Αυτη ειναι λοιπον η ιστορια ενος ανθρωπου που ποτε δεν πιστεψε στον εαυτο του,και ετσι μονιμως στηριζοταν στους αλλους.Οταν οι αλλοι εφευγαν,αυτος επεφτε.
Ειναι το αθλιο σεναριο(ουτε να βρισω δεν μπορω πια εδω μεσα,πεφτει και λογοκρισια.) μιας αθλιας μικρου μηκους ταινιας για το πως υφαινουν οι αραχνες τον ιστο τους,πως σε τυλιγουν μεσα,πως σε τρωνε και μετα αφηνουν τα αποφαγια σε μια γωνια.
Αρνουμαι να πιστεψω πως μερικοι ανθρωποι σιχαινονται το σωμα που τους φιλοξενησε και αφησαν τα σημαδια τους πανω του.Δεν θα με ξεχασεις τοσο ευκολα τωρα,ειμαι κομματι της δικης σου ιστοριας,ειμαι το παιδι σου,εβαψες τον κοσμο μου κοκκινο και δεν θα βρεις αλλη σαν εμενα,παρ οτι δεν ημουν ποτε κατι σημαντικο.Για σενα.
Επισης αναρωτιεμαι πως γινεται η ζωη να ειναι τοσο απροβλεπτη,και τη στιγμη που νιωθεις πως βυθιζεσαι να ερχεται καποιος να σε τραβηξει προς τα εξω.
Και ξαφνικα νιωθω πως χανω τον ελεγχο της ιδιας μου της πραγματικοτητας και την παρακολουθω να καταστρεφεται μια ακομα φορα.Για ολα φταιω εγω.Δεν φταιω για τις επιλογες μου,δεν μετανιωνω γι αυτες.Ουτε μετανιωνω για τις καταστασεις στις οποιες εμπλεξα.
Δεν μετανιωνω για τιποτα.Απλα θα μου λειψουν εκεινοι οι παθιασμενοι ψιθυροι μεσα στ'αυτι μου.Επιλογη μου δεν ηταν ομως να τους σβησω?Επιλογη μας.Γιατι τα ψεματα δεν ειναι για μενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου