Ετσι ειμαστε εμεις τα ανθρωπινα οντα μανταμ.Μοιαζω ησυχη,γλυκια,χαριτωμενη και ομως αυτο που θελω τωρα ειναι να βαλω κατω τους εγωισμους σας και να τους τσαλαπατησω,να τους κομματιασω,να χοροπηδησω πανω τους,να τους σκισω σαν να ναι κολλες χαρτι,να τους κανω στιβες και πανω πανω να τοποθετησω τον δικο μου αθικτο εγωισμο και την τσαλακωμενη μου περηφανεια.
Αν νιωθω κατι μικρο τωρα,εστω και μετα απ ολα αυτα ειναι εκεινο το μικρο σφιξιμο στο στομαχι που φευγει με την παροδο του χρονου.
Κ οπως παντα ,μετα απο κατι τελεσιδικο,το μονο που μου μενει ειναι ο εαυτος μου.Εκεινη η βεβαιοτητα οτι επαιξα οσο πιο δικαια και σωστα μπορουσα,οτι εκανα οτι καλυτερο περναγε απο τα μικρα μου χερια,οτι ακομα κ αν χασω θα κερδισω με τους δικους μου ορους.Αυτο το συναισθημα οτι με γνωρισα πολυ καλυτερα απο οσο θα μπορουσα ποτε να φανταστω,και το μεγεθος της δυναμης που εχω,το ποσα πολλα χτυπηματα αντεξα και θα αντεξω.
Μη με κανετε να σας μισησω πραγματικα.Δεν με θελετε για εχθρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου