Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Τη νιωθω να με πλησιαζει.Την παραιτηση εννοω.Καθε μερα,ολο και πιο πολυ.Καθε μερα.Καθε μερα βλεπω τους μεχρι τωρα στοχους μου ολο και πιο μακρυνους.Ολο και πιο ασημαντους,σχεδον αδιαφορους.Καποτε θα εκανα τα παντα να τους πετυχω,πλεον αρνουμαι να κουνηθω απο τη θεση μου.Σκεφτομαι,πως ισως πλεον εχουν αλλαξει,τωρα ειμαι πιο ευτυχισμενη αλλωστε,λιγο πιο ωριμη,πιο χορτασμενη.Απο την αλλη,ισως κατι να παει στραβα.Ισως να μην ειμαι πια ο ιδιος ανθρωπος.

Ομως,αν δεν ειμαι αυτο το ατομο,τοτε ποιο ειμαι?Περιεργη ερωτηση για να κανει κανεις στον εαυτο του  λιγο καιρο πριν ενηλικιωθει.Θυμαμαι πως κατα τη διαρκεια της εφηβειας μου ολοι μου οι φιλοι θαυμαζαν την ικανοτητα μου να αυτοπροσδιοριζομαι,και τωρα ξαφνικα,σαν να την εχασα..

 Σκεφτηκα προς στιγμην πως ισως τελικα να ειμαι ενταξει με μια πιο απλη,λιγοτερο διαφορετικη και αγρια ζωη.Ισως ομως απο την αλλη να περναω μια μεταβατικη φαση,και οταν ξυπνησω να διαπισθωσω πως εμεινα πισω ατενιζοντας τους αλλους να προχωρανε,και εγω να μενω κολλημενη εκει,στην καθημερινοτητα μου που ισως τωρα να ειναι ομορφη,αλλα θα γινει βαρετη αργα η γρηγορα.

 Απ την αλλη,ειναι εκεινες οι βασανιστικες αναμνησεις,εκεινη η πουτανα η νοσταλγια που με χαστουκιζει απο το πουθενα.Και χαμογελαω,καθως θυμαμαι εκεινες τις νυχτες.

Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ωρες-ωρες σε μισω τοσο μα τοσο πολυ που μου ρχεται να κλαψω απο τα νευρα μου,νιωθω συχνα το μισος να ξεκιναει απο τα ακρα μου και να απλωνεται σε ολο μου το σωμα.Ποσο θελω να σου κοπανισω το κεφαλι σε μια σκληρη επιφανεια τοτε,να ανοιξει στα δυο.Αμετρητες οι φορες που ευχομαι να ψοφαγες η να εχανες τουλαχιστον την ικανοτητα να μιλησεις.Εσυ φταις,για ολες τις δυσκολιες που αντιμετωπισα στην ουσια ο μονος υπευθυνος εισαι εσυ,κ ας προσποιεισαι πως εισαι διπλα μου σε ολα.

 Ενα βαρος στη κοινωνια εισαι,ενα παρασιτο.Η μονιμη ηλιθιοτητα σου σε φερνει σε μπελαδες που μερικες φορες συμπεριλαμβανουν και εμενα,και τοτε,ακομα και αν εξαιτιας σου εχω γινει ρεζιλι,ευχαριστιεμαι τοσο πολυ να σε ακουω/βλεπω να βασανιζεσαι που ο δικος μου εξευτελισμος περναει σχεδον αδιαφορος.Η επαφη σου δε με την πραγματικοτητα ειναι μηδαμινη.

Παρ'ολα αυτα ομως,παντα θα σ'αγαπω με εναν αρρωστημενο,νοσηρο τροπο.

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

"Κ αν ημουν ναρκωτικο,ποιο λες να ημουν?"Ηταν 10 το ξημερωμα,ηταν τερμα μαστουρωμενος και εγω προσπαθουσα να καταπνιξω τον θυμο μου.
"Δεν ξερω.Η μαλλον οχι,ξερω.Θα ησουν η κοκα.Εισαι ακριβως σαν τη κοκαινη,δοκιμαζεις λιγο,μετα θες κ αλλο γιατι περνας γαμω και στο τελος εθιζεσαι.Εισαι επικινδυνη μικρη πρασινομαλλα."
Γελασα.Εκεινος παλι,οχι.


  Απο περιεργεια,εθεσα αυτο το νοσηρο ερωτημα στα πιο ας πουμε κοντινα μου ατομα.
 Για αρχη,ρωτησα την Ειρηνη.
 "Πρεζα"μου ειπε χαρωπα."Κολλανε μαζι σου και τους ειναι δυσκολο να φυγουν"

 Κ υστερα,ρωτησα και τον Γιαννη.
 "Ηρωινη"απαντησε. Κατευθειαν στα σκληρα κ αυτος..
 "super addictive,gives orgasmic feelings,you need her in order to wake up in the fuckin morning"

oh well,my boyfriend is so clever.
  



Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

And now we're all alone.

 Ειπες πως θα εγραφες εσυ,αλλα ενιωσα την αναγκη να γραψω εγω,γιατι καθε φορα που διαβαζα οτι ειπες,μου ερχoνταν δακρυα στα ματια.Δεν κλαιω πια ομως.Ξερω πως γι'αυτο τουλαχιστον θα χαρεις.

 Σ αγαπουσα,σ αγαπουσα παρα μα παρα πολυ,σ αγαπουσα τοσο που οταν ειχες κατι ,το παραμικρο,πονουσα και εγω η ιδια.Δεν ηξερα γιατι,δεν ηξερα πως,δεν μου ειναι ευκολο να δεθω,ημουν απιστευτα δεμενη μαζι σου.Ενιωθα οτι ηταν σχεδον φυσικο το να σε προστατευω,να μας προστατευω.
 Δεν ξερω ουτε κ εγω γιατι τα γραφω εδω.Αφενος επειδη μου ειπες για τελευταιες λεξεις,αφετερου επειδη και εγω προσπαθω να τα σβησω ολα πισω μου.Και το να μιλαω μαζι σου,ανοιγει εκεινο το κομματι μου που προσπαθω τοσο επιμονα να σκοτωσω καθε μερα.Με μολυνεις με συναισθηματα.Δεν θελω να εχω πια.Βασικα δεν νομιζω αν εβλεπες τι ειδους ανθρωπος εχω γινει πλεον να με αγαπουσες ακομα.Μη νομιζεις οτι εγω δεν πονεσα για οσα εγιναν μεταξυ μας.Αλλα καταφερα και το επνιξα μια χαρα.

 Αλλωστε,και μενα με τσουζει να βλεπω ποσο αλλαξα.Μπορω να δω ακομα,απλα βλεπω τα παντα απο διαφορετικη οπτικη γωνια.Ομως πιστευω πως και οι 2 αλλαξαμε,εσυ λιγοτερο,αλλα και παλι.Δεν εχει σημασια.Ολα τελειωσαν τωρα.Προς το παρον δηλαδη.Οταν ωριμασουμε και οι 2,οταν βρουμε και οι 2 αυτο που ψαχνουμε,ισως να ειμαστε καλυτερα,οταν επιτελους γινουμε υγιη ατομα-γιατι μεταξυ μας,δεν ειμαστε και πολυ-να ειμαστε ξανα εγω και εσυ οπως πριν,εγω εκεινο το αθωο πλασμα που γνωρισες και εσυ εκεινος ο εκπληκτικος ,ευαισθητος ανθρωπος που μονο εγω ειδα σε εσενα,τον οποιο τον κρατας κρυμμενο.

 Γιατι εγω αυτον τον ανθρωπο ακομα τον αγαπαω,τον αγαπαω και θελω να ειναι καλα.Θελω να φυγεις απο αυτη τη κωλοχωρα που σε τρωει σιγα-σιγα και σε φυλακιζει και να ευτυχησεις,δεν σου αξιζει τιποτα λιγοτερο,κρυβεις τοση πεινα μεσα σου(με την καλη εννοια παντα),ευχομαι να τη χορτασεις καπως,ευχομαι να βρεθει καποιος να μπορεσει να σ αγαπησει καλυτερα απο μενα,γιατι εγω δεν ξερω να αγαπαω καλα,η ισως δεν μπορω,να σε κανει να ξυπνας καθε πρωι και να εχεις καποιον εκει για σενα που θα σε κανει να νιωθεις καθαρη,ανοθευτη χαρα(και να μην σου κλεβει τον καπνο οπως εγω).

 Σταματαω εδω γιατι αρχιζει και ποναει-πιο πολυ απ οσο αντεχω.Οι λεξεις δεν μπορουν να περιγραψουν πως νιωθω,και δεν ειμαι και πολυ καλη στο να τα λεω οπως ξερεις.(Αληθεια,θυμασαι τη πρωτη φορα που σου ειπα οτι σ αγαπαω?Γιατι εγω την θυμαμαι....)Ελπιζω να μην καρφωθηκα πολυ,οχι οτι θα καταλαβει κανεις.Σχετικα μ αυτο που μου πες οτι εκανες και δεν εχεις κουραγιο να το κοψεις ακομα,το ηξερα,το εκανα κ εγω περιπου 2 φορες τη βδομαδα.Α και μην ανησυχεις,δεν αυτοκαταστρεφομαι πια,δεν θα ζησεις 2η φορα την ιδια ιστορια,ελπιζω το ιδιο για σενα-μην κανεις τα λαθη μου,.Θελω να εχεις υγεια και ηρεμια πανω απ ολα.

 Και αυτο το κατι θαμμενο μεσα μου,ακομα αγαπαει αυτο το κατι θαμμενο μεσα σου.

 Ομως,υπαρχουν αυτες οι εμπειριες,που σε αλλαζουν για παντα.Που σε κανουν απο χαρουμενο ανθρωπο ενα μιζερο ανθρωπακι βουτηγμενο στο μισος,η σε καπως πιο ιδανικες περιπτωσεις,στις καταχρησεις,την καταθλιψη,τον φοβο.Και καταληγεις να μενεις αδειος.Ενα κουφαρι που αποζητα την ηδονη σε καθε της μορφη,μπολικο σεξ,φαγητο,ουσιες,υπνος.Μπορει ο χρονος να γιατρευει τα παντα,ομως μερικες φορες του παιρνει  πολυ περισσοτερο χρονο απ οσο υπολογιζαμε.Κ εκει που νομιζεις οτι ολα τελειωσαν,να πεταγεσαι το βραδυ απο τον υπνο σου,καθιδρος,καθως ολες οι κακες αναμνησεις σε πλησιασαν υπουλα σε μορφη εφιαλτη.


 Το να παψεις να εισαι δυστυχισμενος,απαιτει δυναμη.Τεραστια δυναμη.Οτι αποθεματα ψυχικης αντοχης διαθετεις πιθανοτατα.Ομως,οταν ο πονος τελειωνει,τοτε αρχιζει η πραγματικη δοκιμασια.Γιατι,αυτο που σκεφτομαι εδω και πολλεεες μερες ειναι πως το να μην εισαι χαρουμενος ειναι εξουθενωτικο,ομως το να εισαι χαρουμενος ειναι εξισου δυσκολο.

  It's a cruel world for small things.With eyes,so curious.But in between,you can be happy.
  I-wont-let-you-go.I-want-every-tommorow.

  Υ.Γ.Ευχαριστω πολυ το σχολειο μου για το βραβειο για το ποιημα,το εκτιμω κλπ.Αλλα πανω στη τιμητικη διακριση δεν μιλουσα για την εγκληματικοτητα,μιλουσα για την περιθωριοποιηση.Ουτε για την διαφθορα,αλλα για την αυτοκαταστροφη.

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

 Δεν νομιζω πως εχω πολλα να γραψω.Ειμαι βαθυτατα απογοητευμενη με τα εκλογικα αποτελεσματα,αγχωμενη για το μελλον της πατριδας μου και ειλικρινα,νιωθω καθε μερα που περναει αυτος ο υπεροχος τοπος να με απωθει ολο και περισσοτερο λογω των ανθρωπων του.
 Ακριβως μια μερα πριν τις εκλογες,ειχα την ατυχια να λογομαχησω με ενα οπαδο της Χρυσης Αυγης.Ηταν,εν ολιγοις,ενα δειγμα αμορφωτου ανθρωπου,προσκολλημενου σε παλαιολιθικες πεποιθησεις.Δεν θα ηθελα η χωρα μου να γεμισει απο τετοια ανθρωπαρια που προσπαθουν δια της βιας να κανουν τις ρατσιστικες αποψεις τους αποδεκτες.

 Για να μην σας κουραζω ιδιαιτερα,θα παραθεσω μια δηλωση του Σεφερη κατα της χουντας.



"Πάει καιρός που πήρα την απόφαση να κρατηθώ έξω από τα πολιτικά του τόπου. Προσπάθησα άλλοτε να το εξηγήσω. Αυτό δε σημαίνει διόλου πως μου είναι αδιάφορη η πολιτική ζωή μας. Έτσι, από τα χρόνια εκείνα, ως τώρα τελευταία, έπαψα κατά κανόνα να αγγίζω τέτοια θέματα. εξάλλου τα όσα δημοσίεψα ως τις αρχές του 1967 και η κατοπινή στάση μου - δεν έχω δημοσιέψει τίποτα στην Ελλάδα από τότε που φιμώθηκε η ελευθερία - έδειχναν, μου φαίνεται, αρκετά καθαρά τη σκέψη μου.

Μολαταύτα, μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά, το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας. Με όλη τη δυνατή συντομία, να τι θα έλεγα:

Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς ολωσδιόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης, όπου όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκούμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους.
Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνον γι' αυτό τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. `Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό.

Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή.

Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω."

Πέμπτη 3 Μαΐου 2012

 Και σιγα-σιγα ερχεται καλοκαιρι.Aλλα υποθετω πως πλεον για μενα,ουτε αυτο εχει σημασια.


 Εχει παρατηρισει κανεις πως μυριζουν οι καλοκαιρινες νυχτες?Εχουν αυτη τη θεσπεσια μυρωδια,αυτη την ηλεκτρισμενη ατμοσφαιρα που σε προετοιμαζει πως θα γινει κατι ανατρεπτικο.Ειναι σαν στις πλατειες,τα παρκα,τους δρομους να ζει κατι,να αναπνεει-κατι σχεδον μεταφυσικο,σαν πνευμα που σε σπρωχνει να τα δοκιμασεις ολα,να μεινεις κ αλλες ωρες ξυπνιος τριγυρνωντας στους δρομους.

 Παρατηρω σχεδον καθε ανθρωπο που περναει,θυμιζει καρναβαλιστικη παρελαση χωρις στολες.Σε καθε εισπνοη αυτη η οσμη σαρκας,ζεστης,ιδρωτα,νυχτολουλουδων εισχωρει στη μυτη μου σαν κοκαινη και με κανει να νιωθω ολο και πιο ζωντανη,λες και ψαχνω οτιδηποτε διαφορετικο,οτιδηποτε αγριο,βιαιο και ωμο να παλεψω και μετα να αγκαλιασω.Δεν χρειαζεται καν να αναφερω πως ειναι καλυτερα το καλοκαιρι στην πολη απ'οτι στην υπαιθρο,δεν υπαρχει αυτη η αισθηση.Ακομα και οταν η ζεστη σε εξουθενωνει,ο υπνος ειναι πιο γλυκος,βαθυς σαν σε κωμα,ξυπνας ιδρωμενος αλλα χορτασμενος.Καπου εδω ερχεται και ο μονιμος προβληματισμος,η ηδονη η μαλλον το ψαξιμο της.Ολοι την ψαχνουμε,ειτε στα στενα της πολης,ειτε στα κρεβατια μας,ειτε κοντα στη θαλασσα,ειτε στις παραλιες,σε οποιαδηποτε μορφη,ειτε σαρκικη ειτε οχι,αλλωστε ολα μοιαζουν πιο εντονα και ευγευστα το καλοκαιρι,ακομα και το να παιζεις χαρτια σε ενα απομονωμενο μερος κοντα στην ακροπολη μοιαζει οργασμικο,οσο περιεργο κ αν ακουγεται.

 Καλο καλοκαιρι λοιπον,ειναι η καλυτερη εποχη να ενδωσετε στοτς πιο κρυφους σας ποθους.Ποιος φανταζεται το καλοκαιρι του διχως την αγαπημενη του αμαρτια?