Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

I smoke a dozen cancer sticks.

 Το δωματιο εχει γινει τεκες,μυριζει τσιγαρα και Hypnotic Poison

 Θα ειμαστε πολυ καλυτερα ο ενας χωρις τον αλλον.Δεν σε θελω.Νιωθω ηλιθια και μονο που γραφω για σενα,σαν να γραφω για εναν φανταστικο φιλο που δεν υπηρξε ποτε.

 Αλλα υπηρξες,Μου πηρες και ενα τριανταφυλλο.Ηταν πολυ περιεργη κινηση εκ μερους σου,εσενα που εισαι ο βασιλιας του κυνισμου.
 Η ισως και να μην εισαι,τουλαχιστον με τον τροπο που σε γνωριζω εγω.
 Επισης,μου μαγειρεψες.Με πηγες σε συναυλιες που δεν θα ειχα σκεφτει καν να παω αν δεν σε ηξερα.Μου εκανες τα πιο ωραια δωρα που μου εχουν κανει,αν και δεν τα εχω πλεον.Μου εμαθες ενα σωρο μερη,κοιμομασταν καθε βραδυ μαζι οταν εμενα μονη μου το καλοκαιρι,και μου ειπες οτι ηταν οι καλυτερες μερες των διακοπων σου.Οταν ημουν στεναχωρημενη,ησουν ο πρωτος που επαιρνα τηλεφωνο,κ εσυ το ιδιο.Πρωτη φορα ενιωσα σε ενα "ξενο" σπιτι πιο ανετα απο το δικο μου.

 Κ ομως,αυτη τη στιγμη νιωθω πως ολα αυτα εχουν γινει σε καποιο αλλο συμπαν.Δεν μπορω καν να μυρισω τη μυρωδια σου.Τους μηνες(σχεδον χρονο?!) που περασα με εσενα καταλαβα οτι οταν εισαι χωρια με τον αλλον δεν συγκρινεται με τιποτα με τις ωρες που περνας μαζι του.Δυο εντελως διαφορετικες καταστασεις.Ακομα και τα ατομα αλλαζουν.

 -Αγαπω πολυ τα σημαδια.Ισως μια απ αυτες τις μερες να βρω το κουραγιο και τα χρηματα να παω να κανω το τατουαζ που θελω τοσο.-

Ειναι αμηχανο να τα γραφω ολα αυτα.Χωρις κλαμματα και παρανοιες,εντελως αποστειρωμενα και απλα.

 Εχω παρατηρησει οτι πολλοι ανθρωποι γυρω μας,προσπαθουν να μας κανουν κατι που δεν ειμαστε,νομιζω εσυ μου το ειχες πει αυτο οταν συζητουσαμε για εναν τριτο.Μας βαζουν ψηλα,ενω ξερουν πως δεν ανηκουμε εκει,προσπαθωντας αθελα τους να μας χρησιμοποιησουν για να κλεισουν τα κενα μεσα τους.Αλλα αυτα δεν κλεινουν,γιατι εμεις δεν ειμαστε αυτο που πρεπει.
 Μερικοι ανθρωποι θα μεινουν για παντα ξενοι,οσο κ αν επιμενουν να μας φωναζουν καρδουλες,ψυχουλες,ζουζουνακια.Εσυ δεν μου εισαι ενας απο αυτους τους ανθρωπους.Σε ενιωθα,οχι σαν εραστη μου,αλλα σαν τον πιο κοντινο μου ανθρωπο.

 Ειναι ωραιο να εισαι μονος σου.Ειναι ωραια η ηρεμια.Νιωθω πιο εντονα τη γευση του φαγητου που τρωω,μπορω να ξανακανω συζητησεις που να μην περιλαμβανουν τις εμμονες μου,το κινητο μου μενει κλειστο ξανα.Αλλα καποια πραγματα,ενω σε αδειαζουν,σε γεμιζουν.

 Και καπου εκει ερχεται το μισος.

 Ειναι απιστευτο το πως δουλευει μεσα μας το μισος.Μαζευεται σιγα-σιγα και υπουλα.Στο τελος,νιωθεις πως θες να κανεις κακο στον αλλον χωρις να περιμενεις αφορμη,επειδη υπεφερες μαλλον αρκετο καιρο.

Κριμα,κ ηταν ωραιο λουλουδι.Το φυλαγα τοσο καιρο τωρα μαζι με το πικαπ και τους δισκους μου.

1 σχόλιο:

  1. ...κι αυτό το μίσος, που τόσο αφόρητο μοιάζει να είναι καθώς σου βάζει φωτιά στα σωθικά και σε παραλύει ώρες ώρες, είναι αυτό θα μας κάνει να αμφιβάλλουμε για την αγάπη μας και την πιθανή ύπαρξή της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή