Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

I'm well aware of how it aches,And you still won't let me in. ...


Οχι,μην κλαις...
Δεν ειναι πως δεν αξιζει,πως δεν πρεπει,πως δεν ειναι σωστο.
Και αξιζει,και πρεπει και ειναι σωστο.
Απλα δεν αντεχω να ακουω τα αναφιλητα σου,μπηγονται μεσα μου,χιλιαδες μικρες μαχαιριες και με σκοτωνουν οσο κ εσενα.
Μην αφηνεις το σκοταδι να σε καλυπτει και να σε σκεπαζει.
(Κ ας εισαι τοσο ομορφη οταν κλαις,και ας γινονται τα ματια σου πρασινα,και ας μαζευει το παραπονο στο βλεμμα σου ολη την αθωοτητα του κοσμου)
Παντα θα υπαρχει καποιος να σε κραταει αγκαλια και να σε νανουριζει,σαν εκεινο το βραδυ,θυμασαι?
Μικρη μου,δεν θα σαι ποτε μονη
You're not alone
No matter what they told you,you are not alone
I'll be right besides you for ever more

1 σχόλιο: