Και ισως τελικα αυτο να ναι το προβλημα.Ποτε δεν ειχα υπομονη.Ποτε.Ηθελα ολα να γινονται τη στιγμη που ηθελα,οπως ηθελα.
Κριμα που τοσο καιρο μετα,γατζωνομαι απο ανεμους (ω θεε μου,ποσο κλισε) για να ειμαι ευτυχισμενη.
Οσα ολοι θεωρουν οτι σιγα σιγα με καταστρεφουν,εγω τα θεωρω φιλους μου.Ειναι αστειο πως μπορεις να δωσεις πνοη σε αψυχα αντικειμενα και πραγματα που καταναλωνεις σχεδον καθε μερα,να τους δωσεις υποσταση,να μιλας γ αυτα σαν να ειναι οι καλυτεροι φιλοι σου.
Δεν το αρνουμαι,το γεγονος οτι η αλλη θα φυγει συντομα,και θα μεινω μονη μου μου προκαλει εναν κομπο στον λαιμο.Τιποτα στον κοσμο,κανενα χαπι,καμια ουσια,κανενα ποτο δεν αντικαθιστα τη παρουσια της.Ξερω πως αμεσως με το που θα φυγει εγω θα πεσω στη ληθη μου,και μια και τα πραγματα πανε σταδιακα ολο και πιο...οχι στραβα,αλλα περιεργα.
Σε μενα ρε φιλε.Που στη σκεψη και μονο της συγκατοικησης με επιανε νευρικος κλονισμος.Και τωρα δεν θα μπορω να μεινω μονη μου.Το δωματιο χωρις το κρεβατι διπλα στο δικο μου θα ειναι τοσο παραξενο και αδειο.Τα βραδυα θα γυρναω μονη μου και θα πληττω αντι να παιζω ουνο και να καπνιζω τσιγαρα και να συζηταω τα γκομενικα της μερας.Και δεν θα χω με ποιον να μοιραζομαι την καθημερινοτητα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου