Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2012

 Ειναι αυτη η μουσικη,που τρυπαει υπουλα,ανανδρα μεσα μου και με κανει να σε θυμαμαι.Ακουσε το.Ειναι το τραγουδι σου,ακους?
 Η αγαπη μου για σενα,ξεπερασε καθε λογικη.Νιωθω πως ειχαμε εκεινο το δεσμο,που οι Ιαπωνες ονομαζουν "εν".
 Το τραγουδι σου τελειωσε.Το εβαλα ξανα να παιξει.Μ αρεσει τοσο πολυ,παροτι μερικες φορες τρυπαει το λαιμο μου και μετα τρυπαει τα πλευρα μου και τ σφιγγει,ετσι μου κοβεται η ανασα,και φωναζω το ονομα σου,φωναζω,φωναζω,κλαιω,χτυπιεμαι και ματωνω οπως εκανα παλια,μακαρι να ταν ολα οπως παλια και να μπορουσα να σε δελεασω με κατι,αλλα το ειδα στα ματια σου προχτες,δεν εισαι ο ανθρωπος που γνωρισα,κ ολο κλαιω γιατι θελω να γυρισεις πισω,να γινουμε ενα οπως παλια και να παμε μες στη νυχτα στη παραλια και ας κανει κρυο,απ οποιους το ζηταω γελανε μαζι μου,εσυ δεν γελας,γελας μονο με τα αστεια μου,εσυ μ αγαπας ετσι δεν ειναι?γιατι δεν απαντας?ετσι δεν ειναι?
 Εμαθα να φτιαχνω καφε.Θες?
 Ω θεε μου,τι μαλακιες.Θα εκανα τα παντα για να γυρισεις πισω,τα παντα.Θα εδινα τα παντα για να μου φυγει αυτος ο κομπος στο λαιμο,και για να μπορω να σε κοιταζω χωρις να αποστρεφω το βλεμμα μου επειδη δεν εισαι το ιδιο ατομο που κοιταξα στα ματια,θελω να φυγει αυτο το τσουξιμο απο μεσα μου ,σαν τα τσιγαρα,που μονο τα δικα σου δεν με τσουζουν,τα ειχα παρει τη πρωτοχρονια με ενα μπαλονι και μετα το ξημερωμα βρωμικη απο ανθρωπινα υγρα να επαναλαμβανω "αλφα αλφα αλφα αλφα"αφου μονο αυτο μπορουσε να με σωσει.
 Δεν μετανιωσα ποτε που σε γνωρισα.Μ εκανες να ζησω.Με εμαθες τι ειναι ζωη.Μου εδωσες πνοη.Εισαι ο μονος εν ζωη καλλιτεχνης αγαπουλα μου.Εσυ και τα τσιγαρα σου και ο ιδρωτας ανακατεμενος με αερα και υγρα αναμεσα στα μπουτια μας ειναι η τεχνη της ζωης που ζησαμε μαζι.Ειναι οτι ζω μαζι σου,η μαλλον οτι εζησα με το ατομο που ησουν γιατι τωρα δεν σ αναγνωριζω,ουτε εσενα ουτε το ψυχρο σου υφος οταν με κοιτας στα ματια,κ εσυ μαλλον δεν αναγνωρισες εμενα,ειδες τον "ανθρωπο "σου το πρεζακι,το ξημερωμα να σε κοιταει μ ολο το μισος του κοσμου και να τιναζεται σαν πληγωμενο ζωο,δεν σ αδικω.Μα εσυ σε λιγο δεν θα βρισκεσαι εδω,καποιοι αλλοι θα παλευουν με τη σκονη.Τα καστανα μαλλια σου ειναι το πιο ομορφο πραγμα του κοσμου.
 Σε θαβω καμια φορα.Στην ακρη του μυαλου μου.Κ ειναι ασχημο να ξεχναω τα κομματια σου,δεν προσπαθησα ποτε να κρατησω τις αναμνησεις ομως.Δεν ξεγλιστρανε ποιητικα μεσα απο τα δαχτυλα μου.Απλα κανουν ενα τσαφ και σβηνουν.Σαν νεον πινακιδες.Τοσο απλα.Ισως μια μερα πεθανεις κ εσυ.Μεσα μου.Οπως καθε φορα που γινομαστε ενα.Και μ αγαπας.Και σ αγαπαω.Και μια μερα θα ειμαστε και οι 2 εδω,στο μηδεν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου