθη.Παλι.Παλι.Παλι τα ιδια εντονα,παθιασμενα (αυτο)καταστροφικα συναισθηματα.Ειχα πει οτι δεν θα ξανακανω τα ιδια λαθη,αλλα ΟΣΕΣ φορες και να σπασω τα μουτρα μου,μυαλο δεν βαζω.Θελω,κ αυτο το θελω στεκεται πανω απ,ολα τοσο δεσποτικο,τοσο απλο,τοσο δελεαστικο,ΘΕΛΩ,θελω,θελω.
Βεβαια απ την αλλη σκεφτομαι τα χαπια,την γνωστη αγνωστη που εφυγε και μ αφησε μονη μου,τα κλαμματα,το "ποναει,σε παρακαλω ποναω,κανε κατι να σταματησει",τα αιματα,το ξυλο.Και ξενερωνω τη ζωη μου.Δεν θελω να ξαναπληγωθω.Δηλαδη αυτο ειναι αναποφευκτο,αλλα οχι σε τετοιο βαθμο,η εστω με τον ιδιο τροπο.Απ την αλλη,σε 2 χρονια δεν θα χουν σημασια ολα αυτα.
Ξερεις,απο εκει που ολα ηταν κενα και ενιωθα μια αποσταση απο την πραγματικοτητα,τα εκανες ολα να αποκτησουν νοημα,καθε λεξη που βγαινει απο το στομα σου,καθε λεξη που εχει βγει απο το δικο μου.Και τη γλωσσα μου,που σ αυτη την ιστορια την εχω χωσει στο στομα ποσων ανθρωπων(και το δικο σου μαζι.)Ομως το ξερω πως θα πονεσω,οποτε,θα πρεπει να πονεσεις κ εσυ προκαταβολικα.Εισαι ο πρωτος ανθρωπος που του δινω καθε δικαιωμα,καθε λογο και καθε ευκαιρια να με πει ΠΟΥΤΑΝΑ.Η εκδικηση ειναι το μονο ταλεντο μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου