Ειναι εκεινες οι στιγμες που η λυκαινα προστατευει τα μικρα της,που τραβας μια γραμμη με τη κιμωλια και αφηνεις ολο τον κοσμο απο την αλλη πλευρα,απ εξω,που δημιουργεις εναν νοητο θολο και η απομονωση εκει ειναι σκετος παραδεισος,που το παθος ζεσταινει τα σωθικα σου,που το μισος και η χολη που σταζει γινεται γλυκια σαν μελι,που τα ονειρα σου μυριζουν πολεμo και αιμα ενω ακουγονται πολεμικες ιαχες απο μεσα,ειναι το ενστικτο της αγγελης που σε κανει να θες να παλεψεις,η οσμη της νικης,η χρυσοσκονη που πεφτει μεσα στα ματια σου και σε τυφλωνει,οταν τα μαγουλα σου αντι να κοκκινιζουν γινονται ασημια,οταν κοιμασαι πανω σε πουπουλα ιριδιζοντα,κοκκινα,μαυρα,μπλε,κιτρινα,ασπρα,κοκκινα κοκκινα κοκκινα κοκκινα,που σπας καθε αλυσιδα,ολα τα δεσμα σου ενα-ενα γρηγορα και διστακτικα,που ανοιγεις τα σπασμενα σου φτερα και μισος πετας,μισος αγγιζεις τη γη,που καποιος σ αγγαλιαζει και εσυ τον χτυπας μ ολη τη δυναμη των χεριων και της μισης ψυχης σου,εκεινο το μωρο που κλαιει καπου στο βαθος και προσπαθεις να το αγνοησεις και εκεινα τα γραμματα χορευουν μεσα στους καθρευτισμα των ματιων σου και σου προκαλουν σωματικο πονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου