Ολοι μιλανε ετσι απλα για την αγαπη και τη μαγεια της.

Ξερναω.

Κανεις δεν εκατσε να μιλησει για την ευθυνη και το βαρος του να αγαπας,και μια μερα ξυπνας απο το συνδρομο του Πιτερ Παν και σε χτυπαει αυτη η απαισια συνειδητοποιηση οτι πρεπει να μαθεις να αγαπας,οπως πρεπει να μαθεις να κανεις και οτιδηποτε σε αυτο το κοσμο-να υπομενεις στωικα καθε νεο εμποδιο και αναπαντεχο προβλημα.

 Δεν περναω καλα.

 Γυρισε λοιπον.Γυρισε και νιωθω σαν η ανασα που μου κοπηκε να επανηλθε.Δεν βλεπω πια εφιαλτες.(Με βλεπω παντα κρυμμενη στη σκια πλεον στα ονειρα μου,αλλα απο το τιποτα...)

 Και ειναι ακριβως σαν να γυρναει κανεις απο τον πολεμο,γεματος πληγες αλλα με ανακουφιση οτι ειναι ζωντανος-ποσο ειρωνικη ειναι αυτη η φραση για την τοσο κυριολεκτικη της σημασια.

Home is where the heart is

and hell is where the heat is too

Ουτε εγω δεν ξερω τι γραφω,εδω που τα λεμε τιποτα δεν ξερω,δεν εχω καταλαβει τι γινεται,δεν εχω πιασει τα ορια-ειναι ωραια τα ορια- και ευτυχως,δεν με νοιαζει τιποτα.Ξανα.

Ελπιζω.Νιωθω πως θα αλλαξει κατι συντομα,μεσα σ αυτα τα λευκα βραδια,αυτους τους 4 τοιχους,περιμενω για μια αφετηρια,ενα σκοπο

Δεν ειναι κακες οι εμμονες.

Νομιζω.