Δεν με νοιαζει που μου λες ψεματα.Δεν με ενδιαφερει.Το ξερω οτι μου λες ψεματα,το ηξερα απο τη στιγμη που σε ρωτησα.Μ αγαπαει,λεει.Δεν θα φερθεις ποτε ετσι σε καποιον που αγαπας.Εγω στ αληθεια σ αγαπαω και ας γαμιεσαι.Κ ας με πουλησες οταν σε ειχα αναγκη.Πεθανα ρε πουστη μου,πεθανα.Εχω πεθανει τοσες φορες πια,που εχω καταληξει ζωντανη νεκρη.Και δεν αλλαζω τον ανθρωπο μου για σενα πλεον,ειναι αργα,τραβα γαμησου δηλαδη.
 Εχω και γω ψυχη,ξερεις.Δεν ηταν αναγκη να μου γαμηθει ετσι η ζωη.Δεν ηταν αναγκη να γινω ετσι.Αηδιασα με τον εαυτο μου παλι σημερα.Ενας αηδιαστικος κυκλος.Πρωτη φορα ενιωσα να με λυπαμαι,και η λυπηση ειναι πιο αηδιαστικη απο αυτα που κανω.Ειναι αδιεξοδο πια.Οτι και να κανω ειναι ματαιο.Μα δεν υπαρχει και καμια λυση.
 Δεν μαζεψα ποτε τα κομματακια της δυναμης που μου χει απομεινει.Ποτε.Δεν ηταν κομματακια.Ηταν μια ατελειωτη λυσσα να επιβιωσω.Να συνεχισω.Τι διαολο υπαρχει παραπερα.Θαυματα γινονται,μου το παν σημερα και το πιστευω.Γιατι αμα δεν το πιστεψω δεν υπαρχει λογος να ζω πια.Το χω δει το εργο.
 Να τριψω τον εαυτο μου με γυαλοχαρτο μπας και φυγουν ολα,αυτο θελω.Ειμαι καταδικασμενη να ζω σε διαρκη πολεμο με τα σκατα που κουβαλαω.
 Πηγα να μπηξω τα κλαμματα.Σκεφτηκα,καλο ειναι Αναστασια,κλαψε.Αλλα δεν ετρεξε ουτε σταγονα.Δεν μπορω να κλαψω.Δεν ξερω τι γινεται απλα δεν μπορω.

 Πισω Αναστασια,μενεις πισω.
 Αυτη η καταραμενη συνηθεια μου να γυρναω πισω.Αυτη η καταραμενη αισθηση ασφαλειας που νιωθω μεσα στην ανασφαλεια μου την ιδια.Γιατι να ειμαι ενα μιζερο 10χρονο που αρνειται πεισματικα να μεγαλωσει,γιατι.
 Πρωτα μπλοκαρα τη λυπη μου.Μετα μπλοκαρα τα συναισθηματα μου.Μετα την χαρα μου.Μετα τον εαυτο μου τον ιδιο.Και τωρα οι μερες μου ειναι αδειες,αν και γεματες αλκοολ και παρεες και και και.Εγω η ιδια ειμαι,ουσιαστικα,αδεια.Κανενα συναισθημα.

 Μαλιστα.Στο κεφαλι μου επικρατει ενα χαος.Η μαλλον οχι.Οχι,οχι χαος.Παλια ηταν ενα μπερδεμενο κουβαρι απο συναισθηματα,σκεψεις,πτυχες της προσωπικοτητας μου και διαφορα αλλα.Αυτο ναι,ηταν χαος.
 Τωρα ειναι απλα διχασμενο-ειμαι απλα διχασμενη.
 Βηματιζω πανω κατω στο δωματιο,σε πληρη συγχυση.Το στομαχι μου ποναει σαν να χωνευω γυαλια.Εχω βαλει ποπ ως υποκρουση γιατι με αποσυντονιζει και δεν σκεφτομαι πολυ,αλλα ματαια.

 Ενα πολυ εξυπνο ατομο μου ειπε προσφατα πως στην παλη με τον εαυτο μας,πρεπει να αποδειχθουμε πιο δυνατοι απ αυτον."Εσυ εισαι πιο δυνατη απο τον εαυτο σου,και τα βρισκεις μαζι του σιγα-σιγα",συμπληρωσε.

 Οποτε εχουμε την μια πλευρα της Αναστασιας που ωριμαζει,εχει αλλες αναγκες,ειναι πιο ηρεμη,αποκτα αυτοπεποιθηση και θελει επιτελους να εχει τον πληρη ελεγχο της ζωης της.Ξερει πολυ καλα τι ειναι σωστο για εκεινη,τι πρεπει να θυσιασει.Το αποτελεσμα θα ειναι απο μετριο εως καλο.

 Απο την αλλη η κλασσικη αυτοκαταστροφικη πλευρα της Αναστασιας,που θελει να κανει αυτον τον σαλτο και ας σπασει τα μουτρα της,που κανει το λαθος χωρις ιδιαιτερο παθος-αλλα με πεισμα,η Αναστασια-μια-ζωη-την-εχουμε.

 Αντε βγαλε ακρη δηλαδη.