25 μαιου

 Ο καλυτερος τροπος να αιμοραγεις τις σκεψεις σου και τη τρελα στο κεφαλι σου ειναι με λεξεις. Το γραψιμο δεν το διαλεγεις,σε διαλεγει.Ουτε την τρελα τη διαλεγεις συνηθως.Και σιγουρα οχι το μαρτυριο.

Δεν μπορω αλλο να μαι αδεια. Σκοτωνω για ενα τσιγαρο και λιγη παρεα αλλα με κουραζει η παρεα,δεν αντεχω σχεδον κανεναν πια,Σχεσεις επιδερμικες "η **** βαριεται τους παντες " αναμεσα σε ποτηρια κρασι ,στοιχηματα για το ποιος ειναι πιο αναλωσιμος ,συζητησεις,εκδοχες μιας ζωης που μαζοχιστικα αποζητω διαρκως,ενοχες,βαρη,αγχος και μια θλιψη μονιμη και υποτονικη.

Και βαρος ρε παιδακι μου,πολυ βαρος,ενα μονιμο πλακωμα μεσα στην καθημερινοτητα,να σηκωθεις,το τσιγαρο κ ο καφες να ναι το βαλσαμο,το φαγητο μια βουλιμικη συνηθεια ενας τροπος να ξεσπας και να μερα με τη μερα να πεθαινεις κ αλλο σιγα σιγα να πεθαινει ο νεος μεσα σου να ψοφολογαει καθε κομματι του εαυτου σου ξεχνωντας ,ε μια αηδια και μια σαπιλα περα απο καθε ανθρωπινη αξιοπρεπεια. Ρηχοτητα.Ρη-χο-τη-τα. Παπουτσια πολλα παπουτσια για καθε δυσκολη μερα να ενα ζευγαρι τακουνια να ενα ζευγαρι καθημερινο και ρουχα να μια φουστα για εκει να ενα φορεμα για το παρτυ που θα πας χωρις ψυχη ,μα ναι θα σου φτιαξουν τη διαθεση, να ο ταδε γκομενος ειναι ομορφος γκομενος βγες μαζι του θα περασεις καλα και πηγαινε εκει θα εχει πλακα ειναι ωραιο μαγαζι και κανε το ταδε για το καλο σου ειναι.

Μπουχτισα.
Δεν εχω ψυχη.
Δεν ειμαι ανθρωπος που ζει χωρις ψυχη.
Παλια δεν τα πηγαινα καλα με τον κοσμο.Τωρα δεν τα παω καλα με το οτι δεν εχω ψυχη.

Ψυχαναγκασμοι και αρρωστιες και μια εξαντληση,μερα με τη μερα να περναει διπλα διπλα.Τοση απαθεια δεν την χωραει το κεφαλι μου. Και τοσες ενοχες δεν τις αντεχω εγω.Ενοχες,πολλες ενοχες,εγω δεν ειχα ποτε ενοχες και ειχα παντα συναισθηματα,τωρα δεν εχω συναισθηματα και εχω ενοχες.

if home is where the heart is, but also hell is where the heart is...does it mean that our heart is a personal hell?



Ο λογος που ξαναγραφω εδω μεσα,αν και νιωθω τεραστια αηδια για αυτον τον ιστοτοπο και ολα οσα εχω γραψει κατα καιρους,ειναι περιπλοκος. Μου πηρε αρκετο καιρο για να προσπαθησω το αποποιηθω το παρελθον μου,και ακομη περισσοτερο για να καταλαβω οτι τελικα το μονο χειροτερο πραγμα απο το παρελθον,ειναι το μελλον. Κατεληξα ωστοσο οτι το μονο χειροτερο πραγμα απο το παρελθον,ηταν η-απεγνωσμενη- προσπαθεια μου να το αποποιηθω.

Οι ανθρωπινες σχεσεις ειναι καταδικασμενες σε ρηξη,το ηξερα παντα,το πιστευα παντα,και μου αρεσε να φευγω πρωτη γιατι ηξερα που πανε και ποσο ασχημα μπορουν να καταληξουν. Θα μου αρεσε να ζω μια αποστειρωμενη ζωη, αλλα καθε επιλογη εχει και ενα τιμημα .

Αν καθε αμαρτωλος εχει ενα παρελθον,και καθε αγιος ενα μελλον (ουαιλντ ας φακ-γελαω με τα χαλια μου) , τοτε ποιο αξιζει να κρατησεις?Και με καθε επιλογη να συνοδευεται απο ενα βαρυ τιμημα,τι ειναι προτιμοτερο να εισαι-αγιος η αμαρτωλος? Θεωρω οσους υποστηριζουν οτι μαθαινουμε απο τα λαθη μας τουλαχιστον αφελεις - τα λαθη μας,ειδικα αν γινονται με παθος ,θα επαναληφθουν. Και κατα ποσο τελικα επιλεγουμε τον τροπο που θα ζουμε? Ειναι δυσκολο για εναν ανθρωπο που θελει να εχει τον ελεγχο σε ολα να ζει μια ζωη απροβλεπτη, και τα απροβλεπτα ειναι μεν συναρπαστικα αλλα κουραζουν,εξαντλουν,και στο τελος μενει ενα κουφαρι,μια ιδεα απο οσα υπηρξαν στο παρελθον.

Το μονο που εχω συνειδητοποιησει ειναι οτι τελικα,πατριδα μας ειναι ορισμενοι ανθρωποι,ορισμενες αγκαλιες,που σου δινουν δευτερολεπτα να θυμηθεις τι υπηρξες και παραλληλα σε κανουν να ντρεπεσαι για αυτο που εχεις γινει.Κ ισως αυτες τις αγκαλιες να μην τις θες πια. Γιατι αυτο που υπηρξες το πληρωσες ακριβα.

Καταληγω παλι στο γεγονος οτι ολα πρεπει να γαμηθουν για να δεις λιγη παραπανω ευτυχια.

Η εβδομαδα που μας περασε ηταν ενα συνοθυλευμα παρελθοντικων καταστασεων που με χαστουκιζαν.Η αληθεια ειναι πως στην αρχη δεν μπορουσα να διαχεριστω καθολου αυτο το συναισθηματικο φορτιο,στη συνεχεια εσφιξα τα δοντια,γιατι οπως ειπα και σε εναν φιλο "καμια φορα δεν εχεις αλλη επιλογη,απλα προσπαθεις σκληροτερα"

Μια πλευρα του εαυτου μου που ομολογω πως ειχα χασει τον τελευταιο χρονο.
Οι ανθρωπινες σχεσεις με απομυζουν γλυκα,αφηνουν μια αηδιαστικη γλυκοπικρη σαπιλα.Δεν ειναι για μενα οι σχεσεις.Με βγαζουν απο το προγραμμα μου.Τα συναισθηματα με εξαντλουν,λογω της συναισθηματικης μου νοημοσυνης.Μου προκαλουν εμμονες και μενω σε τρυπακια απ τα οποια δυσκολα θα μπορεσω να βγω εν καιρω. Ο ερωτας με βγαζει εκτος εαυτου.Η αγαπη με κανει στασιμη.Η φιλια....αποζητω την φιλια πολυ συγκεκριμενων ανθρωπων ,με τετοιο τροπο που εχει ημερομηνια ληξεως. Οι σχεσεις μου ειναι επιδερμικες.Αλκοολ και σοσιαλ στατους.Αθελα μου παντα.Και αν καποιος που ενδιαφερεται και επιμενει για μενα με πλησιασει,τον διωχνω.Θελω μονο υπανθρωπους κοντα μου,ασυναισθητα.Επιλεγω τους χειροτερους,ειτε γιατι βλεπω ενα κομματι του εαυτου μου σ αυτους,ειτε γιατι προσπαθω να αλλαξω κατι.

Το να ερχεται ενας ανθρωπος και να σου ομολογει οτι τον αλλαξες ριζικα,τον εκανες καλυτερο,ειναι ευτυχια.Το να ερχονται παραπανω ατομα,ειναι προοδος.Αλλα υστερα η πορτα κλεινει,μενεις μονος ,και ποιος μπορει να κανει εσενα καλυτερο ανθρωπο,εισαι πολυ ξεροκεφαλος,πολυ στραβος,πολυ αδιορθωτος,πολυ εμμονικος.Δεν θες τους ανθρωπους.Δεν μπορεις να κρατησεις φιλιες ουτε σχεσεις.


