Μια πολη με χιλιαδες ανθρωπους,κ ομως εγω νιωθω τοσο,μα τοσο μονη
Νιωθω τη μοναξια για πρωτη φορα στη ζωη μου να ορθωνεται μπροστα μου και παγωνω.
Και να σου πω την αληθεια,καμια φορα βλεπω τους αλλους που ειναι μαζι και κλαιω.Ειναι ομορφο να ξερεις οτι καποιοι ανθρωποι στον κοσμο ειναι ευτυχισμενοι.Ακομα κ αν εσυ θεωρητικα δεν εχεις κανεναν απολυτως,σε κανει να νιωθεις πως εχεις ελπιδες
Ισως να φταιω εγω,που ψαχνω το απολυτο,το κεραυνοβολο,το διαφορετικο.Απλα ειμαι μπερδεμενη.Εχω ψιλοβαρεθει τις ειρωνιες,τις αυπνες νυχτες,τα παιχνιδακια,την υπεροψια.Παραειμαι αδυναμη για να σταματησω καποια πραγματα ομως.