Την ειδα πριν κανενα μηνα στην σκαλα.Ειχα καιρο να της μιλησω.Ειχε χαθει απο ολους,δεν μιλουσε σε κανεναν,δεν απαντουσε στα μηνυματα μου.Την εβλεπα μονο που και που φευγαλεα στο δρομο με μαυρους κυκλους κατω απο τα ματια και εκεινη τη θολη λαμψη στα ματια,αλλα εκεινη την ολοκαθαρη λαμψη στα ρουχα που την εκανε να μοιαζει με βερνικωμενη αντικα.Που ομως κατω απο την επιφανεια εχει αρχιζει να σαπιζει.Η τουλαχιστον,ετσι ακουγα.Δεν ηθελα να πιστεψω τις ηλιθιες αυτες φημες,αλλα ολοι ξεραμε πως ειχε μια εμφυτη ικανοτητα στο να καταστρεφει τον εαυτο της.Μια ασιγαστη μανια για αυτοκαταστροφη λοιπον.Μια αγρια επιθυμια να ρουφιξει τη ζωη γρηγορα απο ενα κοκκινο καλαμακι και μαζι μ αυτη να ρουφηξει και τον θανατο,να τον παρει ολο μεσα της οπως εκανε μ ολα οσα την περιτριγυριζαν.
'Ει,γεια,τι νεα?Καλα ε?και γω καλα.Χαθηκαμε.Φευγω γιατι εχω αργησει.Τα λεμε"
Ο μονολογος ενος ανθρωπου που αν και νωρις το πρωι ηταν σε απιστευτες τσιτες.Ποιος ξερει με τι πειραματιζοταν παλι.Το προσωπο της ηταν τοσο χλωμο και ισχνο που ειχε πλεον αποκτησει μια αποκοσμη μορφη.Ηξερα πως δεν την ενοιαζε καν να της απαντησω.Ηξερα πως το μονο που ηθελε ηταν να την αφισω ησυχη.Δεν μπορουσα ομως.Το να τη βλεπω σ αυτη τν κατασταση με σκοτωνε σχεδον.Μα καλα,μονο εγω εβλεπα σε τι χαλια ηταν?Ντυνοταν καλυτερα απο ποτε,οι επιδοσεις της ηταν εκπληκτικες,γελαγε οσο δεν ειχε γελασει σ ολα τα χρονια της ζωης της αλλα ηταν δυστυχισμενη.Η δυστυχια ηταν χαρακωμενη βαθια μεσα στα μεγαλα αθωα ματια της.Εμοιαζε να παρακαλαει για να πιαστει απο καπου,αλλα δεν εβρισκε κανεναν.Δυστυχως,εδω και χρονια,δεν ειχε φιλους.Ειχε μονο γνωστους.Ενα τσουρμο ατομα που την συνοδευαν στα παρτυ,με την ιδια πεινα για τις βρωμιες της ζωης,τις ιδιες ρηχες εφημερες φιλοδοξιες,την ιδια εξαρτηση απο χαρουμενα ψεματα.Ηταν ολοι ιδιοι μεταξυ τους,η μονη τους διαφορα ηταν οτι πολλοι απο αυτους δεν ηταν καν ανθρωποι,ηταν αδιστακτα ζωα,ετοιμα να κατασπαραξουν τα θυματα τους και να πατησουν πανω σε πτωματα αν χρειαζοταν,ωστε να φτασουν στη δικη τους ολοκληρωση.Για μια στιγμη αισθανθηκα αηδια.
Την γραπωσα απο το χερι.Με κοιταξε εκπληκτη -δεν προλαβε καν να θυμωσει.Ξεκινησα να της μιλαω με αγριαδα.Δεν χρειαζοταν γλυκολογα αυτη η κοπελα,ολοι γυρω της της εγλειφαν τα αυτια μερα νυχτα,δεν ηθελα να της θρεφω τον ναρκισισμο που την χαρακτηριζε,να την ξυπνησω ηθελα.
"Ακουσε εδω κοριτσακι μου.Βγες απο το παιχνιδακι σου οσο ειναι νωρις,πρωτου ξεκινησει αυτο να παιζει μαζι σου και χασεις τον ελεγχο μια για παντα.Για εσενα το λεω,για το καλο σου"
Περιμενα να με βρισει,να με ρωτησει ποιος νομιζω πως ειμαι,οτι την εχω δει υπερηρωας,περιμενα να θυμωσει.Παντως,σιγουρα το μονο που δεν περιμενα ηταν να σκυψει το κεφαλι,να χαμηλωσει το βλεμμα και να σιωπησει για αρκετη ωρα
Μετα απο δευτερολεπτα που μου φανηκαν σχεδον ωρες,μου αποκριθηκ σχεδον ψιθυριστα.
"Κ εσυ το καλο μου θες ετσι?Ολοι το καλο μου θελετε.Παντα."Η ειρωνια και η παραιτηση που εσταζε η φωνη της εκανε τον λαιμο μου να τσουζει και τα ματια μου να βουρκωνουν.
"Μην ανησυχεις λοιπον.Το καλο μου το ξερω.Αντεχω ακομα.Ολα θα πανε καλα." ειπε μαλλον πιο πολυ στον εαυτο της,και οχι σε εμενα.Εκανε μεταβολη με τα μαλλια να ανεμιζουν μες στο προσωπο της και εφυγε σαν κυνηγημενη με γρηγορο βημα.
Χτες εμαθα οτι πεθανε απο overdose.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήμε φρίκαρε ευχάριστα το τέλος της ιστορίας σου
ΑπάντησηΔιαγραφήmhn anisuxeis,dn einai alithinh.pros to paron diladh.
ΑπάντησηΔιαγραφή