Αραγε το παρελθον με σχηματισε,η ζω μεσα σ αυτο?Η μηπως,ακομη χειροτερα-το αιωνιο μου ερωτημα,ο βασικος εσωτερικος μου μονολογος-μηπως ζω μεσα απο αυτο?

Και η αλλη ερωτηση,γιατι τοση εμμονη.Γιατι τοση επιμονη.Γιατι.Προσπαθω να αλλαξω,σφιγγω δοντια,γροθιες,δεν θα ειμαι ετσι,δεν μου ταιριαζει,ειναι παιδικο και ανουσιο.Αλλα δυσκολο να παει κανεις κοντρα στη φυση του.Και ακομη πιο δυσκολο να αλλαξει.Δεν θελω να αλλαξω εγω,θελω να αλλαξουν οι αλλοι.Αλλα πρεπει,για το δικο μου το καλο,να αλλαξω εγω.

Αναβω τσιγαρο και εισπνεω τον καπνο αργα.
Δεν ξερω τι θελω να γραψω.Δεν ξερω καν πως νιωθω.
Δεν ξερω καν αν γραφω οπως παλια.Τα χερια μου δεν τρεχουν μονα τους.Δεν παιζω πια με τις λεξεις,τακτοποιω τα κομματια που με αποτελουν.
Τα χρονια που περασαν,εχασα πολλα απο μεσα μου.Τα σκοτωσα,τα επνιξα σε νυχτες με γκομενους,αλκοολ,παρτυ,συναναστροφες.Τα πεταξα μεσα στο καδο με τα σκουπιδια και τη λογικη,κοροιδευοντας τον εαυτο μου.Παντα κοροιδευα τον εαυτο μου,Ποτε δεν ηθελα να βλεπω.

Ολα μια παραισθηση ειναι αλλωστε.Στη ζωη,βλεπεις αυτο που θελεις,και το αν θα το αποκτησεις η οχι,πως θα το χειριστεις και τι θα νιωσεις,ειναι καθαρα θεμα οπτικης γωνιας.Και μετα πεθαινεις.Αλλα το ενδιαμεσο ....Ποιος ξερει για το ενδιαμεσο.Ο ανθρωπος εχει καταφερει να ταξιδευει στη σεληνη και να σωζει ανθρωπους απο το θανατο,αλλα δεν ξερει τι να κανει με την ιδια του τη ζωη.Ποσο ειρωνικο.

 Θελω να γραψω για τοσα πραγματα οπως παλια.Για τα χερια με τα τατουαζ-τους κεραυνους και τις γατες!- που με εμαθαν να χορευω και με αγκαλιασαν.Αλλα αυτα ερχονται σε δευτερη μοιρα.Σε πρωτη μοιρα ερχομαι εγω.

Ημουν ενα κραμα της αναγκης μου να εθελοτυφλω και της αντιδραστικοτητας μου.Ενα παιδακι.Ενα μικρο παιδακι που του χαρισαν περισσοτερα παιχνιδια απ οσα μπορουσε να παιξει.Ως παιδακι-στην ουσια εφηβη-υπηρξα αρκετα ενθουσιωδης.Μετα,καπου εχασα την πιστη μου,Και δεν μιλαω για τη θρησκευτικη πιστη.Μιλαω για κουραγιο,θεληση,ελπιδα κλπ.Και τα χλευαζα.

Υστερα ειδα τι μπορει να κανει στους ανθρωπους η ελειψη πιστης.Ειδα ανθρωπους κενους,ρηχους,αδεια κουφαρια.
Κ ετσι πλεον ξερω,πως βρηκα την πιστη μου.Βρηκα τον εαυτο μου.

τα πιο γοητευτικα plot twists δεν υπαρχουν στα βιβλια


τα ζουμε.
τα ζω.

και δεν παω πουθενα.

Ολοι μιλανε ετσι απλα για την αγαπη και τη μαγεια της.

Ξερναω.

Κανεις δεν εκατσε να μιλησει για την ευθυνη και το βαρος του να αγαπας,και μια μερα ξυπνας απο το συνδρομο του Πιτερ Παν και σε χτυπαει αυτη η απαισια συνειδητοποιηση οτι πρεπει να μαθεις να αγαπας,οπως πρεπει να μαθεις να κανεις και οτιδηποτε σε αυτο το κοσμο-να υπομενεις στωικα καθε νεο εμποδιο και αναπαντεχο προβλημα.

