Πισω Αναστασια,μενεις πισω.
 Αυτη η καταραμενη συνηθεια μου να γυρναω πισω.Αυτη η καταραμενη αισθηση ασφαλειας που νιωθω μεσα στην ανασφαλεια μου την ιδια.Γιατι να ειμαι ενα μιζερο 10χρονο που αρνειται πεισματικα να μεγαλωσει,γιατι.
 Πρωτα μπλοκαρα τη λυπη μου.Μετα μπλοκαρα τα συναισθηματα μου.Μετα την χαρα μου.Μετα τον εαυτο μου τον ιδιο.Και τωρα οι μερες μου ειναι αδειες,αν και γεματες αλκοολ και παρεες και και και.Εγω η ιδια ειμαι,ουσιαστικα,αδεια.Κανενα συναισθημα.