Ειναι απλα αδικο.
 Ζω μια ζωη βουτηγμενη στην απαθεια.Δεν νιωθω σχεδον ποτε τιποτα,εκτος απο νευρα.Δεν με ενθουσιαζει κανεις.
 Και ξαφνικα ερχεται κατι που θα το θελω.Θα το θελω πολυ.Θα το θελω χρονια.Θα το κοιταζω απο αποσταση,θα το θαυμαζω απο μακρια,χωρις καν τη σκεψη οτι μπορει μια μερα να γινει δικο μου.
 Ερχεται λοιπον η μερα που το αντικειμενο του ποθου μου γινεται -ω του θαυματος!- επιτελους δικο μου.Χαιρομαι.Για πρωτη φορα μετα απο αρκετο καιρο,η Αναστασια ειναι χαρουμενη,ενθουσιασμενη,εχει συναισθηματα,νιωθει υπεροχα,ειναι επιτελους ζωντανη,εχει ενα λογο να ξυπναει το πρωι.

 Δεν καταλαβαινω,λοιπον,γιατι να παιρνω μια μικρη γευση απο οσα πραγματικα εχω αναγκη,και μετα να ξεγλιστρανε μεσα απο τα χερια μου ετσι αποτομα,αδοξα και τελεσιδικα.Καθε φορα που καταφερνω να αποκτησω κατι για το οποιο θα εδινα τα παντα,φευγει απο μενα ετσι απλα.Ποτε δεν μου δινεται η ευκαιρια να προσπαθησω εστω και λιγο.

 Με πιανει το παραπονο γαμωτο.Ειναι κριμα,γιατι αληθεια θα εδινα τα παντα για μερικα πραγματα.Θα εκανα θυσιες,θα σκοτωνα,ποιος γαμαει την ηθικη (μου)σε τετοιες περιπτωσεις.

 Δεν ξερω τι να πιστεψω πια.Ισως τελικα,να υπαρχει πεπρωμενο.Και αυτο να μην ειναι το δικο μου.