 Δεν περναω καλα.

 Γυρισε λοιπον.Γυρισε και νιωθω σαν η ανασα που μου κοπηκε να επανηλθε.Δεν βλεπω πια εφιαλτες.(Με βλεπω παντα κρυμμενη στη σκια πλεον στα ονειρα μου,αλλα απο το τιποτα...)

 Και ειναι ακριβως σαν να γυρναει κανεις απο τον πολεμο,γεματος πληγες αλλα με ανακουφιση οτι ειναι ζωντανος-ποσο ειρωνικη ειναι αυτη η φραση για την τοσο κυριολεκτικη της σημασια.

Home is where the heart is

and hell is where the heat is too

Ουτε εγω δεν ξερω τι γραφω,εδω που τα λεμε τιποτα δεν ξερω,δεν εχω καταλαβει τι γινεται,δεν εχω πιασει τα ορια-ειναι ωραια τα ορια- και ευτυχως,δεν με νοιαζει τιποτα.Ξανα.

Ελπιζω.Νιωθω πως θα αλλαξει κατι συντομα,μεσα σ αυτα τα λευκα βραδια,αυτους τους 4 τοιχους,περιμενω για μια αφετηρια,ενα σκοπο

Δεν ειναι κακες οι εμμονες.

Νομιζω.

 Αν ημασταν ακομη μαζι ,θα σε εκανα ταγκ στο ποστ "13 πραγματα που κατανοουν οσοι αργουν παντα" στο φβ,θα το εβλεπες,θα γελαγες και θα με εβριζες για πλακα.

 Προχτες πηρα λεωφορειο,περασα κατω απο τη σταση του σπιτιου σου που ποτε δεν εμαθα,και αναρωτηθηκα γιατι δεν εκατσα να τη μαθω οσο υπηρχε ακομη καιρος και προλαβαινα.

Καποιες φορες,οταν ειμαι στεναχωρημενη,θυμαμαι τη τελευταια φορα που ηρθα σπιτι σου. Απο τοτε,καθε φορα που ειμαι λυπημενη, ο κομπος στον λαιμο μου εχει την ιδια γευση με το φαγητο που μου ετοιμασες εκεινη την μερα.

 Δεν προλαβα ποτε να ερθω στη σχολη σου να μπω επισκεπτρια στη ταξη σου ,ουτε εσυ στη δικη μου να δεις ολο εκεινο τον κοσμο για τον οποιο σου μιλουσα καθε μερα.

 Σε βλεπω ακομη στον υπνο μου καποια βραδια.Ειμαστε καπου,περναμε ομορφα και ξαφνικα πεφτεις στο σκληρο,τσιμεντενιο δαπεδο, και χανεις τις αισθησεις σου. Αρχιζει και σχηματιζεται μια λιμνη αιματος γυρω σου.Προσπαθω να σε βοηθησω,αλλα δεν μπορω να κανω τιποτα.Ειμαι ανημπορη και εσυ πεθαινεις.

 Ολοι φευγουν, και θελω να μεινω μονη μου.Ξερω που να σε βρω,αλλα δεν ξερω που να ψαξω τον ανθρωπο που υπηρξες.

Ουτε και τον ανθρωπο που ημουν εγω μαζι σου.

Αηδία παρτ 203933

Κανενος η ζωη δεν ειναι τελεια.Ειδικα σε τετοιες συνθηκες,ειναι το ακριβως αντιθετο.
Δεν σκοπευω να γραψω εναν ακομη μονολογο για το ποσο με αηδιαζουν ολα και ολοι.
Θα γραψω απλα το ποσο εχω αηδιασει απο την υποκρισια.
Για αρχη,οσο και να προσπαθει ο ενας να πεισει τον αλλον για οτιδηποτε(συνηθως προκειται για γαματοσυνη και τετοια σοβαρα προβληματα του τριτου κοσμου,οπως το ποιος ντυντεται πιο ομορφα η εχει την καλυτερη δουλεια/περισσοτερα λεφτα/πιο σκυλακι για συντροφο/πιο χαριτωμενη μαπα ),στο τελος της μερας κοροιδευει τον μιζερο εαυτο του.
Οπου και αν παω,πρεπει να ανεχομαι διαλογους απεραντης βλακειας ,που υποβοσκει η λυσσα των ανθρωπων να αποδειξουν την ανωτεροτητα τους.
Ο πραγματικα ανωτερος δεν χρειαζεται να πει λεξη,η επιτυχια εχει ,πολυ συχνα,απτες αποδειξεις.Η αυτογνωσια ειναι μεγαλη αρετη.Αλλωστε,οσοι θελουν μπορουν να κρατησουν την αρνηση τους-με την οποια ετσι κ αλλιως πλαγιαζουν καθε βραδυ-να την κανουν παρεα,να τη πιασουν γκομενα,αφου ετσι κ αλλιως οι  σχεσεις τους ειναι καταδικασμενες.
 Οχι πως υπαρχει και μεγαλη πιθανοτητα οι ανθρωπινες σχεσεις να πιασουν τοπο,απλα βλεπω και ακουω ατομα να κραζονται χρονια,να παιδευουν το ενα το αλλο,να παιζουν πουστιες ,και τα σαββατα να βγαινουν μαζι ,να ποσταρουν αγαπουλες στο διαδικτυο και να ειναι κωλος και βρακι(και δεν μιλαω απλα για το κλασσικο "παμε για καφε μια φορα το 2μηνο").Οι σχεσεις αυτες ειναι αρρωστες,επιφανειακες.
Να τις χαιρεστε!
 Στο μεταξυ μπορειτε να παρετε τα αρχιδια μου,γιατι δεν θελω να ειμαι ουτε σαν εσας ουτε αναμεσα σας.Δεν θα ασχοληθω με τον οχετο που αποκαλειτε στομα ,ουτε με τον μονιμο ανταγωνισμο σας για να αποδειξετε αυτα που πραγματικα δεν αγγιζετε ουτε στο ελαχιστο,ουτε με το ποσο σας προβληματιζουν οι λυκοφιλιες σας και οι εφημερες σχεσεις σας.Μπορειτε να συνεχισετε να κουτσομπολευετε,να μειωνετε τον κοσμο και να ζειτε στην πλανη σας.Εγω δεν θα παρω μερος,ευχαριστω.


γραφω σα μαλακας γιατι δεν εχω κοιμηθει και δεν λειτουργω

Κυριακη 15 Ιουνιου λοιπον.

Εξω κανει μια διαολεμενη ζεστη.Ζεστη και ηλιος,απο τα πραγματα που σε αποχαυνωνουν και σε ριχνουν σε μια κομματωδη,νωχελικη κατασταση στο κρεβατι.Να περιμενεις να πεσει λιγο ο ηλιος μπας και πας καμια βολτα χωρις να σερνεσαι σαν ζωο.
 Δεν ξερω τι εχω παθει τελευταια.Κατι σαν οργη και απογοητευση ειναι.Μισω τα παντα,μισω τους παντες,και δεν ξερω τι ακριβως φταιει.Να πεις οτι περνουσα ακομη εφηβεια,παει στο καλο,αλλα οχι.Μισω τα παντα με πολυ απτο και δικαιολογημενο μισος,γαμω το ανθρωπινο ειδος
 Εχω αρχισει να φοβαμαι οτι θα παρω ενα καλασνικοφ και θα αρχισω να σκοτωνω κοσμο σαν τα μανιακα παιδακια που βλεπουμε στις ειδησεις.Και δεν περιμενω περιοδο.
 Δεν ειναι μονο το ποσο σιχαμενο ειδος ειμαστε απο αποψη γονιδιων,ειναι και το ποσο επιλεγει ο καθενας,με δικη του ευθυνη,να ναι σκατενιος και ενοχλητικος,αυτο με εξοργιζει περισσοτερο.Παρασιτα παντου,γκομενες που ψαχνουν μια πουτσα να τις ολοκληρωσει,ηλιθιοι πρηχτες,ατομα που ψοφανε για προσοχη και δημοσιοτητα,ψεματα,υποκρισια,λεφτα,γαμησια,το ποδι μου που με ποναει,εκμεταλλευση.
 Δεν-τη-παλευω-αλλο.

I.HAVE.FILTH.ON.MY.HANDS.FROM.TOUCHING.CERTAIN.PEOPLE.

Δεν ξερω τι παει λαθος πια,δεν μπορω να καταλαβω, αλλα νιωθω παλι μια απεραντη αηδια, θελω να γδαρω το δερμα μου για να φυγει ολο αυτο το αγγιγμα απο βρωμικους ηλιθιους ανθρωπους

Θελω τη ζωη μου πισω.
Τους τελευταιους μηνες απλα υπαρχω.

Ωραια κοπελα.

Ειπαν οτι ειμαι ωραια κοπελα.
Οταν δεν ημουν μπροστα.
Και μερικοι απ αυτους με κρυφομισουν.
Πολυ ενδιαφερον .
Δεν νιωθω σαν ωραια κοπελα.
Νιωθω σαν αδειο σακι.
Νιωθω σαν ψυχη.
Ειχα ξεχασει οτι εχω εμφανιση.
Εχω ξεχασει πολλα πραγματα τελευταια.
Κ ισως εκει που τα χανεις ολα ειναι να ανακαλυπτεις ποιος εισαι-καθε φορα.

Θελω να ξεκινησω αυτο το κειμενο με την φραση "ειμαι θλιμμενη",αλλα δεν το ξεκιναω γιατι δεν νομιζω πως ειμαι ακριβως αυτο.

Βασικα,το να υπαρχεις με ανθρωπινη υποσταση ειναι κουραστικο,παρανοικο και με εξαντλει.
Γαμω τις ηλιθιες σχεσεις σας,τις πιο ηλιθιες ξεπετες σας,το γαμημενο σας κουτσομπολιο ,τις μιζερες ζωες σας.Τιποτα καλο δεν θα μεινει μαζι σας,γιατι τα καλα δεν μενουν με τα σκουπιδια και την αηδιαστικη μποχα που κουβαλαει ολο σας το ειναι.Δεν θα ξεφυγετε ποτε απ τα σκατα ,γιατι πολυ απλα,ειστε τα σκατα.

Νεξτ.


Ο τελευταιος χρονος ηταν ενας κακος ληθαργος,κατα τον οποιο μετρησα τι πληγματα δεχτηκα απο το ιδιο μου το παρελθον.Ο τελευταιος χρονος ηταν μια πνευματικη αποχαυνωση.Ο τελευταιος χρονος ηταν η κηδεια της ψυχικης μου αντοχης.Ο τελευταιος χρονος ηταν η δυση της περηφανιας μου.Ο τελευταιος χρονος ηταν η αρχη και το ζενιθ της παρανοιας.Ο τελευταιος χρονος ηταν γατζωμενος στην αναγκη για ασφαλεια και επιβεβεωση.

Γαμω τον τελευταιο χρονο,ευχαριστω.

Καποτε ηθελα να μεινω για να παλεψω,τωρα θελω με ολο μου το ειναι να εξαφανιστω.Θα τιμωρηθειτε απαντες δια της απουσιας μου.Εσεις και η αναγκη σας για προσοχη.Εσεις και το υπερτροφικο εγω σας.Εσεις και η βλακωδης αισθηση πραγματικοτητας σας.Η μηπως να ελεγα ανυπαρκτη?

 Κανενα κειμενο,καμια λεξη δεν ειναι αρκετη να περιγραψω τη κουραση που νιωθω.Εχω σι-χα-θει.Κουραζομαι οχι μονο πνευματικα πλεον,αλλα και σωματικα.Δεν θελω να ξαναβγω απο το σπιτι μου.Η αν βγω,να χω καλη παρεα,οχι σαπιους μυθομανεις ,διψασμενους για κουτσομπολια και φημη.

 Εχω ενα καταφυγιο λιγες ωρες τη βδομαδα αλλα επρεπε να το γεμισετε κ αυτο με τους μικρους ανυπαρκτους εγκεφαλους σας που ψαχνουν ευκαιρια για τη κακη πραξη της εβδομαδας.Αμοιβαδες.

 Αηδιασα,εγινα κυνικη και εχασα ολη τη μαγεια μου.
Λες και ολοι οι ανθρωποι δεν ψαχνουμε το ιδιο.
Καποιον να μας αγαπαει.