Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

We all come from broken homes,broken hearts and broken bones,and we will live and die alone.

Δεν ξερω ποσο καιρο ακομα μπορω να ζησω ετσι
Αυπνες νυχτες,εφιαλτες,ξυπνηματα το αποβραδο
Νοσοκομεια,φωτα που θυμιζουν φθοριο,τοιχοι που ξεφλουδιζουν
Ωρες ατελειωτες σε αιθουσες αναμονης,και καπου μεσα στη νυχτα
κραυγες
"Μανα βοηθησε με.Βοηθηστε με."
Βοηθεια
Ειναι περιεργο πως μυριζουν οι ανθρωποι τωρα πια.
Η μυρωδια τους ειναι γλυκια,αλλα εκεινο το γλυκο που πισω του
ολα εχουν σαπισει βαθυτατα.
Ολη μου η ζωη ενας θαλαμος,αραγε ο θανατος μου πως θα ναι?
Την ωρα που θα ζω?
Τρωω για να ξεσπασω
Γελαω για να ξορκισω τους δικους μου δαιμονες
Ομως δεν ξερω τι θελω να κανω πια,τιποτα δεν εχει νοημα.Εχω πελαγωσει.
Δεν θελω τιποτα ,αλλα δωστα μου ολα.
17 και φορτωμενη με ενα πεπρωμενο απο το οποιο περιμενω πως και πως να ξεφυγω.
Προσπαθω να ξεσπασω,σπαω πραγματα.
Προσπαθω να αγαπαω αλλα τιποτα.
Προσπαθω να σκεφτω,βουρκος.
Προσπαθω,ολα πανε στον βροντο,μενω εκει να κοιταζω
σαστισμενη με γουρλωμενα ματια
Ειναι ειρωνικο και παραλογο
πως ενας ανθρωπος που εχει πονεσει τοσο πολυ,ξερει να σας χτυπαει εκει που πονατε
αμυνες υποθετω
Επαψα να κοιμαμαι ηρεμα τα βραδια,ακομα κ αν δεν κοιμαμαι μονη μου πια
με βασανιζουν οι ιδιοι εφιαλτες οπως τοτε
Μενω σπιτι γιατι μ ενοχλουν ολα,
το χρωμα τον μαλλιων μου,ο τροπος που αγγιζω το προσωπο μου με τα δαχτυλα μου
μ εβαλαν ολοι να ορκιστω πως δεν θα ξανακανω κακο στον εαυτο μου
αλλα αυτο ειναι το χειροτερο κακο

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου